Στη μεσαιωνική Κίνα ο ηγέτης ενός βασιλείου δολοφονείται από τον αδερφό του ο οποίος διεκδικεί, φυσικά, και τη γυναίκα του εκλιπόντος...

Δεν ξέρω γιατί, παρακολουθώντας αυτό το γυαλιστερό έπος στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, περισσότερο και από την ίδια την ταινία το μυαλό μου ήταν στην... Ολυμπιάδα του Πεκίνου και στην κινεζική επέλαση ανά τον κόσμο. Υστερα πάλι σκεφτόμουνα ότι κάποιοι γνωστοί μου μαθαίνουν κινέζικα, προσπαθώντας να μην χάσουν το τρένο. Λοιπόν το πρόβλημα ξεκινά εδώ ακριβώς από την ανάποδη, όταν δηλαδή οι Κινέζοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να χαϊδέψουν τα δυτικά μάτια, μιλώντας στη «γλώσσα» μας. Το Banquet δεν ξεφεύγει από αυτό τον κανόνα, πασχίζοντας για εξαγωγή. Ενα σενάριο που δανείζεται από τον αναγνωρίσιμο «Αμλετ» και τον «Μάκβεθ», μια απαστράπτουσα παραγωγή να σου πέφτει το σαγόνι, σκηνές, χορογραφημένες από την ομάδα του Τίγρη Και Δράκου που σου κόβουν την ανάσα και όμως το αποτέλεσμα δε συνιστά παρά μια φολκλορική καλλιγραφία με το βάθος μιας χαλκομανίας. Κοινώς όλα τα συστατικά που έβαλαν ξανά στο παιχνίδι το εμπορικό ασιατικό σινεμά πάνε στράφι, καθώς μια (ελαφρώς χαοτική) τραγωδία αυτών των διαστάσεων οφείλει τουλάχιστον να δίνει την ελάχιστη προσοχή στους χαρακτήρες της και κυρίως να μην εμπιστεύεται ένα τόσο σκοτεινό ρόλο στη γλυκύτατη Ζανγκ Ζιγί, τον κατεξοχήν πολιορκητικό κριό της φιλόδοξης παραγωγής. Φοβάμαι λοιπόν ότι οι δυτικές πόρτες δεν θα ανοίξουν εύκολα...

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