Το womenonly σε στέλνει σινεμά. Τσέκαρε τα ονόματα των νικητών και μάθε αν είσαι κι εσύ ένας από τους νικητές που κερδίζουν από μια διπλή πρόσκληση για την ταινία "Ένας Πύργος στην Ιταλία". Η ταινία θα προβληθεί την Τετάρτη 24 Σεπτεμνρίου στον κινηματογράφο Έλλη. Η προβολη ξεκινά στις 20.30. Ώρα προσέλευσης 20.00.

Δάφνη Κολυβά
Γιώργος Παύλου
Κωσταντίνα Βεργη
Παναγιώτα Γάτσιου
Σοφία Δημητρέλλου
Πόπη Μπουτσέρου
Χριστίνα Μίγκου
Βασιλική Κουγιουμτζή
Πολυξένη Νικολοπούλου
Ελευθερία Ανδριανοπούλου
Κατερίνα Χριστοπούλου
Αντωνία Παπαλετσίου
Ρουμπίνη Γιαννέα
Κατερίνα Μαρκουλα
Κωσταντίνα Ντουντούμη
Ανδριάνα Λινάρδου
Αθανασία Σταυγιανουδάκη
Αικατερίνη Αναστασοπούλου
Αθανασία Αποστολακίδη
Παναγιώτα Κόκκαλη

Λίγα λόγια για την ταινία

Η υπόθεση

Η 43χρονη Louise είναι κόρη μιας νεόπτωχης οικογένειας Ιταλών βιομηχάνων και ζει στο όμορφο διαμέρισμα της στο Παρίσι. Όσο η μητέρα της προσπαθεί να βγάλει χρήματα πουλώντας οικογενειακά κειμήλια και ανοίγοντας στο ευρύ κοινό τον πύργο τους στην ιταλική εξοχή, η Louise αναθεωρεί τις επιλογές της και ερωτεύεται παράφορα έναν νεότερο άντρα.

Η ηθοποιός και σκηνοθέτις Valeria Bruni Tedeschi - αδελφή της Carla Bruni Sarkozy- πρωταγωνιστεί, γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί την τρίτη της ταινία, ξεχωρίζοντας ως η μόνη γυναίκα στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 66ου Φεστιβάλ Καννών (2013).

Το “Ένας Πύργος στην Ιταλία” είναι μια δραματική κομεντί για τη σχεδόν πραγματική ιστορία της γνωστής οικογένειας Bruni. Γυρισμένο σε Ιταλία και Γαλλία, με κωμική διάθεση και ενδιαφέρουσες επιλογές -στη διανομή παίζει ο πραγματικός σύντροφος της Tedeschi (Louis Garrel) και η μητέρα της και πεθερά του Nicolas Sarkozy (Marisa Borini)- το φιλμ ξετυλίγει μια ανορθόδοξη ερωτική ιστορία με φόντο μια οικογενειακή τραγωδία.

Η σκηνοθεσία και η ερμηνεία της Tedeshci φτιάχνουν μια βαθιά ανθρώπινη ταινία, μια προσωπική κατάθεση για το νόημα της ζωής, την αγάπη και την απώλεια. Το σενάριο αντισταθμίζει τα κωμικά περιστατικά με εξαιρετικής ευαισθησίας συγκινητικές στιγμές και η χημεία μεταξύ των ηρώων εκτός από καταλυτική είναι απολαυστικά κινηματογραφική. Την παράσταση κλέβει η καθηλωτική ερμηνεία του εξαιρετικού Filippo Timi (σχεδόν τυφλός ηθοποιός γνωστός από τα La Doppia Ora, Vincere), που υποδύεται τον άρρωστο αδελφό της ηρωίδας.

25 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Feelgood

Συνέντευξη με τη Valeria Bruni Tedeschi

Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία;

