Η αλήθεια είναι ότι το «Captain Phillips» είναι συναρπαστικό: κοφτά πλάνα, κάμερα στο χέρι, σωστές δόσεις μουσικής και ερμηνείες από καλούς ηθοποιούς, οι οποίοι προσπαθούν να σε εντυπωσιάσουν χωρίς να σε κουράσουν με περιττά – για το είδος αυτής της περιπέτειας - χαρακτηρολογικά στοιχεία.
Στην πραγματικότητα η ταινία του 57χρονου Βρετανού σκηνοθέτη των ταινιών του «Μπορν» διαβάζεται με δύο τρόπους.
Ιδού ο πρώτος:
Η περιπέτεια είναι περιπέτεια. Δεν χρειάζεται πολλές ερμηνείες, δεν χρειάζεται πολύπλοκους χαρακτήρες, δεν χρειάζεται ιδεολογική ανάλυση. Ο καλός είναι πάντα καλός, ορίζεται ως καλός, παραμένει καλός και θριαμβεύει με τη καλοσύνη του. Αντίθετα, ο κακός είναι ξεκάθαρα και αδιαμφισβήτητα κακός, και χαιρόμαστε που θα τον δούμε να συντρίβεται κάτω απ' το βάρος των λαθών και της κακίας του.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση καλός είναι ο Ρίτσαρντ Φίλιπς. Πρόσωπο αληθινό, καπετάνιος σε ένα κολοσσιαίο κοντεϊνεράδικο (έτσι ονομάζονται στην ναυτική αργκό τα ποντοπόρα πλοία που μεταφέρουν εκατοντάδες κοντέινερ). Διαπλέοντας ανατολικά της Αφρικής, το πλοίο του Κάπτεν Φίλιπς έπεσε θύμα πειρατείας στα ανοιχτά των ακτών της Σομαλίας.
Οι Σομαλοί πειρατές είναι, τα τελευταία χρόνια, ο φόβος και ο τρόμος των ναυτικών. Αρκετά πλοία (και ελληνικά, όπως θα ακούσουμε μάλιστα και κάποια στιγμή μέσα στη ταινία) έχουν δεχθεί επιθέσεις αυτών των πειρατών, οι οποίοι στη συνέχεια ζητούν λίτρα. Αυτό συνέβη το 2009 με το Maersk Alabama του Ρίτσαρντ Φίλιπς.
Δεν θα σας χαλάσω την αγωνία αποκαλύπτοντας την έκβαση της αληθινής πειρατείας. Στην οθόνη πάντως θα απολαύσετε αυτό ακριβώς που επιθυμείτε: κλιμακούμενη ένταση, αγωνία, δράση, πυροβολισμούς και αγριεμένα κύματα. Θα περάσετε τέλεια δύο ώρες (η αλήθεια είναι πάντως ότι από τα 134 λεπτά της ταινίας θα μπορούσαν να είχαν κοπεί αρκετά).
Σε αυτή την ανάγνωση βρίσκουμε δύο ήρωες, οι οποίοι υποχρεώνονται να ακολουθήσουν συγκεκριμένες διαδικασίες (procedures). Ο καλός κάπτεν Φίλιπς ακολουθεί το αυστηρό γραπτό πρωτόκολλο των ναυτιλιακών εταιρειών και ο κακός πειρατής τις άγραφες εντολές των Σομαλών επικεφαλής της πειρατικής μαφίας.
Και οι δύο ακολουθούν εντολές, και οι δύο είναι πανικόβλητοι, αλλά αυτές τις περιπτώσεις κερδίζει αυτός που έχει την υποστήριξη του «ιππικού».
Αν όμως θέλουμε να υποβάλλουμε την ταινία σε μία προσεκτική ανάγνωση, τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να υπογραμμίσουμε την κουραστική έλλειψη αληθινών χαρακτήρων. Ακόμα και ο ίδιος ο Κάπτεν Φίλιπς ελάχιστα αναπτύσσεται, παραμένοντας ένα απλό μοτέρ της περιπέτειας.
Τα πράγματα όμως γίνονται απελπιστικά με τους κακούς Σομαλούς πειρατές, οι οποίοι αποτυπώνονται με τον προβλέψιμο σχηματικό τρόπο που αποτυπώνονταν οι κακοί Ινδιάνοι στα γουέστερν της δεκαετίας του '30 και του '40.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους ναυτικούς του πλοίου, τους διαπραγματευτές και τους διασώστες. Κατ' επέκταση τα επιμέρους επεισόδια της ταινίας χάνουν το ρεαλιστικό τους βάρος και παραμένουν μετέωρα αλιεύοντας αγωνία και δράση- το μόνο που μοιάζει να ενδιαφέρει το σκηνοθέτη και τους παραγωγούς.
