The Kite Runner (Εdge/Universal)

03.04.2008
Κάτι ξέρει να κάνει καλά ο σκηνοθέτης Μαρκ Φόρστερ. Δεν εξηγείται αλλιώς πως στο «Χορό Των Τεράτων» είχε τους Asche & Spencer να υπογράφουν τη μουσική επένδυση, στο «Αναζητώντας Τη Χώρα Του Ποτέ» τον Γιαν Κατσμάρεκ και τώρα, στο παράτολμο και φαινομενικά αντιεμπορικό «Χαρταετοί Πάνω Από Την Πόλη», μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας του Αφγανού Καλέντ Χοσεϊνί, επιστατεύει τον Ισπανό Αλμπέρτο Ιγκλέσιας.

Από τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο

Κάτι ξέρει να κάνει καλά ο σκηνοθέτης Μαρκ Φόρστερ. Δεν εξηγείται αλλιώς πως στο «Χορό Των Τεράτων» είχε τους Asche & Spencer να υπογράφουν τη μουσική επένδυση, στο «Αναζητώντας Τη Χώρα Του Ποτέ» τον Γιαν Κατσμάρεκ και τώρα, στο παράτολμο και φαινομενικά αντιεμπορικό «Χαρταετοί Πάνω Από Την Πόλη», μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας του Αφγανού Καλέντ Χοσεϊνί, επιστατεύει τον Ισπανό Αλμπέρτο Ιγκλέσιας.

Ο τελευταίος, έχοντας πλέον αποδείξει ότι δεν έχει ανάγκη τις εικόνες του Αλμοδόβαρ για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, δε διστάζει να φλερτάρει έντονα με τους ήχους της Ανατολής, να εντάσσει αραβικές κλίμακες στο μελωδικό του οπλοστάσιο και να αφήσει στην άκρη τον ευρωπαϊκό λυρισμό που τον διέκρινε στις περισσότερες δουλειές του μέχρι σήμερα. Θυμηθείτε τη μουσική του για τον «Επίμονο Κηπουρό»: ακούγοντας με την πρώτη το CD δεν εντυπωσιαζόσουν, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα περίμενες από ένα τέτοιο ταλέντο.

Βλέποντας, όμως, την ταινία, διαπίστωνες ότι ο Ιγκλέσιας είναι πάνω από όλα υπηρέτης της εικόνας και όχι απλά ένας χαρισματικός συνθέτης. Ετσι και στο «Τhe Kite Runner», πολλές φορές ο ακροατής κλείνει τα μάτια και φέρνει αμέσως όλες τις εικόνες στο μυαλό του: τα παιδιά που τρέχουν, την ουρά του αετού να ανεμίζει, τα φτερά του να τσακίζονται, τις πτήσεις του να διαδέχονται τις πτώσεις του. Ο δικός μας, Δημήτρης Ψώνης, είναι ο βασικός σολίστ εδώ στα πάσης φύσεως μη-δυτικά έγχορδα (κρητική λύρα, ούτι κτλ.), ενώ ο Ξαβιέ Παχαρίνιο στα πνευστά (τούρκικο κλαρινέτο, φλάουτα, σαξόφωνο κτλ.) ανοίγει οργανικούς διαλόγους μαζί του με την ορχήστρα του Μίκαελ Νόβακ να συνοδεύει πότε τους δυο αυτούς μουσικούς και πότε τις φωνητικές ακροβασίες της Σουσάν Ντεϊχίμ.

Δύο 70s κομμάτια του θρυλικού, στην Αραβία, Αχμάντ Τζαχίρ και άλλα τόσα του φυσικού του διάδοχου, Εχσάν Αμάρ, συμπληρώνουν αυτό το πολύχρωμο ψηφιδωτό μιας κουλτούρας που ακόμα και για τον μέσο Ελληνα ακροατή θα φαντάζει ξένη. Στα χέρια του Ιγκλέσιας, εντούτοις, αποκτά τη σφραγίδα που είχε ανάγκη στο διαβατήριό της για να πραγματοποιήσει, έστω σε χαμηλή πτήση, το διεθνές ταξίδι που της αξίζει.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