Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανεξάρτητης αμερικανικής ταινίας που φλερτάρει επικίνδυνα με το mainstream, αλλά και χαρακτηριστικό δείγμα feel good κινηματογράφου διακρινόμενο για την εξαιρετική τιμιότητά του την ίδια στιγμή που υποκύπτει χωρίς ενδοιασμό στο μελόδραμα, το Σχολή Χορού Και Γοητείας απέχει από τον ξενέρωτο τίτλο του...
Χωρισμένο σε τρεις χρονικές περιόδους οι οποίες εκτυλίσσονται ταυτόχρονα, αφηγείται την ιστορία ενός φούρναρη, του Φρανκ (Ρόμπερτ Καρλάιλ), ο οποίος προσπαθεί να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας του και την συνάντησή του με τον Στιβ (Τζον Γκούντμαν), έναν άγνωστο ο οποίος θα τραυματιστεί βαριά ενώπιον του Φρανκ και λίγο πριν πεθάνει θα διηγηθεί το λόγο για τον οποίο βιαζόταν τόσο πολύ να φτάσει στον προορισμό του, που δεν είναι άλλος από τη διάσημη Σχολή χορού και γοητείας της Μέριλιν Χότσκις. Το ραντεβού που είχε κλείσει 40 χρόνια πριν ο Στιβ με την παιδική του αγάπη Λίζα ήταν να συναντηθούν στη σχολή που πήγαιναν ως παιδιά την 5η μέρα του 5ου μήνα του 5ου χρόνου της νέας χιλιετίας. Ο Φρανκ υπόσχεται πως θα πάει ο ίδιος στο ραντεβού και, φτάνοντας στη σχολή, ένα μέρος λες βγαλμένο από το παρελθόν, θα ανακαλύψει πως υπάρχει μέλλον στη ζωή όταν θα γνωρίσει την Μέρεντιθ (Μαρίσα Τομέι) και θα μυηθεί στα μυστικά της τέχνης του χορού.
Αφελές όταν το αφηγείσαι, αλλά απείρως πιο τρυφερό όταν το βλέπεις, το οδοιπορικό ενός ανθρώπου από την κατάθλιψη... στην ευτυχία (και η θλιβερή διαπίστωση πως οι καλοί τρόποι που έμαθες μικρός δεν σου εξασφαλίζουν απαραίτητα μία καλή ζωή) μοιάζει τόσο φυσικό και ανεπιτήδευτο που τελικά συγκινεί περισσότερο από όσο ξαφνιάζει. Με κοινό παρανομαστή όλων των ηρώων την απώλεια (ο Φρανκ έχει χάσει την οικογένεια του, ο Στιβ το «ραντεβού» του που σημαίνει τόσα πολλά γι αυτόν, η Μέρεντιθ την ευκαιρία να ερωτευτεί...), η Σχολή Χορού Και Γοητείας είναι τελικά μία ταινία για όσα μπορείς να ανακαλύψεις ακριβώς εκεί που δεν θα έψαχνες ποτέ. Ενα μάθημα ζωής που συνοψίζεται στο παλιομοδίτικο αλλά τόσο σοφό ξέσπασμα της «αυστηρής» δασκάλας όταν δηλώνει πως «όπως και στη ζωή έτσι και στο χορό, υπάρχουν κανόνες που όσο άδικοι και να είναι οφείλουμε να τους τηρούμε».
Σαν ένα εναλλακτικό group therapy, η εβδομαδιαία παρουσία του στο μάθημα αυτής της σχολής, που σε πρώτη ματιά μοιάζει με ό,τι πιο ανόητο θα μπορούσε να διαλέξει ένας ενήλικας για να περάσει τον ελεύθερο χρόνο του, αποδεικνύεται η σημαντικότερη πράξη αυτοεκτίμησης την οποία επιχείρησε ποτέ. Και λίγο πριν το αναπάντεχο φινάλε, ίσως και η πιο έξυπνη...
if you like this...
