Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο αυτό.
Η Λούλα Αναγνωστάκη πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης ( "Η διανυκτέρευση" , "Η πόλη" , "Η παρέλαση" ) που παρουσίασε στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν. Το έργο πραγματεύεται θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στην χώρα μας, όπως το τραύμα, η ενοχή, η μοναξιά, η ήττα. Δυο αδέρφια που ζουν σε ένα σπίτι με μοναδική διέξοδο σ' αυτόν έναν φεγγίτη. Η προετοιμασία μιας επερχόμενης παρέλασης τούς ανησυχεί και ο έξω κόσμος παίρνει σχήματα και μορφές. Σχήματα και μορφές αλλόκοτες που μεταμορφώνουν τους ήρωες. Η μεταμόρφωση είναι σχεδόν θηριώδης.
Τι σας γοητεύει ιδιαίτερα σ’ αυτό;
Η ιστορία αφορά δυο αδέρφια. Οι κεντρικοί ήρωες έχουν αδελφική σχέση. Είναι οικογένεια. Είναι δυο άνθρωποι που δεν επέλεξαν οι ίδιοι να ζήσουν μαζί. Η αποτύπωση αυτών των δυο χαρακτήρων και η αποκρυπτογράφηση τους είναι μια πορεία ελκυστική τόσο υποκριτικά όσο και ρεαλιστικά.
Τι συμβολίζει η Παρέλαση;
Η παρέλαση είναι η στιγμή στην πορεία ενός ανθρώπου που μετά από αυτή όλα αλλάζουν. Η αλλαγή είναι προς το καλό ή το κακό. Σίγουρα είναι καθοριστική. Η παρέλαση είναι το σημείο ρωγμής στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Έρχεται απροειδοποίητα και ξαφνικά σε μεταμορφώνει.
Πού αγγίζει το σήμερα η παράσταση;
Η ιστορία των δυο αδερφών είναι άχρονη και ατέρμονη στην διάρκεια. Η ασφυκτική τους σχέση δημιουργεί από μόνη της ένα κοινωνικό φαινόμενο που κάθε οικογένεια απασχολεί.
Γιατί τα δύο αδέλφια ζουν απομονωμένα; Τι είναι αυτό που φοβούνται;
Τα δυο αδέρφια έχουν εγκλωβιστεί σε ένα κύκλο από το ίδιο τους το νήμα. Έχουν δημιουργήσει ένα παιχνίδι ζωής με κανόνες και όρια που δεν ορίζονται από αυτούς. Σχεδόν θυματοποιημένα έχουν φόβο. Είναι περίεργο γιατί ο φόβος τους δεν είναι μονό μαύρος, έχει πολλά χρώματα και διαθέσεις. Αυτό όμως που κυριαρχεί είναι ότι φοβούνται να φοβηθούν ή ότι θα φοβηθούν.
Τι είναι για εσάς η Αναμονή και τι ο Εγκλωβισμός;
Η αναμονή για μένα είναι μια ρουτίνα. Μια επαναλαμβανόμενη σειρά ράξεων και καταστάσεων χωρίς γεύση. Η αναμονή κρύβει μια απόλυτη απραξία. Ο εγκλωβισμός είναι μια βαθιά εσωτερική φωνή μας που εμποδίζει δραστικά τον αυθορμητισμό.
Χρειαζόμαστε έναν φεγγίτη στη ζωή μας;
Δεν ξέρω αν χρειαζόμαστε φεγγίτη στη ζωή μας, αλλά ξέρω σίγουρα ότι χρειάζεται να λέμε πιο συχνά ευχαριστώ στην ίδια τη ζωή μας. Να της ανταποδίδουμε χωρίς συνέχεια να ζητάμε.
Ποια είναι η δική σας σανίδα σωτηρίας ενάντια στην κατάθλιψη των ημερών;
Το πνεύμα είναι μια πραγματική σανίδα. Ό, τι αγγίζει το πνεύμα είναι λυτρωτικό. Μια τέχνη ή ακόμα μια ανθρώπινη επαφή ορίζουν την πνευματικότητα. Ο φόβος να μην χαθεί η επαφή με το πνεύμα συνιστά μια ανώτερη ζωή.
Γεωργία Οικονόμου
