Σκηνοθεσία: Τοντ Φίλιπς

Πρωταγωνιστούν: Μπράντλεϊ Κούπερ, Ζακ Γκαλιφιανάκης, Εντ Χελμς, Τζάστιν Μπάρθα

Πλοκή: H παλιοπαρέα του «Hangover» ταξιδεύει στην Ταϊλάνδη για το γάμο του Στου και, παρόλο που παίρνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μην επαναληφθεί η κραιπάλη του Λας Βέγκας, όλα πάνε στραβά. Θα καταφέρουν τελικά να φτάσουν όλοι στον γάμο εγκαίρως και αρτιμελείς;

Γνώμη: Το φαινόμενο «Hangover» προσγειώθηκε στη ζωή μας δυο καλοκαίρια πριν, με στόχο να τσεπώσει τα θερινά μας λεφτουδάκια, παρέχοντας όμως σε αντάλλαγμα ανόθευτη διασκέδαση και την υπόσχεση για γέλιο μέχρι δακρύων. Η επιτυχία ήταν απόλυτη και μπροστά στο μεγαλείο του υποκλίθηκαν κοινό και κριτικοί, αγκαλιάζοντας αυτό το υπέροχο bromance με ένα μίγμα καφρίλας και τρυφερότητας, απευθείας ανάλογο με εκείνο που πρόσφερε η ταινία. Στη βιομηχανία ονείρων της δυτικής ακτής όμως, το καλό το πράγμα σπανίως αφήνει την τελευταία του πνοή πριν αποστραγγιστεί από κάθε πιθανή υπόνοια κέρδους κι έτσι το επόμενο «Hangover» μπήκε αυτόματα στα σκαριά.

Πώς αντέδρασε μπροστά στην ευκαιρία ενός δεύτερου γύρου του θριάμβου ο δημιουργός του, Τοντ Φίλιπς; Με ένα συνδυασμό ανασφάλειας, βαρεμάρας και αρκετού αυτοσαρκασμού. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί κατέφυγε στην αρχή της ελάχιστης ενέργειας. Αλλάζοντας μονάχα το φόντο από την πρώτη ιστορία στη δεύτερη, κράτησε μία προς μία τις σεναριακές ανατροπές κι έδωσε ακριβώς αυτό που υπόσχεται ο τίτλος: το Hangover νούμερο δύο. Δεν υπάρχει άνω και κάτω τελεία που να υπόσχεται μια άλλη περιπέτεια, νέες διαστάσεις στους χαρακτήρες ή κρυφά χαρτιά. Αυτό που βλέπεις παίρνεις και στην περίπτωσή μας είναι το πρώτο «Hangover» αλλά στην Ταϊλάνδη - και με λιγότερο αστείους διαλόγους.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι: «δουλεύει»; Τα γέλια -ή τουλάχιστον κάποια από αυτά- είναι εκεί. Και ειδικά για τους αμύητους στον κόσμο του «παρεονίου» θεατές (εάν υπάρχουν ακόμη) θα είναι αρκετά. Για όλους τους άλλους, εμάς που λατρέψαμε το «Hangover» από το πρώτο μέχρι το τελευταίο του λεπτό σα να ήταν μια ιστορία-θρύλος που επιβιώνει στις ανδρικές παρέες και με κάθε διήγηση γίνεται πιο υπερβολική, η δεύτερη δόση είναι λίγη. Κι αν ο Φίλιπς γελά μετα-ειρωνικά με την μαγκιά του να πουλήσει χρυσό το ίδιο πράγμα για δεύτερη φορά, σχολιάζοντας με έναν τρόπο και την μάταιη φύση του σίκουελ, το δικό μας χαμόγελο μένει μισό.

Των παραγωγών πάλι όχι, αφού τρίβουν τα χέρια τους με τις εισπράξεις-ρεκόρ, ετοιμάζοντας ήδη το τρίτο μέρος, κρατώντας ίδια την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά. Γίνεται τουλάχιστον το επόμενο να το γυρίσουν στην Αθήνα;

Φαίδρα Βόκαλη