...ξαναδές το BARTON FINK του Τζόελ Κοέν (1991, περιοχής 2, VIDEOSONIC) για την ερμηνεία - μυστήριο του Τζον Γκούντμαν.
... αναζήτησε το ΤΗΕ SIXTH ΜΑΝ του Ράνταλ Μίλερ (1997, περιοχής 1, WALT DISNEY VIDEO) για να αναρωτηθείτε τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Μίλερ πριν γίνει... σκηνοθέτης.
...επανεξέτασε ΤΑ ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ της Αντόνια Μπερντ (RAVENOUS, 1999, περιοχής 2, ODEON) για μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του Ρόμπερτ Καρλάιλ επί της οθόνης.
...αποφάσισε μόνος σου αν η Μαρίσα Τομέι άξιζε το Οσκαρ B γυναικείου ρόλου ή όχι στο ΞΑΔΕΡΦΑΚΙ ΜΟΥ Ο ΒΙΝΙ (My Cousin Vinnie, 1992, περιοχής 2, ΟDΕΟΝ).
Ο Τζον Γκούντμαν μιλάει
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ: «Μου άρεσε η ρομαντική της πλευρά. Δεν τυχαίνει να κάνω πολλές ρομαντικές ταινίας και ο Θεός ξέρει πως ο Φρανκ δεν υπήρξε ένας ρομαντικός ήρωας, αλλά άφησε να μεγαλώνει στην καρδιά του αυτό το πράγμα που τον κράτησε ζωντανό από τότε που ήταν παιδί».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΜΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤ ΚΑΡΛΑΪΛ: «Ο Ρόμπι είναι Σκοτσέζος και ήταν ένα όνειρο να δουλέψω μαζί του. Μεγάλη ψυχή, πολύ παρατηρητικός, πολύ προστατευτικός και τελικά ένας τέλειος τύπος. Δεν είχαμε πολύ χρόνο μαζί και τον θαύμασα τόσο πολύ. Το να τον κοιτάω στο πρόσωπο έκανε τα πάντα τόσο εύκολα».
ΓΙΑ ΤΟ ΝΑ ΥΠΟΔΥΕΣΑΙ ΕΝΑΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ: «Δεν προσπαθείς να πεθάνεις, προσπαθείς να ζήσεις. Το ήξερε ότι θα πεθάνει. Ο μόνος λόγος που έζησε για λίγο ήταν για να πει αυτά που έπρεπε να πει».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ: «Ηταν κάτι που μου βγήκε αυθόρμητα. Θα ήθελα να το είχα κάνει λίγο διαφορετικά, κυρίως επειδή ήμουν και ο βασικός αφηγητής της ταινίας, αλλά νομίζω πως ανησυχούσα γι αυτό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Οταν διάβασα για τον χαρακτήρα μου, σε τι κατάσταση βρισκόταν μετά το ατύχημα, απλά προσπάθησα να καταλάβω πώς θα έπρεπε να ακουγόταν η φωνή του. Επρεπε να διαδώσει το μήνυμα. Και έπρεπε να το καταφέρει λίγο πριν πεθάνει».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΦΗΓΗΤΗ: «Κάναμε στην αρχή μία φτηνή εκδοχή. Πρέπει να ήταν τις μέρες των γυρισμάτων. Ανεβήκαμε στο trailer μου και κλειστήκαμε μέσα σε μία ντουλάπα και διαβάζαμε προκειμένου να πετύχουμε τη διαδρομή της φωνής ενός ανθρώπου που πεθαίνει αλλά ταυτόχρονα αφηγείται και την ιστορία στο παρελθόν. Μετά ο Ράντι (σ.ς Μίλερ, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης) και εγώ μπήκαμε στο στούντιο και το γράψαμε. Φοβόμουν για το αν θα λειτουργήσει ή όχι. Γιατί πραγματικά μου αρέσει αυτή η ταινία».
