Σαν άβγαλτες παιδούλες, οι φοιτήτριες μιας σχολής χορού επιδίδονται σε ένα φαινομενικά απλοϊκό παιχνίδι αναζητώντας το μυστικό πίσω από τα αλλόκοτα γεγονότα που κατακλύζουν το γοτθικό κτίσμα. Δεν γνωρίζουν, όμως, ότι πέρα από ένα παραισθησιογόνο παραμύθι ο σαδιστής Αρτζέντο τους επιφυλάσσει μία σειρά μπαρόκ εγκλημάτων, από τα πιο ευφάνταστα που γνώρισε ποτέ το σινεμά.

Με τη διαβολική μουσική των Goblin να παίζει στη διαπασών και ένα σκηνικό λουσμένο σε απόκοσμους μπλε και κόκκινους φωτισμούς, ο Ιταλός μετρ μετατρέπει τη δολοφονία σε ύψιστη τέχνη και το άντρο των μαγισσών σε έναν λαβύρινθο όπου η απειλή παραμονεύει παντού παίρνοντας απρόβλεπτες μορφές. Η αίσθηση είναι παρόμοια με τα πνιγηρά εκείνα ονειρικά τοπία που όταν τα συναντάς στον ύπνο σου προσπαθείς μάταια να ουρλιάξεις βοήθεια. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ο Αρτζέντο είχε γυρίσει τελικά την ταινία με πρωταγωνίστριες 12χρονα κορίτσια, όπως ακριβώς επιθυμούσε αρχικά!