Ακόμα και συνειδητά δεν θα μπορούσε να γίνει πιο βαρετή ταινία από ένα τόσο συναρπαστικό βιβλίο. Κι όμως, ειδικά αν έχεις διαβάσεις το «πιο μπεστ σέλερ πεθαίνεις» του Νταν Μπράουν, δεν μπορείς παρά να απορείς πώς οι ρυθμοί χαλαρώνουν εκεί που θα έπρεπε να σε κρατούν σε εγρήγορση, πώς ο Τομ Χανκς είναι τόσο αδιάφορος εκεί που και μόνο η ύπαρξη του θα ήταν ενδιαφέρουσα, πώς η φατσούλα της Οντρέ Τοτού παραμένει ακόμη για τους ιθύνοντες του Χόλιγουντ ιδανική επιλογή (!) και πώς η μόνη αγωνία που γεννιέται από μία δαιδαλώδη υπόθεση αποκαλύψεων σε ενδιαφέρει μόνο για το πότε θα τελειώσει. Προσωπική αποτυχία του Χάουαρντ ή υπέρμετρη φιλοδοξία των παραγωγών, αυτός ο Κώδικας θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις πιο αναμενόμενες ταινίες όλων των εποχών, που ξεχάστηκαν ήδη πριν την πρώτη προβολή τους. Επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά τα περί μεγέθους και προσδοκιών... Για να μην επεκταθεί κανείς στα περί μπεστ σέλερ.