Το γεγονός ότι ο Γάλλος, ελληνικής καταγωγής, Αλεξάντρ Ντεπλά είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες της γενιάς του είχαμε την τύχη να το διαπιστώσουμε προτού τον ανακαλύψει το Χόλιγουντ - χαιρόμαστε λοιπόν που έχει πλέον την ευκαιρία να δοκιμάζει τις δυνάμεις του στα μεγάλα σαλόνια και σε φιλόδοξες παραγωγές που τον στέλνουν ακόμα πιο εύκολα στις οσκαρικές υποψηφιότητες. Δίκαια, ωστόσο, δεν έφυγε φέτος με το χρυσό αγαλματάκι ανά χείρας, καθώς στο έπος του Ντέιβιντ Φίντσερ κάνει μεν τη δουλειά του, γράφει δύο ρομαντικά θέματα ικανά να κάνει πολλά - ως επί το πλείστον γυναικεία -μάτια να βουρκώσουν, επιχειρεί και το κόλπο να παίξει κάποιες μελωδίες και κανονικά και... ανάποδα, πιστός στο concept της ταινίας, πλην όμως δεν μεγαλουργεί. Σαφώς καλό και αξιόλογο σκορ, όχι όμως σπουδαίο.

Μοιραία, όποιος σπεύσει να αποκτήσει το cd, θα βρει περισσότερο ενδιαφέρον στο δεύτερο cd, όπου αποσπάσματα διαλόγων της ταινίας μπλέκονται με αυθεντικές τζαζ ηχογραφήσεις της Νέας Ορλεάνης (από τις δεκαετίες 20, 30, 40), μια σονάτα του Σοπέν, ragtime ιντερλούδια και ένα αριστούργημα ερμηνείας από τους ανεπανάληπτους Platters.