Με αφορμή το μυστικό που κρύβεται πίσω από τις ζωές των τεσσάρων ανθρώπων, ο Γκιλιέμ Κλούα παίζει με το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, εστιάζει στις πληγές του πολέμου που δε θεραπεύονται, μιλά για το παρελθόν που σφραγίζει ανεξίτηλα το παρόν, για τις πολιτικές ίντριγκες και τα συμφέροντα που επηρεάζουν τις ζωές των απλών ανθρώπων.
Εμείς μπήκαμε στις πρόβες της παράστασης, τραβήξαμε φωτογραφίες και μιλήσαμε με τους συντελεστές της!
Ποια ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση που ένιωσε η Άσπα Τομπούλη σκηνοθετώντας το Δέρμα στις Φλόγες; Το «Δέρμα στις Φλόγες» είναι ένα έργο με μεγάλη γοητεία, αλλά και
αρκετές ιδιαιτερότητες ως προς την σκηνική του παρουσίαση. Αισθάνθηκα ανακούφιση όταν στις πρώτες παραστάσεις, τα συγκεκριμένα σημεία λειτούργησαν, κατά γενική ομολογία, καλά. Άλλη, μεγάλη ικανοποίηση ήταν η εξαιρετική συνεργασία με τους τέσσερεις ηθοποιούς. Με εξαίρεση τον Νίκο Νίκα, με τον οποίο έχω ξανασυνεργαστεί, η Μυρτώ, η Ρηνιώ και ο Αντώνης ήταν νέοι συνεργάτες για μένα. Ώστόσο, από την πρώτη στιγμή δημιουργήθηκε εμπιστοσύνη ανάμεσά μας και δουλέψαμε δημιουργικά.
Η Μυρτώ Αλικάκη εξηγεί ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση του ρόλου της: Είναι πολύ ενδιαφέρον να υποδύομαι μια γυναίκα τόσο τραυματισμένη, αλλά και τόσο δυνατή, που άλλοτε συμπάσχω μαζί της κι άλλοτε θεωρώ ότι οι πράξεις της ξεπερνούν τα όρια.
Ο Αντώνης Φραγκάκης αναφέρει για το ρόλο του: Ένας φωτογράφος επιστρέφει στον τόπο που του προσέφερε τα πάντα σε επαγγελματικό επίπεδο και ταυτόχρονα τον κατέστρεψε σαν άνθρωπο. 20 χρόνια μετά. Ένας ηθικός συμβιβασμός θα είναι αναγκαίος για να καταφέρει να συνεχίσει να ζει.
Αγαπημένη του ατάκα; «Κανείς δε θέλει να μάθει τα πάντα».
Η Ρηνιώ Κυριαζή εξηγεί πού αγγίζει το έργο σήμερα: Ο Γκιγέμ Κλούα γράφει το έργο 'Δερμα στις φλόγες' με αφετηρία την τραγική φωτογραφία του κοριτσιού από το Βιετνάμ που καίγεται στις φλόγες. Δεν αναφέρει τόπο και χρόνο, δεν υπονοεί καμιά χώρα, αλλά και όλες. Φωτογραφίζει τις σχέσεις εξουσίας όταν το δίκιο χάνεται και ο αδύναμος δεν έχει πια καμιά ελπίδα. Επίκαιρο πάντα, σκληρό και αληθινό πάντα.
Μπορούν, όμως, ποτέ να κλείσουν οι πληγές ενός πολέμου; Είναι πολύ δύσκολο, αδύνατο σχεδόν ειδικά όταν ο 'νικητής' συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τον 'ηττημένο' , βέβαια νικητές και ηττημένοι αλλάζουν πρόσωπα με θύματα πάντοτε αθώες ζωές. Μέσα στο δυσοίωνο μέλλον μόνο μια φράση με κρατάει αισιόδοξη και παλεύω να μου τη θυμίζω: δεν γενηθήκαμε για να μισούμε αλλά για να αγαπούμε.
Ο Νίκος Νίκας μιλά για το ρόλο της πολιτικής σήμερα: O ρόλος της πολιτικής δυστυχώς σήμερα επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητά του. Η πολιτική ανέκαθεν σε όλους τους αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας πλην ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων, είναι αυτοαναφορική. Ικανοποιεί με λίγα λόγια μόνο τον εαυτό της και τις εσωτερικές της σκοπιμότητες. Δυστυχώς, φλερτάρει με τις πιο αρνητικές πλευρές του ανθρώπου και ακόμα κι αν συνήθως μπαίνουν οι άνθρωποι με "καλές" προθέσεις, στη συνέχεια, ο κυνισμός, η σκληρότητα και ο εκβιασμός της ανθρώπινης φύσης παρεισφρέουν στην πολιτική καριέρα είτε την ατομική είτε γενικότερα την κομματική, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τι θέλει να πάρει ο θεατής μαζί του; Θα ήθελα φεύγοντας ο θεατής να ξανασκεφτεί τα πραγματικά θύματα του κάθε πολέμου των πολιτικών "ισορροπιών" μεταξύ των χωρών που δεν είναι άλλα από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Οι 3 από τους 4 χαρακτήερες του έργου με διαφορετική διαβάθμιση ο καθένας, υπηρετούν τον κανόνα. Η εξαίρεση είναι το τέταρτο πρόσωπο. Μ' αυτό το πρόσωπο στα μάτια και το μυαλό του, θα ήθελα να φύγει ο θεατής από το θέατρο μήπως και ξανασκεφτούμε όλοι τι έχουμε κάνει στους εαυτούς μας όλους αυτούς τους αιώνες.
Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