Εξ αρχής υπήρχε η επιθυμία να αναφερθώ στον Τσέχοφ και συγκεκριμένα στον Βυσσινόκηπο. Η επιθυμία να διηγηθώ την ιστορία μιας οικογένειας με έναν άρρωστο αδελφό, έναν πύργο, με κήπους, αναμνήσεις, την πώληση της περιουσίας, που αντανακλά το τέλος αυτού του κόσμου. Ο Βυσσινόκηπος και η μουσικότητα της γραφής του Τσέχοφ με συνόδευσαν σε όλη τη συγγραφή του σεναρίου, στην προετοιμασία, στο γύρισμα καθώς και στο μοντάζ. Αλλά πιο συγκεκριμένα η συγγραφή ξεκίνησε με το σοκ δύο σκηνών σε αντιπαράθεση, που έδωσε στην ταινία τη ζωντάνια του. Αρχικά, υπάρχει η σκηνή που διαδραματίζεται στο αυτοκίνητο, η πρωταγωνίστρια διαφωνεί με τον αρραβωνιαστικό της, χωρίς να ξέρει τον λόγο. Ο διάλογος είναι αφηρημένος. Μετά από λίγο, καταλαβαίνουμε ότι πηγαίνουν σε ένα ραντεβού για εξωσωματική. Στην άλλη σκηνή, που διαδραματίζεται στο νοσοκομείο, η πρωταγωνίστρια ανακοινώνει στον άρρωστο αδελφό της ότι είναι έγκυος. Οπότε από τη μία υπάρχει η ελπίδα και από την άλλη ο φόβος του θανάτου του αδελφού της. Αυτά τα δύο αντικρουόμενα στοιχεία, ενώπιος ενωπίω, λειτουργούν μαζί ως σημείο εκκίνησης της ιστορίας.

Πώς χτίσατε τον χαρακτήρα της Louise;

Δούλεψα πολύ με την έννοια της επιβίωσης. Η Louise έχει την εντύπωση ότι πρέπει να επιβιώσει. Ο χρόνος περνάει, ο επερχόμενος θάνατος του αδελφού της, η ροή της ζωής, που προχωρά αφήνοντας πίσω ορισμένους θανάτους και κενά. Στο μυαλό της, το να αποκτήσει παιδί είναι ένας τρόπος επιβίωσης, ένα μέσο να μην βουλιάξει στη θλίψη, τη μοναξιά, στον πόνο και στον θάνατο. Το να κάνει παιδί είναι η λύση. Είναι και η απτή απόδειξη της αγάπης… το γεγονός ότι είναι δυνατό, όπως όταν είσαι είκοσι χρονών, να ερωτευτείς, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Για τη Louise, το να κάνει παιδί είναι η απόδειξη ότι η ζωή μπορεί να είναι χαρούμενη.

Σε μια τόσο προσωπική ιστορία, γιατί δεν υπάρχει ένας χαρακτήρας εμπνευσμένος από την αδελφή σας, Carla Bruni-Sarkozy;

Όταν έγραφα το σενάριο με τους συν-σεναριογράφους μου, τον σκηνοθέτη Noemie Lvovsky και τη σεναριογράφο Agnes De Sacy, καμία απόφαση δεν πάρθηκε με λογικό τρόπο. Προχωρήσαμε διαισθητικά, κάνοντας αυτό που μας ευχαριστεί και ψάχνοντας. Για την ταινία, όλα μας φάνηκαν πιθανά και όλες οι πιθανότητες λήφθηκαν υπόψη. Υπήρξε κάποια στιγμή που είχαμε την ιδέα ότι μια αδελφή εμφανίζεται ξαφνικά από μακριά. Αλλά οι συν-σεναριογράφοι μου κι εγώ καταλάβαμε ότι κάτι τέτοιο θα άλλαζε τις ισορροπίες. Όταν έφτανε η αδελφή, η οικογένεια της Louise γινόταν πολύ παρεμβατική και η ερωτική ιστορία δεν είχε χώρο! Έτσι αποφασίσαμε να διηγηθούμε την ιστορία της σχέσης ενός αδελφού και μιας αδελφής. Η ταινία δεν είναι ένα επεισόδιο από τη ζωή μου στο πανί. Είναι απλώς μια ταινία.

Είναι μια ταινία για την οικογένεια και την αγάπη;

