Πρόκειται για ένα έργο το οποίο έχει γράψει και συνθέσει εξ ολοκλήρου ο Νίκος Καρβέλας, ένα έργο που αναδεικνύει τις πιο μύχιες και σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, ένα έργο που σοκάρει με την σκληρότητα και τη ωμότητα των καταστάσεων που διαδραματίζονται.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τη ζωή της Άννας, της κεντρικής ηρωίδας του έργου, που πέφτει θύμα βιασμού κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μέσα στο ξενοδοχείο του πρώτου συζύγου της «Οι καμπάνες του Εντελβάις». Όλα αλλάζουν, όταν φέρνει στον κόσμο ένα γιο, «καρπό» ενός από τους βιαστές της. Τότε, αποφασίζει να φύγει μόνη μακριά και να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή. Ξαναπαντρεύεται, κάνει μία κόρη και η τύχη την φέρνει κοντά σ΄έναν νεαρό που μαζί με τον άνδρα της τον βγάζει από τον βούρκο των ναρκωτικών και τον κάνουν διάσημο ροκ σταρ. Στο πρόσωπο του νέου αυτού γνωρίζει τον πραγματικό έρωτα της ζωής της. Ωστόσο αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο της τον γιο. Οι εξελίξεις που ακολουθούν είναι πραγματικά καταιγιστικές και άκρως… τραγικές.
Το λιμπρέτο αυτό του Νίκου Καρβέλα ήταν εξαιρετικά σκοτεινό, βίαιο και ωμό. Πραγματική γροθιά στο στομάχι, καθώς μέσα σε 3 περίπου ώρες, είδαμε τέσσερις πολύ σκληρούς βιασμούς επί σκηνής, μία μητέρα να κάνει σεξ σε διάφορες στάσεις με το γιο της, είδαμε τον πρωταγωνιστή να κάνει ενέσεις ηρωίνης κραυγάζοντας, καθώς και μία εξαιρετικά άγρια δολοφονία που περιείχε 64 μαχαιριές και ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων.
Η σύλληψη αυτή είχε μεν πρωτοτυπία και στιβαρή τραγική βάση, αλλά ταυτόχρονα όλος αυτός ο καταιγισμός γεγονότων και υπερβολών, ζάλιζε, αποσυντόνιζε και τελικά αποδυνάμωσε το τελικό αποτέλεσμα. Επίσης, ίσως το κείμενο θέλει ακόμη ένα πέρασμα επιμέλειας, προκειμένου να γίνει λίγο πιο λυρικό, έμμετρο και ποιητικό.
Ως προς τη μουσική επένδυση του λιμπρέτου, οι εντυπώσεις που αποκομίσαμε είναι μερικώς ετερόκλητες, καθώς νιώσαμε πως αφενός μεν ήταν υπέρ του δέοντος κλασικίζουσα και χαμηλών τόνων, αφετέρου δε σε πολλά σημεία αδύναμη να συνοδεύσει το λόγο του έργου. Τα μόνα τραγούδια που «έμειναν» στο μυαλό μας, ήταν οι εξαιρετικές «καμπάνες του Εντελβάις» και εκείνο που στους πρώτους του στίχους έλεγε «Τίποτα, ας μην πούμε τίποτα… καλύτερα ας μη μιλήσουμε καθόλου….».
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα ήταν κατά τη γνώμη μας αυτή που έδωσε άλλη διάσταση στο δύσκολο αυτό έργο. Έχοντας ως σύμμαχο το σκοτεινό, υποβλητικό, σαν να είχε βγει μέσα από το μυαλό του εμπνευστή του έργου Νίκου Καρβέλα, σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη, ο Κακλέας μας χάρισε μια σχεδόν κινηματογραφική υπερπαραγωγή διεθνών προδιαγραφών με ζωηρό ρυθμό, ξεχωριστή ατμόσφαιρα και ενέργεια. Ένσταση έχουμε ως προς τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, ιδιαίτερα αυτά που παρέπεμπαν στους χίπις, βρήκαμε την επιλογή αυτή τελείως άτοπη και αταίριαστη με την συνολική ατμόσφαιρα του έργου.
Η Άννα Βίσση έδωσε μία ολοκληρωμένη ερμηνεία και κατάφερε να σταθεί στη σκηνή επάξια και ως τραγουδίστρια και ως ηθοποιός. Τι να σχολιάσουμε για τη φωνή της, που ακόμη και σήμερα, ότι και να τραγουδήσει, καταφέρνει να διεισδύσει στις ψυχές του κοινού και να το συγκινήσει. Πέρα, όμως, από τη φωνητική της δεινότητα, έδωσε και μία πολύ καλή ερμηνεία ως ηθοποιός. Κατάφερε να διατηρήσει μία αξιοπρόσεχτη ισορροπία στις ψυχολογικές μεταπτώσεις της ηρωίδας και τελικά κατάφερε να μας κερδίσει ολοκληρωτικά ως Αννα.
Ο νεαρός Αιμίλιος Σταματάκης αποτέλεσε, ωστόσο, την έκπληξη της βραδιάς, καθώς κατάφερε να σταθεί δίπλα στη Βίσση, χωρίς να «χαθεί» στο πλευρό της και χωρίς να τον ρουφήξει η περίσσια ενέργειά της, δίνοντας μία αναπάντεχα καλή ερμηνεία και φωνητικά και υποκριτικά ως Τζούλιαν (γιος και εραστής της ηρωίδας του έργου). Αν ο πρωτοεμφανιζόμενος αυτός ηθοποιός δουλέψει λίγο περισσότερο την κίνησή του και την φέρει σε λίγο πιο ρεαλιστικά επίπεδα, τότε θα έχουμε να μιλάμε για έναν απόλυτα ολοκληρωμένο ηθοποιό..
Για άλλη μια φορά μας εντυπωσίασε φωνητικά η Τάνια Τρύπη, η οποία δείχνει πως έχει βρει την …Ιθάκη της στο χώρο του μουσικού θεάτρου. Πολύ καλός ο Γιάννης Σιαμσιάρης στο ρόλο του πρώτου βίαιου άνδρα της Αννας. Μολονότι άργησε λίγο να… ζεσταθεί ερμηνευτικά, τελικά όταν το κατάφερε, μας αποζημίωσε.
Ο Νάσος Αλευράς δεν κατάφερε να μας πείσει απόλυτα στο ρόλο του δεύτερου συζύγου της Αννας, καθώς σε πολλά σημεία ήταν εξαιρετικά νευρικός και μη στιβαρός. Τέλος, ο εκ λυρικής προερχόμενος Νικόλαος Καραγκιαούρης νιώσαμε πως ενσάρκωσε φιλότιμα έναν ρόλο που δεν του ταίριαζε καθόλου.
Αξίζει να δει κάποιος τις Καμπάνες του Εντελβάις; Αν είναι φαν του μουσικού θεάτρου, σίγουρα, γιατί η παράσταση και καλές φωνές έχει και καλές ερμηνείες. Επιπλέον, τέτοιες θεατρικές υπερπαραγωγές εξαιρετικά σπάνια συναντά κανείς στην Ελλάδα.
Γεωργία Οικονόμου
