ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΚΡΑΝΑΚΗ
Ολοι Οι Ανθρωποι Του Βασιλιά (Αll The Κing’s Men / 2006) του Στίβεν Ζε/λιαν περιοχής 2, Sony Pictures Home Entertainment Ηellas
Ολα μοιάζουν να είναι λάθος σε αυτή τη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν: από την επιλογή των διάσημων ηθοποιών μέχρι ένα από τα πιο δύστροπα σενάρια που γράφτηκαν ποτέ και από την αναπαράσταση μίας ολόκληρης εποχής μέχρι τη στυλιζαρισμένη -στα όρια του αδικαιολόγητου- σκηνοθεσία. Τίποτα δεν θα μπορούσε να σώσει αυτή την ταινία από το να συγκαταλεχθεί, χωρίς την παραμικρή ενοχή, στη λίστα των μεγαλύτερων αποτυχιών όλων των εποχών.
Ακόμη και σε σύγκριση με την πρώτη -υπερεκτιμημένη και αδικαιολόγητα βραβευμένη με το Οσκαρ καλύτερης ταινίας- κινηματογραφική εκδοχή του Ρόμπερτ Ρόσεν το 1949, το φιλόδοξο φιλμ του Στίβεν Ζεϊλιαν χάνει στις εντυπώσεις. Αντ’ αυτών, παραδίδεται αμαχητί στο χολιγουντιανό απωθημένο να χωρέσουν μέσα σε μία ταινία όσο το δυνατόν περισσότεροι σταρ, όσο το δυνατόν πιο πολλά εχέγγυα υπερπαραγωγής, όσο το δυνατόν πιο περίτεχνοι διάλογοι και σκηνοθετικά κόλπα. Κι όλα εις βάρος οποιασδήποτε αφηγηματικής και κινηματογραφικής λογικής.
Τοποθετημένο στη Βόρεια Καρολίνα της δεκαετίας του ‘40 (σε αντίθεση με το βιβλίο που διαδραματίζεται την εποχή της ποτοαπαγόρευσης), το All The Κing’s Men αφηγείται μέσα από τα μάτια ενός δημοσιογράφου (Τζουντ Λο) την άνοδο στην εξουσία, πρώτα της δημαρχίας και αργότερα της αμερικανικής γερουσίας, ενός ικανότατου δημαγωγού (Σον Πεν), ο οποίος παίρνει με το μέρος του τις κατώτερες τάξεις των εργατών. Γύρω του, μία σειρά από έμπιστους αυλικούς και ορκισμένους εχθρούς θα προσπαθήσει να τον εμποδίσει, οδηγώντας αναπόφευκτα στη διαφθορά και από εκεί στην πτώση του.
Με εξαίρεση την ψύχραιμη ακρίβεια με την οποία κινεί την αφήγηση ο Τζουντ Λο και ενδεχομένως τη μικρή αλλά αξιομνημόνευτη παρουσία της Πατρίσια Κλάρκσον, κανείς από τους υπόλοιπους ηθοποιούς (Αντονι Χόπκινς, Κέιτ Γουίνσλετ, Μαρκ Ράφαλο, Τζέιμς Γκαντολφίνι) δεν μοιάζει να βρίσκεται στην ίδια ταινία με τον άλλον. Με αποκορύφωμα -δυστυχώς- τον ίδιο τον «βασιλιά» Σον Πεν: Μοιάζει να έχει βγει από το Το Ονομα Μου Είναι Σαμ, σε μία εκρηκτική μεν, ξεκούρδιστη δε ερμηνεία, που κάνει τον ήρωά του καρικατούρα.
Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που ο Ζεϊλιαν προσπαθεί να κινηματογραφήσει την ιστορία του σαν μία αρχαία ελληνική τραγωδία. Ετσι, επενδύει σε πομπώδεις σκηνές και στημένες λήψεις. Παρουσιάζει μία λουστραρισμένη εκδοχή της Λουιζιάνα (στην οποία δεν ζουν μαύροι), πετώντας μέσα από κάθε υγρό παράθυρο και σκονισμένο τζάκι τυχόν υπολείμματα συναισθήματος εκτός οπτικού πεδίου. Για να παραδώσει τελικά ένα αργόσυρτο, εξαντλητικά κουραστικό (διάρκειας 140 λεπτών) και τελικά αδιάφορο «κλασικό εικονογραφημένο», που επιβεβαιώνει, περισσότερο από την ιστορία του, την ουσία του μυθιστορήματος: Για να πετύχεις δεν αρκεί ο τρόπος, αλλά απαιτείται ικανότητα. Οσο ειλικρινής και να είσαι, η αλήθεια βρίσκεται συνήθως κάπου αλλού...
extras
Εκδοση με making of, ντοκιμαντέρ για το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, βόλτα στη Λουιζιάνα, αφιέρωμα στον Χιούι Λονγκ, τον πολιτικό που ενέπνευσε τον κεντρικό χαρακτήρα συνεντεύξεις των ηθοποιών, κομμένες σκηνές (ναι!) και ένα εναλλακτικό τέλος που θα έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
