Σκηνοθεσία: Αντώνης Αγγελόπουλος
Πρωταγωνιστούν: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Δημήτρης Τζουμάκης, Μιχάλης Μαρίνος, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Πλοκή: Ο Μπάμπης, ο Άγη; και η Αφροδίτη εκτίουν τις ποινές τους. Η μοίρα τα φέρνει έτσι που δύο μόλις ημέρες πριν την αποφυλάκιση, Μπάμπης και Αφροδίτη, γίνονται κατά λάθος μάρτυρες της εξομολόγησης ενός ετοιμοθάνατου βαρυποινίτη στον παπά Λάμπρο. Μαθαίνουν για την ύπαρξη ενός μεγάλου θησαυρού στο νησί, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, η θέση του οποίου υπάρχει σημειωμένη σε κάποιο χάρτη διαιρεμένου σε δύο κομμάτια.

Γνώμη: Μέσα στο τεράστιο σωρό από ανάξιες λόγου εμπορικές κωμωδίες τηλεοπτικής νοοτροπίας που κατακλύζουν το σινεμά τα τελευταία χρόνια, η «Νήσος» ήταν μια ευχάριστη εξαίρεση, χάρη στην έξυπνη κεντρική ιδέα της να ακολουθήσει τον ηθογραφικό δρόμο της απεικόνισης μιας μικρής κοινωνίας με τους εκκεντρικούς χαρακτήρες που την απαρτίζουν, και να βγάλει γέλιο από τις αλληλεπιδράσεις, τις φιλίες, τις αντιπαλότητες τους και τα σκάνδαλα που αναπόφευκτα προκαλεί η συμβίωση μεταξύ τους. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια τέλεια ταινία, ούτε κατάφερνε πάντα να ισορροπήσει τις διάφορες ιστορίες σε ένα σύνολο με συνοχή, αλλά είχε την σοφία να διαλέξει αναγνωρίσιμους μεν αλλά και ικανούς κωμικούς δε, και να τους δώσει διακριτούς ρόλους τους οποίους και υποστήριξαν σε ένα συμπαθητικό σύνολο, αλλά και αρκετή ελευθερία να κινηθούν και σε πιο δραματικές στιγμές.

Η «Νήσος 2» έρχεται μόλις δύο χρόνια μετά για να υπονομεύσει αυτή την καλή προσπάθεια με μια ανόητη αφορμή για επανένωση και μια εξίσου πρόχειροφτιαγμένη συνέχεια, που αναιρεί τη σφιχτοδεμένη εξέλιξη και τη σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτη κατάληξη των χαρακτήρων από την πρώτη ταινία. Μη έχοντας τι να κάνει με τους περισσότερους ήρωες, η ταινία υπονομεύει κάποια από τα χάπι εντ ή προσπαθεί απεγνωσμένα να 'διορθώσει' μερικούς από τους χαρακτήρες που η πρώτη ταινία είχε τα κότσια να δημιουργήσει (γιατί πρέπει ξαφνικά να υποστηρίξουμε την συμφιλίωση του ειδεχθή κατά τα άλλα αστυνομικού με το γιο του;). Πραγματικά έξυπνες υποπλοκές όπως αυτή της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου χάνονται σε ένα σενάριο με αδιάφορα ευρήματα και φλυαρία, που οδηγεί σε σκηνές 'κωμικής' υστερίας και μανιέρας.

Το νησί παραμένει γραφικό και καρτ-ποσταλικά φωτογραφημένο για να μας βάζει ιδέες για παραθερισμό (αν και Δεκέμβριος – τι τάιμινγκ κι αυτό!), σκηνοθεσία και μοντάζ είναι απλώς διεκπαιρεωτικά και οι κάποιες διασκεδαστικές στιγμές προέρχονται σχεδόν από ατύχημα και χάρη στο μεμονωμένο ταλέντο των ηθοποιών, που προσπαθούν να βρουν φρέσκα πράγματα σε κάπως καρτουνίστικους χαρακτήρες χωρίς καθαρή διαδρομή στην ιστορία – άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι, και είναι περισσότεροι, όχι.

Χριστίνα Λιάπη