Στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης πρόκειται να παρουσιαστεί μια έκθεση με θέμα ταινίες που έχουν σχέση με την τζαζ μουσική. Ο τίτλος είναι «Τζαζ Σκορ», δυο λέξεις που συμπυκνώνουν την ανάσα και το βάθος της παρουσίασης, ενώ ταυτόχρονα υπαινίσσονται την πολύπλοκη σχέση της τζαζ με τον κινηματογράφο, πολύ διαφορετική από την παραδοσιακή μουσική επένδυση της 7ης Τέχνης που για χρόνια υπήρξε κυρίως η κλασική.

Η κλασική μουσική όπως και ο κλασικός αφηγηματικός κινηματογράφος προτιμούν να κινούνται γύρω από ένα λεπτομερειακά σχεδιασμένο πλάνο, μια κλειστή δομή. Η τζαζ εκκινεί με ένα ισχνό, ευέλικτο πλάνο και οδηγείται στη μέθεξη μέσα από την άνθηση των σόλο και το αλισβερίσι της μουσικής συνομιλίας. Είναι ένα είδος το οποίο ενθαρρύνει τα «ευτυχή ατυχήματα» και τις «φανταστικές πτήσεις», φαινόμενα απαγορευτικά στις ταινίες, ιδίως λόγω του οικονομικού ρίσκου που εμπεριέχουν.

Κλασικά φιλμ
Στην έκθεση παρουσιάζονται αρκετές ταινίες σχετικές με την τζαζ όπως το «Μπερντ» (1988) του Κλιντ Ιστγουντ και το «Μο Μπέτερ Μπλουζ» (1990) του Σπάικ Λι.

Υπάρχουν βεβαία και τα κλασικά φιλμ του είδους, όπως «Η γλυκιά μυρωδιά της επιτυχίας» (1957) του Αλεξάντερ Μακέντρικ, το τζάζι «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι» (1955) του Οτο Πρέμινγκερ και το αριστούργημα του Ορσον Ουέλς «Τατς οφ έβιλ» με την τρομερή μουσική του Χένρι Μαντσίνι στην αρχική σκηνή. Ακόμα το χαρντ μπόιλντ αστυνομικό του Πίτερ Γέιτς «Μπούλιτ» (1968) και το ψυχολογικό θρίλερ του Ρομάν Πολάνσκι «Μαχαίρι στο νερό» (1962) με τις τζάζι πινελιές του Κριστόφ Κομέντα. Φυσικά δεν λείπει το «Ασανσέρ για Δολοφόνους» του Λουί Μαλ με την εκπληκτική μουσική επένδυση του Μάιλς Ντέιβις.

Το μπιμπόπ ονειροπόλημα που συνοδεύει τα πιο δραματικά μέρη του φιλμ του Μαλ είναι τόσο στοχαστικό και «σχολαστικό», όσο παράτολμα παθιασμένοι είναι οι χαρακτήρες του φιλμ. Η τζαζ εδώ, λειτουργεί αντιστικτικά, σχολιάζει σε πολλαπλά επίπεδα. Το πιο ελεύθερο είδος μουσικής βρίσκει τον φυσικό του χώρο του ανάμεσα στις εικόνες.

Αλέξης Σταμάτης