«Το DVD μου δίνει την ελευθερία να φτιάχνω ταινίες όπως τις θέλω, χωρίς να περιορίζομαι από τις απαιτήσεις του διανομέα και της Επιτροπής Λογοκρισίας». Το είπε και το έκανε ο Λάρι Κλαρκ...
Από την Ιωάννα Παπαγεωργίου

H εμμονή του -63χρονου πλέον- Κλαρκ με την παιδική αθωότητα, και ιδιαίτερα με τον τρόπο που αυτή εκφράζεται σεξουαλικά κατά την εφηβεία, αγγίζει τα όρια της διαστροφής. Ταμπουρωμένος πίσω από το φωτογραφικό ή τον κινηματογραφικό φακό του, παρακολουθεί με αλογόκριτο, γοητευμένο, συχνά αδιάντροπα ηδονοβλεπτικό βλέμμα κορίτσια και αγόρια να ορμούν στη ζωή. Χωρίς οποιουδήποτε είδους προφυλακτικά ή ζώνες ασφαλείας. Προς αναζήτηση του αληθινού εαυτού τους. Πειραματιζόμενα με το σεξ. Επαναστατώντας ενάντια στα ήθη και τους κανόνες της ενήλικης κοινωνίας. Κάποιες φορές πληρώνουν ακριβά, ίσως και άδικα το τίμημα της υπερσεξουαλικής αθωότητάς τους (Kids). Κάποιες άλλες φορές, όμως, αυτή είναι το οξυγόνο που τους κρατά στη ζωή: πανέμορφους, θριαμβευτές, επιζήσαντες (Ken Ρark).

Με το Wassup Rockers, ο Κλαρκ επιχειρεί μια όχι θεαματική αλλά ουσιαστική στροφή στη καριέρα του, φλερτάροντας περισσότερο από ποτέ με τους κώδικες του ντοκιμαντέρ και αφήνοντας το εφηβικό σεξ εντελώς εκτός των πλάνων του! Ο ίδιος υποστηρίζει ότι εμπνεύστηκε την ταινία όταν βρέθηκε στη Βενετία του Λος Αντζελες για μια φωτογράφηση που του είχε αναθέσει το γαλλικό περιοδικό Rebel, της πρωταγωνίστριας του Ken Park Τίφανι Λίμος. Εκεί είδε τον Κίκο (Φρανσίσκο Πεντράσα) και τον Πόρκι (Γιούνορ Ουσουάλντο Παναμένο) να κάνουν σκέιτ και εντυπωσιάστηκε με το πόσο διαφορετικοί και ενδιαφέροντες έμοιαζαν σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας τους (από 12 μέχρι 15 χρονών). Τους έπιασε την κουβέντα, επισκέφτηκε τη γειτονιά τους στα νοτιο-κεντρικά προάστια (ή γκέτο, όπως τα αποκάλεσαν οι ίδιοι) του Λος Αντζελες και αποφάσισε να τους χρίσει κεντρικούς ήρωες και πρωταγωνιστές ενός φιλμ που θα φώτιζε την «αληθινή ζωή» τους.

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία με ερασιτέχνες ηθοποιούς, γεμάτη αυτοσχεδιασμούς και αυθόρμητες αντιδράσεις, που αφηγείται τις κωμικοτραγικές περιπέτειες μιας ομάδας Λατινοαμερικάνων σκεϊτμπόρντερ, που, ακούγοντας πανκ-ροκ, φορώντας στενά παντελόνια και αποφεύγοντας τα ναρκωτικά, φαντάζουν μονίμως και προκλητικά αταίριαστοι, είτε περιτριγυρισμένοι από τη χιπ-χοπ κουλτούρα και τα φαρδιά ρούχα που κυριαρχούν στη γεμάτη συμμορίες γειτονιά τους, είτε περιπλανώμενοι στη σουρεάλ, ρατσιστική πολυτέλεια του Μπέβερλι Χιλς. Στα πλάνα είναι πανταχού παρούσες οι περισσότερες από τις δημιουργικές εμμονές του Κλαρκ: η απουσία των γονιών, τα αδιάκριτα close-up σε απίθανες γωνιές του δέρματος των ηρώων του, η αντιστροφή των ρόλων του κυνηγού και του αντικειμένου του πόθου μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, τα εποικοδομητικά προκλητικά, αν και έμμεσα κοινωνικά σχόλια, η δεινή, αφτιασίδωτη σκηνοθετική ματιά και η έξυπνη, στακάτη χρήση του μοντάζ και της ηχητικής μπάντας. Τίποτα απ όλα αυτά όμως δεν καταφέρνει να συνεπάρει και να διατηρήσει σε εγρήγορση το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς το Wassup Rockers όχι μόνο αδυνατεί να πρωτοτυπήσει ή να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του, αλλά καταντάει και κουραστικό, έτσι όπως εξελίσσεται φλύαρο και ανοικονόμητο στα 111 λεπτά της διάρκειάς του.

if you like this...