Ναι, είναι και για τα δύο θέματα εξίσου. Αρχικά, ήταν δύσκολο να δώσω στην ερωτική ιστορία αρκετό βάρος. Νομίζω ότι είναι πιο εύκολο να γράψει κάποιος για μία οικογένεια, παρά για τον έρωτα. Υπήρχε κάτι το ελκυστικό σε αυτή την οικογένεια, κάτι άμεσα μυθιστορηματικό. Φαντάστηκα τα γυρίσματα στον πύργο που κάποτε ήταν το σπίτι μας. Στο μυαλό μου έχω διατηρήσει ολοζώντανες εικόνες. Συγκριτικά, παραδόξως, η ερωτική ιστορία ήταν αιθέρια και λιγότερο αληθινή. Έπρεπε να δουλέψουμε πολύ για να είναι εξίσου δυνατή με την ιστορία της οικογένειας. Έτσι, η επιλογή του Louis Garrel, που υποδύεται τον Nathan, ήταν καθοριστική. Διάβασε μια εκδοχή που νομίζαμε ότι είναι η τελική και με την οποία είχαμε μάλιστα βρει χρηματοδότηση. Μοιράστηκε τις επιφυλάξεις του μαζί μας. Θεώρησε, και είχε δίκιο, ότι η ερωτική ιστορία ήταν γλυκιά, αλλά βαρετή σε σχέση με την ιστορία της οικογένειας. Δημιουργήσαμε και επινοήσαμε εκ νέου τον κόσμο του, το σύμπαν του και το επάγγελμα του. Νομίζω ότι καταλήξαμε στον χαρακτήρα του Nathan όταν αποφασίσαμε ότι είναι ένας ηθοποιός που δεν θέλει πια να είναι ηθοποιός. Μου άρεσε αυτή η ιδέα. Το γεγονός ότι η Louise και ο Nathan, παρ’ όλο που βρίσκονται σε διαφορετικές φάσεις στη ζωή τους, μοιράζονται τις ίδιες αμφιβολίες για το επάγγελμα τους και ότι και οι δύο έχουν σκεφτεί να το εγκαταλείψουν σήμαινε ότι εξ αρχής έχουν από κοινού κάτι πολύ βαθύ, κάτι με το οποίο σχετίζονται και οι δύο. Και με τράβηξε η ιδέα ότι ο Louis θα υποδυόταν αυτόν τον ρόλο με τον χαρακτηριστικό, υπόγειο και πάντα αυθεντικό τρόπο του.

ΤΙ κάνει αυτή την ερωτική ιστορία τόσο ξεχωριστή και δυνατή;

Δεν είναι συμβατικοί άνθρωποι. Η διαφορά της ηλικίας, της κοινωνικής τάξης και οι εμμονές τους. Σαν ζευγάρι είναι αλλόκοτοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν τα δικά τους προβλήματα. Εκείνη θέλει παιδί, παρ’ όλο που είναι μεγάλη για κάτι τέτοιο. Αυτός δεν είναι σίγουρος για το επάγγελμα του παρ’ όλο που έχει προτάσεις και τα πάει καλά. Αλλά αυτό που είναι δυνατό στην ιστορία τους νομίζω ότι είναι κάτι το πανανθρώπινο: είναι σαν δύο άνθρωποι που βουλιάζουν και άρα αρπάζονται ο ένας από τον άλλο για να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Μυστηριωδώς, τα καταφέρνουν.

Πώς επιλέξατε τον Filippo Tini για τον ρόλο του αδελφού;

Ο Filippo δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχα φανταστεί για τον ρόλο. Κάναμε δοκιμαστικά και αποκαλύφθηκε μια σύνδεση μεταξύ μας που με εξέπληξε. Ήμασταν κατευθείαν αδέλφια. Το ίδιο συνέβη και τη μητέρα μου. Κάτι το φυσικό.

Προσέξαμε τη σύνδεση της μητέρας σας με τον Filippo Tini στη σκηνή του γάμου;

Μου αρέσουν οι γαμήλιες σκηνές στις ταινίες, τις θεωρώ πολύ κινηματογραφικές. Θα ήθελα να κάνω μια γαμήλια σκηνή σε νοσοκομείο εδώ και πολύ καιρό. Αυτό το πάρτι γάμου σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο νοσοκομείου προκαλούσε μια ενδιαφέρουσα αντίθεση. Ήταν η χαρά ενός γάμου, αλλά απομονωμένη, μια στιγμή ελευθερίας μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου νοσοκομείου. Και όταν κάναμε γύρισμα, ο Filippo είχε μία ιδέα. Πρότεινε να γυρίσουμε ένα πλάνο που χορεύει με τη μητέρα μου, ήταν σίγουρος ότι αυτό θα την έκανε χαρούμενη. Δεν ήταν μια σκηνή που είχαμε σχεδιάσει και τη γυρίσαμε αρχικά για να χαρεί η μητέρα μου. Ορισμένα πράγματα έγιναν στην ταινία για να την ευχαριστήσουν ούτως ή άλλως! Οπότε ο αδελφός χορεύει με τη μητέρα του και ήταν αμέσως καταπληκτικό!

