Μη χάσετε με τίποτα τον «Καραγκιόζη και το θαύμα των Χριστουγέννων» στο Μέγαρο. Εκεί, με μουσική υπόκρουση μία ξεχωριστή μουσική μείξη από τα Ημισκούμπρια και την Kompania, ο Καραγκιόζης αναμετρήθηκε με το γερο-τσιφούτη Εμπενίζερ Σκρουτζ, την εμβληματική φιγούρα της «Χριστουγεννιάτικης ιστορίας» του Τσαρλς Ντίκενς και με την γνωστή ελληνική πονηριά του κατόρθωσε να του μεταδώσει το Πνεύμα των… Χριστουγέννων!

Η παράσταση απευθύνεται όχι μόνο σε μικρούς, αλλά και σε μεγάλους θεατές και διαπνέεται από μία ξεχωριστή μαγεία, καθώς όλοι οι συντελεστές της έχουν «δέσει» με μία απρόσμενη χημεία που είναι διάχυτη στην αίθουσα.

Ένα από τα πιο αγαπημένα μιούζικαλ όλων των εποχών "Η Μελωδία της Ευτυχίας", το μιούζικαλ που έχουμε ταυτίσει οι περισσότεροι από την παιδική μας ηλικία με τα Χριστούγεννα βρήκε στέγη στο Παλλάς. Η σκηνοθεσία της παράστασης από τη Θέμιδα Μαρσέλλου, ήταν ιδανική, καθώς δεν υπέκυψε σε ανώφελες προσπάθειες πρωτοτυπίας, αλλά στηρίχτηκε απόλυτα αφενός μεν στα εντυπωσιακά και άκρως καλαίσθητα σκηνικά της Μαίρης Τσαγκάρη που έφεραν στη σκηνή του Παλλάς ακόμη και τις καταπράσινες Αλπεις, στην πασίγνωστη και αιθέρια μουσική της παράστασης (δεν είναι τυχαίο πως το σάουντρακ της ταινίας έχει πουλήσει περισσότερα από 11 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως), στο ταλέντο των ίδιων των ηθοποιών, στη φρεσκάδα των παιδιών που συμμετείχαν, αλλά και στο ίδιο το κείμενο που –ειδικά σήμερα- είναι πιο διαχρονικό από ποτέ.

«Δώδεκα παρά Δώδεκα» του Ευγένιου Τριβιζά στο Μέγαρο. Αν και μαθαίνουμε πως η παράσταση είναι sold out για τα καλά, αξίζει να κάνετε μια προσπάθεια μήπως βρείτε κάποια θέση. Η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου είναι εξαιρετική, καθώς έδεσε αρμονικά με τους στίχους του Τριβιζά, αλλά και με τις παιδικές φωνές της χορωδίας και δημιούργησε μια ξεχωριστή Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Ο Φωκάς Ευαγγελινός έκανε πολύ καλή δουλειά στη σκηνοθεσία του, γιατί κατάφερε να αναδείξει το κείμενο και να φωτίσει τα κύρια σημεία του, διατηρώντας μία συγκροτημένη οπτική και λογική. Απολαυστικοί στους ρόλους τους ο Γρηγόρης Βαλτινός ως Παλιός Χρόνος και ο Πάνος Μουζουράκης ως Νέος Χρόνος, μας χάρισαν πολύ όμορφες στιγμές με την ξεχωριστή τους ενέργεια και τις ερμηνείες τους.

«Η Τελευταία Μαύρη Γάτα» στο Θέατρο Χορν. Ο Ευγένιος Τριβιζάς στο έργο του αυτό κατορθώνει να πλάσει έναν αντικατοπτρισμό της κοινωνίας μας, αυτής που είναι αποφασισμένη να παραγκωνίσει το διαφορετικό, το περίεργο, αυτό που δεν πηγαίνει με το ρεύμα, αλλά και το…ξένο. Αποκαλύπτει στα παιδιά τις βαθιές ρίζες του ρατσισμού, τους αναλύει τα πραγματικά αίτια, καταδεικνύει τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετεί, κι όλα αυτά αντιμετωπίζοντάς τα ως ενήλικες. Δεν τους μιλάει μπεμπεκίστικα, δεν είναι εκνευριστικά υπεραναλυτικός, εμπιστεύεται απόλυτα το παιδικό μυαλό και με χιούμορ, φαντασία, ευαισθησία, συναίσθημα τους παρουσιάζει τα αίτια του καταστροφικού αυτού φαινομένου που τα τελευταία χρόνια, ίσως περισσότερο από ποτέ, μαστίζει την ελληνική και όχι μόνον, κοινωνία. Αυτό οι Γάκης- Μουστάκα – Μπιμπής το σεβάστηκαν απόλυτα, γι΄αυτό και η παράστασή που μας χάρισαν δεν είναι μία συνηθισμένη παιδική… Είναι μία παράσταση πέρα για πέρα διδακτική, γεμάτη χιούμορ και φαντασία, μία ζεστή παράσταση που αντηχεί απευθείας στις καρδιές μικρών θεατών, καθώς φέρνει τα παιδιά αντιμέτωπα με τον ίδιο τον εαυτό τους, αυτόν που κάνει διακρίσεις και «κυνηγά» τους μαύρους γάτους στο σχολείο και στις παιδικές χαρές, αυτόν που στο μέλλον θα κάνει ρατσιστικές διακρίσεις στην ευρύτερη κοινωνία…

ΣΡΕΚ στο Εθνικό Θέατρο. Ο πολυαγαπημένος Σρεκ, το πράσινο τερατάκι με τη χρυσή καρδιά έχει καταλάβει για τα καλά τα Σαββατοκύριακα τη σκηνή του Εθνικού στο κτίριο Τσιλέρ κερδίζοντας τις προτιμήσεις μικρών και μεγάλων σε μια πολυπρόσωπη παραγωγή με ζωντανή μουσική σε σκηνοθεσία Άγγελου Μέντη.Ο Αγγελος Μέντης τοποθέτησε τους ήρωές του σ΄ένα ιδιαίτερα λειτουργικό σκηνικό που απαρτιζόταν από μεγάλους κύβους και μέσω αυτών μεταμορφωνόταν συνέχεια σ΄ότι επίτασσε η υπόθεση. Εκτιμήσαμε πολύ το γεγονός ότι η προσέγγιση είχε ένα σαφή νοηματικό ιστό και πέρασε στα παιδιά ένα πολύτιμο μήνυμα: ότι σημασία δεν έχει το φαίνεσθαι, αλλά το είναι….

"Το παιδί και τα μάγια" στο Θέατρο Πόρτα. Μια παράσταση εμπνευσμένη από την όπερα του Maurice Ravel και της Colette “L' enfant et les sortileges”. Στο πρωτότυπο κείμενο ένα «κακό» παιδί καταστρέφει τα πάντα γύρω του και πληγώνει τα δέντρα και τα ζώα του κήπου του ως τη στιγμή που μέσα από τη δική του επαφή με τον κόσμο έρχεται αντιμέτωπο με τον εαυτό του, συνειδητοποιεί τις πράξεις του και γίνεται «καλό». Στην εκδοχή της παράστασης που παρακολουθήσαμε δεν υπάρχει «κακό» και «καλό» παιδί γιατί ο μύθος αναποδογυρίζεται. Ο θεατής εισέρχεται στον κόσμο του παιδιού, βλέπει με τα μάτια του, βιώνει τις ίδιες μ΄αυτό ανησυχίες και συναισθήματα και κατά κάποιον περίεργο τρόπο το καταλαβαίνει γιατί ξανασκέφτεται τα πάντα από την αρχή....

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]