Ταινία συνταγής από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της λεπτό, η τρίτη κινηματογραφική διασκευή στο ομότιτλο μυθιστόρημα, που ο Σόμερσετ Μομ έγραψε το 1925, αποτελεί μια παράξενη περίπτωση. Ο δημιουργός της, Τζον Κάραν, μοιάζει εκ πρώτης όψεως παντελώς ξένος και αταίριαστος με την περιοχή του επικού μελό που βάλθηκε να εξερευνήσει. Η προηγούμενη ταινία του, Δε Μένουμε Πια Εδώ, ήταν ένα ήσυχο δράμα συζυγικής μοιχείας και γαμήλιας αλλοτρίωσης, το οποίο επέλεγε να εγκλωβίσει τις εντάσεις του σε ένα μικροαστικό ντεκόρ από κουζίνες και κρεβατοκάμαρες. Ο Κάραν κρατά σχεδόν αυτούσια τα δυο βασικά θέματα της ταινίας εκείνης, μεταθέτοντάς τα όμως εδώ σε έναν ευρύτερο και πιο φιλόδοξο καμβά. Με τη βοήθεια της πανέμορφης φωτογραφίας του Στιούαρτ Ντράιμπεργκ (Ενας Αγγελος Στο Τραπέζι Μου), ο σκηνοθέτης γκρεμίζει ολοκληρωτικά τους ασφυκτικούς τοίχους του πρότερου φιλμ του για να ανοιχτεί σε μια σινεμασκόπ τοπογραφία των απέραντων οριζόντων, των καταπράσινων εκτάσεων γης και της εξωτικής φύσης.

Με τον παλιομοδίτικο αέρα που αναδύει, το Painted Veil μοιάζει με ευπρόσδεκτη εξαίρεση στην εποχή των multiplex, των μπλοκμπάστερ και ενός σωρού άλλων εννοιών που μας έχουν μάθει κατά καιρούς τα χολιγουντιανά λεξικά. Ο σκηνοθέτης του επιχειρεί ένα ενδιαφέρον πείραμα. Επικαλείται ένα μεγαλειώδες σε διαστάσεις και συναισθήματα σινεμά που έχει προ πολλού εκλείψει, προσεγγίζοντάς το όμως μέσα από μια προσγειωμένη και διόλου μεγαλόστομη οπτική.

Η ταινία απλώνεται στην οθόνη ως μια εκθαμβωτική καλλιγραφία, διατηρεί σε όλη τη διάρκειά της, όμως, μια εγκράτεια και μια εσωτερικότητα που δεν γυρεύουν βιαστικές εντυπώσεις. Η μέθοδος του σκηνοθέτη είναι ψύχραιμη. Θα τονίσει τα πάντα μέσα από βλέμματα και σιωπές. Θα χαμηλώσει το ηχηρό του δράμα στις διαστάσεις ενός ψιθύρου. Και θα διαπεράσει τα υπάρχοντα κλισέ χάρη στην ερμηνευτική ειλικρίνεια των ηθοποιών του. Οι Εντουαρντ Νόρτον και Ναόμι Γουότς θα ντυθούν ιδανικά με τα ρετρό ρούχα δυο ανθρώπων οι οποίοι θα χρειαστεί να φτάσουν μέχρι την άκρη του κόσμου, προκειμένου να βρουν τελικά ο ένας τον άλλο. Η περιπέτειά τους είναι η μεγάλη περιπέτεια της αγάπης, της εμπιστοσύνης, της κατανόησης, της συγχώρεσης. Κι ο Τζον Κάραν την αφηγείται με συγκρατημένη αξιοπρέπεια...