Το προκλητικό και πολυσυζητημένο έργο του Anthony Burgess «Κουρδιστό Πορτοκάλι» παρουσιάζεται στο θέατρο «Κιβωτός», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» αφηγείται την ιστορία του νεαρού Άλεξ, αρχηγού μιας συμμορίας συνομηλίκων του, που διασκεδάζουν σκορπίζοντας βία: κλοπές, βιασμοί και βανδαλισμοί είναι η καθημερινότητά τους. Το έργο θέτει το πρόβλημα της αντιμετώπισης της νεανικής βίας αλλά και το θέμα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου για να επιλέξει το καλό ή το κακό. Χαρακτηριστικό είναι πως η συγκεκριμένη νουβέλα είχε αποκλειστεί από πολλές δημόσιες και σχολικές βιβλιοθήκες «λόγω θέματος» και «λόγω λεξιλογίου».
Εμείς μιλήσαμε με τον απόλυτο πρωταγωνιστή της παράστασης, τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και τραβήξαμε φωτογραφίες από τη γενική πρόβα της παράστασης!
Πώς αισθάνεσαι που υποδύεσαι το συγκεκριμένο ρόλο;
Είναι μία πολύ ωραία δημιουργική και δύσκολη διαδικασία στην οποία έχω μπει ψάχνοντας τον Αλεξ. Όταν λέω ψάχνω, εννοώ τα χαρακτηριστικά που έχει αυτός ο ρόλος, χαρακτηριστικά που ψάχνω μέσα μου και γύρω μου. Κυρίως μέσα μου, προκειμένου να τα καταλάβω. Ταυτόχρονα, είναι πολύ ωραίο να εξερευνώ τον εαυτό μου και να γνωρίζω τα όρια μου…. Μιλώ για τη σωματικότητα, την πνευματικότητα του ρόλου, για όλο το πακέτο. Είναι ένας ρόλος που έχει βάθος, δεν είναι μονοδιάστατος. Πώς παίζεται ένας έκπτωτος άγγελος αλήθεια; Είναι δύσκολα πράγματα αυτά….
Αισθάνεσαι ως επιπρόσθετο βάρος το γεγονός ότι προηγήθηκε η εξαιρετική ερμηνεία του Αρη Σερβετάλη στο ρόλο του Άλεξ;
Είναι ένας τόσο διαφορετικός ηθοποιός που πραγματικά αισθάνομαι εξαιρετική ελαφρότητα! Είναι ένας ηθοποιός που θαυμάζω και που θαύμασα στο συγκεκριμένο ρόλο. Στο θέατρο είναι σημαντικό το ποιος κάνει τι… οπότε δεν μπαίνει καν στο μυαλό μου θέμα σύγκρισης. Ο Άρης έκανε μια τεράστια έρευνα πάνω σ΄ αυτό το ρόλο, υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω ότι δεν τα βλέπω. Υπάρχουν, τα χρησιμοποιώ και προσπαθώ να τα εξελίσσω.
Οι σύγχρονοι νέοι και η εγκληματικότητα
Είναι αρκετά κοντά στο μυθιστόρημα και στην παράσταση, ο κίνδυνος να αρχίσουν να συμπεριφέρονται έτσι οι νέοι, καθώς η βία είναι πολλές φορές υποκινούμενη και μάλιστα είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια των καθεστώτων είτε είναι το κράτος είτε το παρακράτος. Δυστυχώς κάποια στιγμή το φίδι μεγαλώνει…
Από την άλλη, μπορεί να σημειωθεί έκρηξη βίας με μέσα από μία καταστολή του βίαιου ενστίκτου με τρόπους, όπως η απαγόρευση πραγμάτων και η έλλειψη διαπαιδαγώγησης…. Τώρα πως θα τα αποφύγουμε όλα αυτά; Νομίζω πως πρέπει να συζητάμε με τα παιδιά. Δεν πιστεύω στο «ο φόβος φυλάει τα έρμα…»
Πού θέλει να αγγίξει η παράσταση το σήμερα;
Το ένα κομμάτι είναι αυτό που μόλις είπαμε… Θέλω επίσης να φανεί το πώς μπορεί να ξεφύγει ένα λαμπρό μυαλό. Έχει, όμως και κάτι πολύ ισχυρά πολιτικό η παράσταση. Γιατί υπάρχει και η βία του κράτους ως προς τους πολίτες του και ως τα παιδιά, όπως ο Άλεξ. υπάρχουν τα πολιτικά συμφέροντα , εξαιτίας των οποίων παίρνουν τη μία ή την άλλη απόφαση…. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το προσέξει ο κόσμος και να το συζητάμε μετά….
Πώς κατάφερες να ανταπεξέλθεις στην έντονη σωματικότητα που απαιτεί ο ρόλος αυτός;
Ήταν πολύ δύσκολο. Έπρεπε να βρω τη σωματικότητα του ρόλου από την αρχή, να βρω χαρακτηριστικά αυτής τη κινησιολογικής φόρμας που είναι κάτι τελείως διαφορετικό… Το δούλεψα πρώτα αφού το μελέτησα σε επίπεδο γραφείου και μετά έβαλα το σώμα μου…. Έκανα πολλή δουλειά πάνω στο dupstep, τη φόρμα κίνηση δηλαδή που έχει μέσα το στοιχείου του …Κουρδιστού. Πολύ πόνος,αλλά και χαρά στο τέλος…..
Μελλοντικά σχέδια;
Στις 13 Νοεμβρίου, κάνουμε πρεμιέρα με τη «Σκοτεινή Πέτρα», ένα σύγχρονο ισπανικό έργο του Αλμπέρτο Κονεχέρο, που με βάση το δράμα του εμφυλίου της Ισπανίας αναδεικνύει την ανθρώπινη πλευρά δύο αντιπάλων, ενός αιχμαλώτου και ενός φρουρού που βρίσκονται στο τελευταίο βράδυ του αιχμαλώτου πριν την εκτέλεσή του. Το έργο Βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα της ζωής του Ραφάελ Ραπούν, που ήταν ο τελευταίος σύντροφος του Λόρκα. Συμμετέχει και η φωνή του Λόρκα που θα την κάνω εγώ…… Η μουσική είναι του Θέμη Καραμουρατίδη, πρωταγωνιστούν ο Ιωάννης Τσεμπερλίδης και ο Σταύρος Ράγιας, ενώ σκηνοθετώ εγώ.
Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
