Από τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο

Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον Ρομπ Ζόμπι, αλλά όχι απαραίτητα αρνητικά: η μονομανία του με το σπλάτερ, η fun αίσθηση του τρόμου, η αντίληψή του για το πώς πρέπει να ακούγεται το industrial του 21ου αώνα, η συνέπεια με την οποία βάζει τη σύζυγό του να πρωταγωνιστεί στις ταινίες του είναι όλα αρετές (ή εμμονές) που καθόλου δεν μας ενοχλούν. Ακόμα και οι προσωπικοί του δίσκοι παραμένουν ενδιαφέροντες, έστω τόσα χρόνια μετά τα πρώτα του, εμμ, καλλιτεχνικά βήματα με τους White Zombie.

Δύσκολα λοιπόν μπορούμε να του συγχωρέσουμε την απόφασή του να μην συμμετάσχει ο ίδιος στο σάουντρακ αυτού του ριμέικ, αλλά να περιοριστεί στον ρόλο του σκηνοθέτη. Καλοί οι Blue Oyster Cult, Nazareth, Πίτερ Φράμπτον, Rush, ΒΤΟ, Kiss, Αλις Κούπερ, Ιγκι Ποπ (το ροκ της δεκαετίας του 70 παίζει τον δικό του ρόλο στην ταινία), αλλά πρέπει να φτάσουμε στους Misfits του έτερου «πειραγμένου», Γκλεν Ντάνζινγκ, στις παρτιτούρες του σταθερού του συνεργάτη Τάιλερ Μπέιτς ή στην ύποπτα αθώα διασκευή του «Μr. Sandman» από την αδίκως άγνωστη στο ευρύ κοινό Καναδή τραγουδοποιό Ναν Βερνόν για να νιώσουμε ότι δεν ακούμε μία από τα ίδια.