Σχεδόν πάντα όταν τελειώνουν οι σχέσεις που μας έχουν σημαδέψει, δεν ξεπερνάμε ποτέ τελείως τον άνθρωπο που βρισκόταν δίπλα μας όσα χρόνια κι αν περάσουν. Απλά μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς εκείνον. Με τις όποιες συνέπειες.
Στις “Σκηνές από ένα γάμο”, οι δύο ήρωες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ζουν μια τέλεια ζωή για τους γονείς και τους φίλους τους αλλά ουσιαστικά παρ’ όλη την μεγάλη αγάπη που τρέφει ό ένας για τον άλλον απομακρύνονται μέρα με την ημέρα μέσα σ’ ένα κλειστοφοβικό σύμπαν που τους επιβάλει παραδοσιακές νόρμες μιας καθώς πρέπει οικογενειακής ζωής χωρίς ατασθαλίες.
Τονίζει με έντονα γράμματα πως όσες προσπάθειες κι αν καταβάλλει μόνο η μία πλευρά για αλλαγές προς το καλύτερο, δεν θα είναι ποτέ αρκετές γιατί δε θα βρουν ποτέ αντίκρυσμα όταν οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί.
Ο Γιόχαν(Δάνης Κατρανίδης) ως μια αρσενική εκδοχή της Νόρα του “Κουκλόσπιτου” του Ίψεν, αποφασίζει να βρει τον εαυτό του χωρίς τη Μαριάν(Παναγιώτα Βλαντή) και τα παιδιά του και δραπετεύει από την έξοδο κινδύνου επιλέγοντας όμως να έχει απέναντι του τη σύζυγο του σαν μια άγκυρα που τον κρατάει σε κάθε φάση της ζωής του ακόμα κι όταν είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά.
Έχοντας παρακολουθήσει τη σκηνοθετική πορεία του Ένκε Φεζολάρι από την πρώτη του παράσταση, το συγκεκριμένο ανέβασμα είναι με απόλυτη σιγουριά η πιο ώριμη κι ολοκληρωμένη σκηνοθεσία του.
Με ευθύβολα σχόλια στις συναισθηματικές διακυμάνσεις των ανθρώπινων σχέσεων ισορροπεί μεταξύ κινηματογραφικής και θεατρικής αισθητικής τοποθετώντας τους ήρωες του εντελώς εκτεθειμένους σε νοητές κάμερες και σε θέσεις κινηματογραφικής αίθουσας που αλλάζουν συνεχώς θέσεις.
Η Παναγιώτα Βλαντή και ο Δάνης Κατρανίδης με απόλυτο συγχρονισμό και άρτια τεχνική, αλληλοσυμπληρώνονται πετυχαίνοντας τρομερά τεταμένες, συναισθηματικές κορυφώσεις και την ιδανική χημεία ενός ζευγαριού που δεν άντεξε τους συμβιβασμούς μιας κοινής πορείας αλλά κινούνται πάντα παράλληλα. Η πρώτη, εύθραυστη, παρορμητική και ταυτόχρονα δυναμική, ο δεύτερος στιβαρός και πιο συγκρατημένος φτάνουν λίγο πριν το νήμα κι επιστρέφουν πάλι πίσω χωρίς να τερματίζουν προκαλώντας μεγάλη φόρτιση και δίνοντας πολλούς λόγους να ταυτιστείς μαζί τους.
Ο ιψενικός μικρόκοσμος που ασφυκτιά μες την κάλπικη ομορφιά του και τις ατελείωτες αναμνήσεις δια χειρός Αλεξίας Θεοδωράκη, σε συνδυασμό επίσης και με τις αιχμηρές συνθέσεις του Σταμάτη Κραουνάκη σε αφήνουν πλήρη από συναισθήματα και κάθε σκηνή αποτελεί κι ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής για την κοινή συνύπαρξη δύο ανθρώπων ανεξάρτητα με τις χρονολογίες που αναγράφονται στα ημερολόγια.
Κική Παπαδοπούλου
