Αλλά ας πιαστούμε από την αρχή για να γίνουμε πιο κατανοητοί:
Το Παπούτσι πάνω στο πιάνο είναι μία φρέσκια ματιά πάνω στο μύθο της Σταχτοπούτας βασισμένη σε μια ιδέα του Θωμά Μοσχόπουλου. Που διαδραματίζεται; Πάνω σ΄ ένα πιάνο! Και γιατί έξι ηθοποιοί κι ένας πιανίστας ανεβαίνουν σε ένα πιάνο; Και καταρχάς... χωράνε εκεί πάνω; Ναι! Γιατί το πιάνο μετατρέπεται σε «πατάρι» και έτσι όλα μπορούν να συμβούν. Οι κολοκύθες γίνονται άμαξες, τα ποντίκια γίνονται άλογα, τα παλιά παπούτσια γίνονται γυάλινα γοβάκια.
Αλλά και ο χορός γίνεται αφήγηση, η αφήγηση κοντσέρτο και μια ολόκληρη ιστορία χωράει σε μια νότα! Κι έτσι, η Σταχτοπούτα και ο Πρίγκιπας μεγαλώνουν, ενώ οι μεγάλοι ξαναγίνονται παιδιά. Όλα αυτά συμβαίνουν πάνω στο πατάρι χωρίς μαγικά ραβδιά, παρά μόνο με το σώμα, τη φωνή και την παλλόμενη μουσική ενός από τους σπουδαιότερους συνθέτες του εικοστού αιώνα, του Προκόφιεφ.
Η Σοφία Πάσχου και η ομάδα των Patari Project ξεπέρασαν πραγματικά τον εαυτό τους. Και αυτό γιατί κατάφεραν να αποδομήσουν ένα από τα πιο κλασικά παραμύθια του κόσμου, να το «εμβολίσουν» υποδορίως με τα προβλήματα των συγχρόνων παιδιών, συστήνοντάς τους παράλληλα την πεμπτουσία της υποκριτικής τέχνης. Γιατί αυτή η εκδοχή της Σταχτοπούτας είναι αν μη τι άλλο ανατρεπτική. Δεν έχει παλάτια- υπερπαραγωγές και πλούσια σκηνικά, δεν έχει βασιλικά κοστούμια και πολυελαίους. Έχει μόνο ένα πιάνο- πατάρι και στο πάτωμα άπειρες στάχτες. Δεν έχει καν ηθοποιούς- κοπέλες! Το μόνο θηλυκό στοιχείο είναι αυτό της Σταχτοπούτας. Τους υπόλοιπους ρόλους μοιράζονται οι άνδρες της παράστασης. Αυτοί υποδύονται τις κακιές αδελφές και τη μητριά, αυτοί και την βασίλισσα, αυτοί και τις… κολοκύθες!
Μ΄ένα μαγικό, ωστόσο, τρόπο η παράσταση αυτή φαντάζει σωστή υπερπαραγωγή. Γιατί όλα στήνονται μέσα στη φαντασία των παιδιών μοναδικά: ο βασιλικός τεράστιος κήπος που ο πρίγκιπας φοβάται να … πατήσει το πόδι του, το δωμάτιό του, το κρεβάτι του, το παλάτι του. Η λεμονιά στον κήπο της Σταχτοπούτας, το μοναδικό μέρος που βρίσκει τη μητέρα της, το σπίτι που ζει, το τζάκι με τις τεράστιες φλόγες και τις στάχτες του, το κελάρι….
Και ο τρόπος αφήγησης; Τελείως πρωτότυπος, γεμάτος χιούμορ, συγκίνηση και βέβαια… μαγεία. Γεμάτος μηνύματα που αφορούν τα παιδιά, αλλά και τους γονείς, από την απώλεια, το φόβο του αγνώστου, την γονεϊκή υπερπροστατευτικότητα έως το bulling, την αληθινή αγάπη, την ουσία του ανθρώπου, αλλά και της ζωής.
Και τέλος η μουσική. Αυτή η μαγική μουσική του Προκόφιεφ, που έχει επιμεληθεί με χειρουργική ακρίβεια ο Κορνήλιος Σελαμσής και που «ντύνει» όλη την παράσταση προσδίδοντάς της μία μεταφυσική μαγεία.
Τι να πρωτοπούμε για τους εξαιρετικούς ηθοποιούς (Γιάννης Γιαννούλης, Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης) που έδωσαν όλο τους το είναι; Αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποιον, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Γιάννης Γιαννούλης, που με τους πολλαπλούς του ρόλους (αποκορύφωμα αυτοί του βασιλιά και της βασίλισσας) σκόρπισε απλόχερα το γέλιο και τον … προβληματισμό. Αλλά και η Κατερίνα Μαυρογεώργη στο ρόλο της Σταχτοπούτας ήταν …παραμυθένια. Εύθραυστη μεν, αλλά με έναν υπόγειο δυναμισμό που δεν σε άφηνε να πάρεις το βλέμμα από πάνω της. Στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε και η ερμηνεία του Αλέξανδρου Χρυσανθόπουλου στο ρόλο του πρίγκιπα που για χάρη της αγαπημένης του υπερνικά όλους τους φόβους του και βγαίνει στη… ζωή.
Αξίζει να δείτε αυτή την παράσταση; Επιβάλλεται γιατί θα βιώσετε μία απρόσμενα ξεχωριστή εμπειρία μέσω ενός κλασικού παραμυθιού. Μη διστάσετε να πάρετε μαζί σας παιδιά όλων των ηλικιών, ακόμη και μικρότερα (αρκεί να τους έχετε διαβάσει το παραμύθι και τα βοηθάτε με τη ροή της ιστορίας). Αυτή η παράσταση δεν αφήνει κανέναν να φύγει ασυγκίνητο….
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