...(ξανα)ανακάλυψε πόσο πολύ πιο εύστοχα από τον Κλαρκ κινηματογραφεί ως σκηνικό τις πλούσιες, τουριστικές γειτονιές σε αντιδιαστολή με την πραγματικότητα των φτωχών συνοικιών μιας μεγαλούπολης ο Ματιέ Κασοβίτς στο αριστουργηματικό LA ΗΑΙΝΕ (1995, περιοχής 2, OPTIMUM ΗΟΜΕ ΕΝΤ.).

...θυμήσου την Κάθριν Τρεμέλ - έναν αξέχαστο, κινηματογραφικό χαρακτήρα, που έχτισε, στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, η παραγωγός του WASSUP ROCKERS, Σάρον Στόουν στο BASIC INSTINCT (1992, περιοχής 2, ODEON) του Πολ Βερχόφεν.

...βίωσε τη συγκλονιστική, ακούσια αυτοκτονία μιας ολόκληρης γενιάς στο μηδενιστικό αριστούργημα του Λάρι Κλάρκ, KIDS (1995, περιοχής 2, MOMENTUM ΡΙCΤ).

Ο Λάρι Κλαρκ και τα... παιδία παίζει

για τη γέννηση και τη φύση της ταινίας

«Σκέφτηκα ότι κάποιος έπρεπε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ γι αυτά τα παιδιά, αλλά εγώ δεν κάνω ντοκιμαντέρ. Ηθελα να φτιάξω μια ρεαλιστική ταινία, εμπνευσμένη από τη ζωή τους. Ηθελα ο κόσμος να δει αυτά τα παιδιά, έτσι όπως είναι: πραγματικά παιδιά. Γιατί συνήθως το σινεμά δεν ασχολείται μαζί τους, παρά μόνο αν είναι μπλεγμένα με ναρκωτικά ή εγκληματούν. Γι αυτό δεν φοβήθηκα τους αυτοσχεδιασμούς και εμπιστεύτηκα στα ίδια τα παιδιά την ερμηνεία των εαυτών τους. Τις περισσότερες φορές, εκτός κι αν ο χώρος δεν μας το επέτρεπε, χρησιμοποιήσαμε δύο κάμερες για το γύρισμα και μετά σχημάτιζα την ταινία στο μοντάζ».

για τη συνεργασία τoυ με τα παιδιά

«Ηταν μια διαδικασία εξαιρετικά δύσκολη, αλλά απαραίτητη. Εφτανε στα όρια της τρέλας. Εφαγα ξύλο! Χρειάστηκε να αποκτήσω μια ουσιαστική σχέση με τα παιδιά, σε ένα διάστημα ενάμιση χρόνου πριν τα γυρίσματα. Εγώ τα έμαθα... απ έξω κι ανακατωτά κι εκείνα έμαθαν να με εμπιστεύονται. Περίμενα μέχρι τη τελευταία στιγμή για να τους διευκρινίσω ποιο κομμάτι της ιστορίας θα γυρίζαμε. Δεν ήθελα να αρχίσουν να σκέφτονται πολύ για το πώς θα ερμηνεύσουν την κάθε σκηνή».

για τις κoινωνικές διαστάσεις τoυ WASSUP RΟCΚΕRS

«Κάθε ταινία μου είναι ένας κοινωνικός σχολιασμός. Ολοι προσπαθούν να κάνουν δύσκολη τη ζωή αυτών των παιδιών, επειδή ντύνονται τόσο διαφορετικά. Ζουν σε ένα πολύ επικίνδυνο περιβάλλον, το οποίο είναι υποχρεωμένα να αντιμετωπίζουν καθημερινά. Η πίεση που νιώθουν κάθε μέρα να ενστερνιστούν ένα συγκεκριμένο στιλ είναι πιθανότατα πολύ πιο έντονη στο γκέτο απ ό,τι στο Μπέβερλι Χιλς. Αυτά τα παιδιά αναγκάζονται να παλεύουν κάθε μέρα για να μην θυσιάσουν τον πραγματικό εαυτό τους και την παιδικότητά τους».