Τρεις παράλληλες ιστορίες γυναικών στο σύγχρονο Λος Αντζελες στο «Μέχρι να σε βρω». Η Κάρεν, 50άρα γεροντοκόρη, δεν έχει πάψει να βασανίζεται από ενοχές για το βρέφος που αναγκάστηκε να δώσει για υιοθεσία όταν ήταν μόλις 14 ετών. Εκτοτε ζει με την άρρωστη μητέρα της και αποκρούει κάθε υποψήφιο μνηστήρα, όπως τον διαζευγμένο νοσοκόμο που προσπαθεί να την πλησιάσει στην κλινική όπου εργάζεται.

Η κόρη, η 37χρονη σήμερα Ελίζαμπεθ, είναι μια επιτυχημένη δικηγόρος, ψυχρή, απόμακρη και υπολογίστρια. Πιάνει δουλειά σε μια νέα νομική εταιρεία και δεν διστάζει να παρασύρει σε ερωτική σχέση τον κατά πολύ μεγαλύτερο, Αφροαμερικανό διευθυντή της. Στο μεταξύ, κάπου κοντά, η νιόπαντρη Λούσι, που δεν μπορεί να κάνει παιδί αλλά θέλει να υιοθετήσει, βρίσκει δωρήτρια στο πρόσωπο μιας εγκύου έφηβης, η οποία, όμως, βάζει τους υποψήφιους γονείς σε μια επίπονη δοκιμασία ανάκρισης πριν αποφασίσει αν θα τους δώσει το παιδί...

Αν οι πρώτες δύο ιστορίες είναι φανερά συνδεδεμένες «εξ αίματος», η τρίτη θα συναντηθεί αργότερα, προς το φινάλε μαζί τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία αφήνει οτιδήποτε στην τύχη.

Ισα ίσα που η ταινία του, μια βαθιά, λεπτομερής σπουδή της μητρότητας σε κάθε της μορφή (την απολεσθείσα, την ευρεθείσα, την επαναπροσδιορισμένη), λειτουργεί σαν ρολόι... βιολογικό, με τους χαρακτήρες γερά θεμελιωμένους εξ αρχής και προσεκτικά εξελισσόμενους σε κάθε σχεδόν πλάνο και καθ’ όλη την 126λεπτη διάρκεια του φιλμ. Μεγάλες του αρετές είναι η ψυχραιμία στην αφήγηση και η σωστή χρήση των αντιθέσεων, ακόμα μεγαλύτερη, ωστόσο, είναι η εκπληκτική του ικανότητα στη διεύθυνση των ηθοποιών, εξόχως πειστικοί όλοι τους.

Ρόμπυ Εκσιέλ