Από τον Ορέστη Ανδρεαδάκη

«Το γύρισμα (μιας ταινίας) είναι μια καθαρά ερωτική πράξη. Άλλοι γυρίζουν για να μην πεθάνουν, εγώ γυρίζω για να ζω» μου είχε πει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τον Μάρτιο του 2008 σε μια συνέντευξη-ποταμό που δημοσιεύσαμε στο επετειακό 200ό τεύχος του ΣΙΝΕΜΑ.

Το διαβάζω τώρα και δεν το βάζει ο νους μου: σε ένα τέτοιο γύρισμα έχασε τη ζωή του.

Βλέπω και τις φωτογραφίες που τράβηξε η Ολυμπία Κρασαγάκη. Χαμογελαστός, ευδιάθετος, φωτεινός. Μια εικόνα εντελώς διαφορετική από αυτή που έχει σχηματίσει για τον «Τεό» η εγχώρια κινηματογραφική πιάτσα. Έτσι και ο τίτλος της συνέντευξης ήταν «ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γελάει».

Μου είχε πει τα πάντα σε εκείνη την συνέντευξη των 15 σελίδων, μια από τις μεγαλύτερες που είχε δώσει και σίγουρα την μεγαλύτερη που έχουμε ποτέ δημοσιεύσει στο περιοδικό: για τις ταινίες του και την Αριστερά, για την γυναίκα του τις κόρες του, τα φοιτητικά του χρόνια, τα αγαπημένα του φαγητά και τον εγγονό του, τους μύθους και τα ανέκδοτα γύρω από αυτόν, τις ερωτικές του περιπέτειες. Πίσω από τα εικαστικά πλάνα και τις μουσικές, πίσω από τα ιδεολογικά σχήματα και τα βραβεία, ο Θόδωρος ήταν ένας άνθρωπος απλός και απίστευτα γοητευτικός. Και χαμογελαστός.

Αυτή τη χαμογελαστή εικόνα λοιπόν κρατάω εγώ. Για μένα είναι πιο σημαντική από τον «Θίασο» που μου άλλαξε την ζωή και με έμαθε να βλέπω την Ιστορία, από την ουτοπία του «Μεγαλέξαντρου», τις σπαρακτικές σκηνές του «Ταξιδιού στα Κύθηρα», τους καυγάδες για τον «Μελισσοκόμο», τις διαφωνίες και τον θαυμασμό, τα ποιήματα και τα σύμβολα.

Κρατάω κι αυτό το κρίμα για την τελευταία ταινία, την «Άλλη Θάλασσα», που το ήξερε ότι θα ήταν η τελευταία και ως τέτοια την σχεδίαζε. Αυτό το επιτακτικό κρίμα μιας ανολοκλήρωτης φωνής κι ενός χαμόγελου που έμεινε εκκρεμές.

Bon voyage Θόδωρε.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ.