29 Ιουλίου, 19.40 στο θέατρο της Επιδαύρου. Η ουρά των αυτοκινήτων έχει ήδη φτάσει τα δύο χιλιόμετρα, μέχρι τις πινακίδες του Ληγουριού δηλαδή, ενώ το πάρκινγκ είναι σχεδόν γεμάτο. Δεκάδες κόσμου, ανηφορίζουν προς το θέατρο παρόλο που η παράσταση θέλει μία ακόμη ώρα για να ξεκινήσει. Γεγονός αξιοπερίεργο για τον Έλληνα της τελευταίας στιγμής. Ακόμη και αυτό προμήνυε πως ο Ριχάρδος ο Γ’ που θα παρακολουθούσαμε σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες με τον Κέβιν Σπέισι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, θα ήταν σίγουρα κάτι ξεχωριστό.
Ανέκαθεν θεωρούσαμε τον Κέβιν Σπέισι ως έναν από τους καλύτερους κινηματογραφικούς ηθοποιούς της τελευταίας εικοσαετίας, καθώς μας έχει χαρίσει ερμηνείες σταθμούς σε ταινίες, όπως οι «Συνήθεις Ύποπτοι» και η «Αμερικανική Ομορφιά» – ταινίες που άλλωστε του χάρισαν 2 Οσκαρ Ερμηνείας, β’ και α’ ανδρικού αντίστοιχα. Πολλά επίσης είχαμε ακούσει για το θεατρικό του υπόβαθρο και για την αφοσίωσή του στο θέατρο Old Vic, είχαμε διαβάσει διθυράμβους για τις παραστάσεις που ανέβαζε, καθώς και για τη συγκεκριμένη του Ριχάρδου του Γ. Αυτό όμως που είδαμε ιδίοις όμμασι υπερέβη κατά πολύ τις ήδη υψηλές προσδοκίες μας.
Ο Κέβιν Σπέισι ως Ριχάρδος κυριάρχησε, μάγεψε και παρέδωσε ζωντανά μαθήματα υποκριτικής (γι΄αυτό και ευχόμαστε την παράσταση να είχαν την τύχη να τη δουν πολλοί νέοι ηθοποιοί) για το πως ένας ηθοποιός μπορεί να τσαλακωθεί και να μεταμορφωθεί όχι μόνο σωματικά – σ΄ όλο το έργο ήταν καμπούρης, με τσακισμένο το ένα πόδι, καθώς φορούσε νάρθηκα στο γόνατο- αλλά και ψυχικά επί σκηνής. Από δόλιος και μοχθηρός, συμπαθής πλανευτής, από ρήτορας και γητευτής, κυνικά ειλικρινής, σαρκαστικός και κωμικός, είρωνας, αιμοσταγής δολοφόνος, εξουσιομανής, ζηλόφθονος, αποκρουστικός ο Ριχάρδος του Κέβιν Σπέισι ήταν πραγματικά μοναδικό θέαμα, χάρμα οφθαλμών για κάθε θεατρόφιλο και μη.
Η σκηνοθεσία του Σαμ Μέντες έδωσε άλλη πνοή στο έργο του Σέξπιρ. Μία πνοή πιο σύγχρονη, απλή και κατανοητή, ό,τι ακριβώς χρειαζόταν ένα έργο βαρύ, πολύπλοκο, πολυπρόσωπο, όπως ο Ριχάρδος ο Γ’. Χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς, με ξεκάθαρη κινηματογραφική αύρα – σε κάθε σκηνή, έκλειναν τα φώτα και στο πίσω μέρος και προαναγγέλλονταν η είσοδος του επόμενου προσώπου με βιντεοπροβολή του ονόματός του στο πίσω μέρος της σκηνής- με ισορροπημένη χρήση των σύγχρονων και παραδοσιακών μέσων και μ’ έναν πρωταγωνιστή του διαμετρήματος του Κέβιν Σπέισι, ο βρετανός σκηνοθέτης μας προσέφερε μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουν παρουσιαστεί ποτέ στο αργολικό θέατρο, μία παράσταση που σίγουρα θα αφήσει ιστορία.
Οι καλύτερες σκηνές της παράστασης; Η αποδοχή του βασιλικού στέμματος από το Ριχάρδο μέσω… βιντεοπροβολής με κοντινά πλάνα στο υποχθόνιο πρόσωπό του, το δείπνο με τα φαντάσματα όλων όσων είχε δολοφονήσει και φυσικά η σκηνή που ο Ριχάρδος αναφωνεί το περίφημο «Το βασίλειο μου για ένα άλογο», σκοτώνεται στη μονομαχία με τον Ρίτσμοντ και κρεμάται ανάποδα!
Τι δεν περιμέναμε; Επιτέλους μία φορά απολαύσαμε στο έπακρο την εκπληκτική ηχητική του θεάτρου. Όλοι οι ηθοποιοί, με προεξάρχοντα πάντα τον Κέβιν Σπέισι, μιλούσαν καθαρά και δυνατά σε όλα τα σημεία της ορχήστρας οπουδήποτε και αν ήταν στραμμένοι, με τις φωνές τους να ταξιδεύουν μέχρι και τις τελευταίες κερκίδες του άνω διαζώματος. Ξέπνοες φωνές, ουρλιαχτά και άλλα τραγελαφικά που κατά καιρούς έχουμε «απολαύσει» σε ελληνικές παραγωγές απουσίαζαν γεγονός που καταδεικνύει την αρτιότητα της παράστασης του Σαμ Μέντες, την ποιότητα των πρωταγωνιστών, αλλά και τον σεβασμό που επέδειξαν στην κοιτίδα του παγκόσμιου θεάτρου.
Επίσης, ήταν ίσως η μοναδική φορά που το κοινό του αργολικού θεάτρου έδειξε άψογη συμπεριφορά και συμμορφώθηκε απόλυτα με τις οδηγίες του φεστιβάλ. «Μην τραβάτε φωτογραφίες, καθώς η παράσταση ενδέχεται να διακοπεί. Η ευθύνη είναι δική σας. Κλείστε τα κινητά σας τώρα». Και πραγματικά, ένα μόνο κινητό αχνοχτύπησε στην παράσταση της Παρασκευής… ενώ επί τρεις ώρες οι 9.000 κόσμου κάθονταν καθηλωμένοι στις καυτές από τον ήλιο κερκίδες της Επιδαύρου αδιαμαρτύρητα.
*Παρά τα όσα διαβάσαμε – δεν είδαμε οι ίδιοι- για την αγοραφοβία του Κέβιν Σπέισι και για την επίμονη συγκέντρωσή του στο ρόλο, η υπόλοιπη ομάδα του Ριχάρδου ήταν εξαιρετικά χαλαρή και προσιτή. Έτρωγαν, έπιναν τους καφέδες τους στη δροσερή Μουριά της Παλαιάς Επιδαύρου, ενώ ο Σαμ Μέντες ξυπόλητος με το μαγιό του περιφερόταν εκεί διαρκώς χαμογελαστός παίζοντας με τους υπόλοιπους στα νερά του Επιδαύριου Κόλπου.
Γεωργία Οικονόμου
.
