Η διαφορά ανάμεσα στα εξ ανάγκης b-movies και σε όσες ταινίες γυρίζονται ηθελημένα ως b-movies είναι ότι συνήθως οι δεύτερες δεν βλέπονται. Το SLITHER - φόρος τιμής σε οτιδήποτε φτηνό, 50s και ας μας λυπηθεί κάποιος - γενικά κινείται κάπου ανάμεσα. Εκεί που αν για οποιοδήποτε λόγο (προσωπικό ή άλλο) αποφασίσεις να του αφιερώσεις μιάμιση ώρα από τη ζωή σου, θα διασκεδάσεις από την αηδία και τις πιο άμεσες δεν γίνεται αναφορές του στις ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, ενώ ταυτόχρονα θα αναρωτιέσαι ποιος χρηματοδότησε, ποιος σκέφτηκε και ποιος αποφάσισε πως μία ταινία με εξωγήινες... γλίτσες μπορεί να έχει ευκαιρία σε αυτή τη ζωή. Ενδιάμεσα, θα βρεις και ειρωνεία (η σκηνή με το αγαπημένο τραγούδι του ζευγαριού) και high camp ανθολογία (η έγκυος με το κεφάλι) και σεξουαλικές αναφορές σύγχυσης και zombie παραφιλολογία, ενώ μπορεί να σου έρθει και μία μίνι ναυτία, όχι μόνο από τα όσα βλέπεις να σαλιώνουν την οθόνη αλλά και από την πιο ανεγκέφαλη πλευρά της Αμερικής, που ο νεαρός Γκαν καυτηριάζει με ταιριαστή αδιακρισία. Ασε, που οι κόκκινες «βδέλλες» είναι μούρλια, ειδικά όταν σκοτώνονται από ένα πιστολάκι μαλλιών!

Μ.Κ.