Χρειάστηκε δοκιμαστικό και για τη μητέρα σας;

Όχι. Ήμουν σίγουρη ότι η μητέρα μου έπρεπε να κάνει αυτή την ταινία από την αρχή. Επίσης, την είχα εμπλέξει πολύ. Ήρθε σε πολλά δοκιμαστικά, κυρίως σε αυτά που αφορούσαν τον ρόλο του αδελφού. Δούλεψε για πολλά διαφορετικά πράγματα. Είχα την εντύπωση ότι όλη αυτή η δουλειά της επέτρεψε να υποφέρει λιγότερο κατά τη διήγηση αυτής της ιστορίας. Εκείνη, για παράδειγμα, μας βοήθησε να διακοσμήσουμε τον άδειο πύργο που πλέον δεν μας ανήκει. Ήταν στο γύρισμα, ακόμα και όταν δεν έπαιζε η ίδια. Ήταν σε κάθε φάση του μοντάζ, που κράτησε οχτώ μήνες. Μας έδωσε ιδέες για τη μουσική. Πρέπει να είδε είκοσι διαφορετικές εκδοχές της ταινίας. Συμμετείχε σε όλη τη διαδικασία, σε κάθε βήμα. «Θα είναι δύσκολο, αλλά δεν θέλω να το κάνει κάποιος άλλος. Δεν θέλω κανέναν άλλο να πάει στο οικογενειακό νεκροταφείο. Δεν θέλω κανέναν άλλο να μιλήσει για αυτό. Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να μιλήσει για αυτό». Οπότε, το γεγονός ότι ήταν απασχολημένη με την ταινία της έδωσε τη δύναμη να μιλήσει για αυτό, να ζήσει μέσα από αυτή την εμπειρία. Αν δεν ήταν παρούσα, το τελικό αποτέλεσμα θα την σόκαρε. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ βίαιο. Η δουλειά που έκανε λειτούργησε σαν ευεργετικό φίλτρο.

Δεν άλλαξε ποτέ γνώμη;

Σχετικά με τον θάνατο του γιου, κάποιος από την οικογένεια την ρώτησε: «Πώς θα παίξεις αυτό τον ρόλο;» Απάντησε απλώς ότι όταν μια μητέρα χάνει τον γιο της, ο πόνος είναι τόσο βαθύς, μόνιμος και πανταχού παρών που απολύτως τίποτα δεν αλλάζει επειδή έγινε μια ταινία. Δεν την κάνει να το σκέφτεται περισσότερο, γιατί ήδη τη συνοδεύει μονίμως. Αλλά ακόμα νομίζω ότι το ότι έπαιξε σε αυτή την ταινία ήταν πιο οδυνηρό από αυτό που περίμενε. Είχε ένα σωρό ψυχοσωματικά συμπτώματα. Καμιά φορά, υπερεκτιμούσε τις δυνάμεις της. Δεν ήταν και τόσο απλό. Αλλά προτίμησε αυτή τη δυσκολία, από το να μη το κάνει καθόλου, κυρίως γιατί είναι πραγματική καλλιτέχνιδα. Ήταν πιανίστα, τώρα είναι ηθοποιός. Είναι το οξυγόνο που χρειάζεται για να αναπνεύσει.

Και ο Omar Sharif;

Η μητέρα μου με πήρε μια μέρα στο τηλέφωνο και μου είπε: «Ξέρεις, ήμουν σε ένα εστιατόριο και ήταν εκεί και ο Omar Sharif! Ήταν καταπληκτικός. Είναι το είδωλο μου και νομίζω ότι είναι ο πιο όμορφος άντρας στον κόσμο!». Σκέφτηκα να τον καλέσουμε για μία μικρή εμφάνιση και ποιος ξέρει μπορεί και να είναι έρωτας με την πρώτη ματιά! Σκέφτηκα σε ποια σκηνή θα μπορούσε να εμφανιστεί και η ιδέα ότι θα μπορούσε να είναι παρών στη δημοπρασία στο Λονδίνο μου ήρθε σαν αποκάλυψη. Είναι ένας από τους λόγους που η μητέρα μου χάρηκε. Αλλά πιο σοβαρά, μου άρεσε η ιδέα, γιατί εκφράζει κάτι σημαντικό για τον χαρακτήρα της μητέρας. Παρ’ όλο το τραύμα της, παρ’ όλο που ο γιος της είναι άρρωστος, παρά το πένθος της, τον φόβο, την απώλεια, η μητέρα βλέπει τον Omar Sharif και αντιλαμβάνεται την παρουσία του σαν την υπόσχεση ενός υπέροχου φλερτ. Τα μάτια του, το πρόσωπο του, οι αναμνήσεις από τον Ντόκτορ Ζιβάγκο τη συγκινούν και την κάνουν να γελάσει. Ο Omar Sharif δέχτηκε πολύ ευγενικά να συμμετάσχει στην ταινία. Δεν ερωτεύτηκαν με τη μητέρα μου τελικά