Είμαι σίγουρος ότι ο Ρέι Μπράντμπερι είχε κάτι άλλο στο νου του όταν έγραφε το ομώνυμο διήγημα για την εταιρεία που οργανώνει σαφάρι στο παρελθόν, προσφέροντας αυτούσια την εμπειρία του να σκοτώσεις έναν δεινόσαυρο και μετά να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Και είμαι σίγουρος πως αν αντίκριζε τούτη την ευτελή απεικόνιση του σύμπαντός του - γεμάτη από επιτηδευμένα ειδικά εφέ και βαρύγδουπες δηλώσεις περί καταστροφής της αλυσίδας της ζωής - θα ευχόταν να μην είχε υπάρξει ποτέ αυτός που διάβασε το μόλις δωδεκασέλιδο διήγημά του θέλοντας να το κάνει μία ταινία 100 λεπτών. Αν και στην τελική, μπορεί και να χαμογελούσε με το όλο εγχείρημα, κάτι ανάμεσα σε επιστημονική φαντασία απογευματινής τηλεοπτικής ζώνης και παρωδία του ίδιου του είδους με αφελείς δόσεις οικολογικής ευαισθησίας. Θα αρκούσε βέβαια να διαβάσετε μόνο το διήγημα, που και πιο μικρό είναι και πιο απειλητικό και απείρως πιο φανταστικό από τη βιντεογκέιμ λογική (;) αυτής της λάμψης η οποία μοιάζει να φωτίζει μόνο όσους διαβάζουν και τελικά δεν καταλαβαίνουν... γράμμα.