Εξασφαλισμένη εργασία, υπέροχο περιβάλλον, κοινωνική καταξίωση, διαθέσιμους ερωτικούς παρτενέρ τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς; Ο Αντρέας φτάνει χωρίς εξήγηση στον αψεγάδιαστο αυτό παράδεισο των γιάπηδων, αλλά σύντομα συνειδητοποιεί την άλλη όψη του νομίσματος. Το φαγητό δεν έχει γεύση, το αλκοόλ καμία επίδραση, το σεξ δεν προσφέρει πια απόλαυση, οι άνθρωποι μοιάζουν κατασκευασμένοι, όπως τα ντιζαϊνάτα έπιπλα που η συντροφός του αλλάζει κάθε εβδομάδα. Κι ακόμη χειρότερα, δεν μοιάζει να υπάρχει δυνατότητα απόδρασης από την καθολική εικόνα ευδαιμονίας και καλών τρόπων, που δεν δέχεται παραφωνίες στο καλογυαλισμένο λούστρο της.

Σαρκαστικός απέναντι σε μια -υποψιαζόμαστε- αρκετά συνηθισμένη σκανδιναβική πραγματικότητα, ο Νορβηγός Λίεν βυθίζει τον ήρωά του σε έναν καφκικό εφιάλτη με γνήσια σουρεαλιστική διάθεση. Η ειρωνική αντιμετώπισή του απέναντι στη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία και τη συναισθηματική απονέκρωσή της είναι υπερβολικά καταφανής. Ωστόσο, ακόμη κι αν η υπαρξιακή τραγικοκωμωδία του δεν φτάνει τόσο βαθιά όσο θα επιθυμούσε, αυτό δεν την κάνει λιγότερο απολαυστική. Με την αποχρωματισμένη φωτογραφία και τις σλάπστικ επιρροές στις καρτουνίστικες απόπειρες απόδρασης του πρωταγωνιστή του, μπορεί να μην καταλήγει πουθενά - αποτελεί όμως περίτρανη απόδειξη ότι μερικές φορές ένα συναρπαστικό ταξίδι μετρά περισσότερο από τον προορισμό.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΤΣΑΒΟΣ