Δεν είχα ποτε ιδιαίτερη πώρωση για τους Suede και δεν επιδίωκα τρομερά να τους δω live. Μέχρι που επιτέλους τους είδα και άλλαξαν τα πάντα στο κεφάλι μου. Την Κυριακή ήταν σαν να γέμιζαν ενέργεια όλα αυτά τα χρόνια που ήταν χωριστά και την φυλούσαν για να εκτοξευτεί στις εορταστικές συναυλίες τους τώρα που έκαναν reunion. Το opening act δεν ήταν κι η καλύτερη επιλογή αφού οι Matisse με τον παλιό τους τραγουδιστή να είναι και πάλι στο πόστο του, όσο και να προσπάθησαν δεν τους βοήθησε καθόλου ο ήχος και το ότι όσοι ήταν από κάτω ήθελαν κάτι πιο δυνατό για προθέρμανση.

Ο Brett Anderson με το που πάτησε το Entertainment stage δεν σταμάτησε ούτε ένα λεπτό να κινείται πάνω στη σκηνή, κατέβαινε συνέχεια στο κοινό, χόρευε ασταμάτητα, ξεσήκωσε τους πάντες που δεν ήθελαν και πολύ και δεν ενόχλησε κανέναν που μίλησε ελάχιστα στο κοινό.Τα 43 χρόνια πέρασαν χωρίς να τον έχουν επηρεάσει στο ελάχιστο, η χαρακτηριστική του φωνή έχει μείνει ανέπαφη και βλέποντας τον εύχεσαι να μην ξαναφύγει ποτέ από τη μπάντα.

Οι Suede από την πρώτη κιόλας νότα του "Drowners" κατάφεραν να μεταφέρουν ένα απίστευτα θετικό feeling στο κοινό και να δημιουργήσουν μία από τις ωραιότερες συναυλιακές ατμόσφαιρες που έχουμε ζήσει ποτέ. "She", "We are the pigs", "Killing of a flash boy", "So young", "Beautiful Ones", "Trash", Can't get enough.. ό,τι ήθελες ν’ ακούσεις το έπαιξαν κι έκαναν ένα 90’s πάρτυ όπως αξίζει σε μιά τέτοια παρέα χωρίς να είναι μία τυπική best of βραδιά σαν να βγάζουν την υποχρέωση. Ακούγονται πολύ καλύτερα και πιο δυνατά live γιατί πολύ απλά σου βγάζουν ότι ήθελαν πραγματικά ν' ανέβουν εκεί πάνω και να σου θυμίσουν τα χρόνια της επαναστατικής μουσικής γενιάς της Αγγλίας.

Ο κόσμος που έβαλε τη ταμπέλα του sold out στην είσοδο ήταν εντελώς τρελαμένος, το 90% ήταν φανατικοί οπαδοί της μπάντας που δεν έχαναν κανένα στίχο και όλοι μαζί παρασυρθήκαμε σ 'ένα britpop party που δεν θέλαμε να τελειώσει. Όταν ήρθε το "Saturday night" για encore ένιωθες ότι έτσι πρέπει να είναι μία συναυλία: Να σε γεμίζει χαμόγελα, να ενεργοποιούν τους δακρυγόνους αδένες σου, το πάτωμα να θυμίζει τραμπολίνο και τα πόδια σου να είναι γεμάτα με Duracell για χορούς διαρκείας.

Είτε τους έζησες την εποχή που οι δίσκοι τους γίνονταν χρυσοί και οι ρυτίδες ήταν πολύ μακριά ακόμα είτε τους έμαθες αρκετά χρόνια μετά σίγουρα το βράδυ της Παρασκευής τραγούδησες πολύ δυνατά τους ευχαρίστησες και κράτησες το εισιτήριο για εκείνη τη γωνία με τα ενθύμια των καλύτερων συναυλιακών σου στιγμών.

Κείμενο-φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου