Ξεκινούν να παίζουν στην τηλεόραση τα πρώτα επεισόδια, ακούγεται πολύ γενικά και το βλέπω από περιέργεα ετεροχρονισμένα. Και αμέσως ήρθε μαζί και το κόλλημα. Οι “Ηρωίδες” δεν είναι άλλη μία κοριτσοπαρέα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης που αντιγράφει την Carrie Bradshaw και την παρέα της και ζουν εξωπραγματικές ζωές σ' ένα παράλληλο σύμπαν.

Είναι οι φίλες μας, εμείς οι ίδιοι, οι ζωές των περισσοτέρων απο μας βουτηγμένες ταυτόχρονα στον ωμό ρεαλισμό, στον ροζ ρομαντισμό και στο έξυπνο χιούμορ και βλέπουν απο χιλόμετρα οτιδήποτε παραπέμπει σε χιλιοακουσμένο κλισέ.

Η Αλεξάνδρα Κ* δεν προσπάθησε να φτιάξει ήρωες και ηρωίδες που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα και δεν τρώνε χαστούκια από παντού χωρίς αυτό να σημαίνει πως επικρατεί μιζέρια. Συνδυάζει έναν υπέροχο κυνισμό με μία αγαπησιάρικη χρυσόσκονη παραμυθιού όπου χρειάζεται και είναι αδύνατον να μην την παραδεχτείς για τις πετυχήμενες λεπτομέρειες στους διαλόγους που εμφανίζονται είτε υπογείως είτε φανερά. Επίσης ο μικρόκοσμος των χαρακτήρων της κυκλοφορεί μέρα νύχτα δίπλα μας συνέχεια σ' αυτή την πόλη κι απενοχοποιούνται όλα αυτά αυτά τα χαζά ταμπού που κρύβονται κάτω απο χαλάκια και μέσα σε ντουλάπες.

Το καλύτερο φυσικά με τις (αναγεννησιακές) “Ηρωίδες” είναι πως έχουν αυτό το ωραίο χαρακτηριστικό των σειρών που παίζουν σε μια ατέρμονη λούπα όπως τα “Φιλαράκια” που σε προκαλούν να πεις πάνω από μία φορά ότι αυτό που βλέπεις το έχεις ζήσει ή έχει συμβεί σε κάποιον από τον κύκλο σου ταυτίζοντας τον εαυτό σου με κάποιον χαρακτήρα.

Οπότε το οn της οθόνης στα κόκκινα και "τώρα ας κλείσουμε τα μάτια κι ας ονειρευτούμε ότι μας αγκαλιάζει ο Σάκης".

Κική Παπαδοπούλου