Από τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο

Με παρασκήνιο την αποχώρηση των Βρετανών από την Ινδία και τον οριστικό πολιτικό & θρησκευτικό διαχωρισμό της χώρας από το Πακιστάν, ένας Ινδός ερωτεύεται μία μουσουλμάνα και ο συνθέτης Μπράιν Τάιλερ αποδεικνύει περίτρανα ότι τα καταφέρνει εξίσου καλά με τις μεγάλες ορχήστρες όσο και με τις κιθάρες ή τους υπολογιστές που μας έχει συνηθίσει. Το ταλέντο του Τάιλερ είναι τέτοιο που καταφέρνει να βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα αμέτρητα έγχορδα και την ασιατική χροιά της θεματολογίας που καλείται να περιγράψει με τις μελωδίες του: δεν καταντά δευτερόλεπτο τουριστικός, δεν πέφτει στιγμή στην παγίδα της επικής ξεπέτας δεν κάνει τίποτα από ό,τι θα έκανε κάθε πιο γνωστός, πρεσβύτερος και πιο ακριβοπληρωμένος συνάδελφός του. Δε νομίζω ότι το Χόλιγουντ έχει βγάλει μεγαλύτερο συνθετικό ταλέντο τα τελευταίο δέκα χρόνια, τουλάχιστον όχι μπλοκμπάστερ προδιαγραφών.