Η Φοινικιά, το αδελφό χωριό της Οίας, βρίσκεται από την άλλη μεριά του κρατήρα, βλέποντας προς την Ιο. Την τελευταία δεκαετία έχουν αρχίσει να ξαναχτίζονται οι κάναβες: πρόκειται για μεγάλους αναξιοποίητους χώρους, όπου στεγάζονταν οι οικοτεχνίες παραγωγής κρασιού. Το χωριό είναι ζωντανό χωρίς επηρεασμούς από την τουριστική λαίλαπα, με εμφανή στοιχεία από το παρελθόν.

Το σπίτι του ζεύγους Λαμπράκου, φαίνεται για πρώτη φορά σε ένα προικοσύμφωνο του 1896, που βρίσκεται στο υποθηκοφυλακείο Φηρών. Το οίκημα είναι βέβαια πολύ παλαιότερο, χωρίς να γνωρίζει κανείς την πραγματική του ηλικία. Στο ισόγειο βρίσκεται η κάναβα, η οποία κάποιο χρονικό διάστημα λειτουργούσε σαν κατάστημα πώλησης κρασιού αλλά και σαν φούρνος. Αυτό συμπεραίνεται από την πόρτα του ισογείου (έβλεπε προς το δρόμο), αλλά και από τη θέση για τα ξύλα κτλ. Σε αυτόν το χώρο κατασκευάστηκε ένας ξενώνας, ο οποίος έχει το μπάνιο μέσα στο δωμάτιο -με ένα διαχωριστικό τοιχίο- στη θέση του παλιού πατητηριού. Το λινό διατηρήθηκε όπως ήταν, απλά φωτίστηκε και καλύφθηκε με μια σιδεριά. Δημιουργήθηκε με αυτόν τον τρόπο μια μικρή αυλή, μέσω της οποίας ο ξενώνας επικοινωνεί με το υπόλοιπο σπίτι χωρίς να χρειάζεται να βγει κάποιος στο δρόμο. Η είσοδος στο σπίτι γίνεται από μια επιβλητική πόρτα. Βρίσκεται στο δρόμο και αποκαλύπτει πίσω της μια σκάλα με μικρή κλίση, που οδηγεί στον πρώτο όροφο.

Το σπίτι ανήκε σε μια οικογένεια αγροτών του Κάμπου. Περιλάμβανε ένα μεγάλο χώρο -σήμερα είναι σαλόνι- και δυο πολύ μικρά υπνοδωμάτια, εκ των οποίων το ένα σήμερα είναι μπάνιο και το άλλο... ντουλάπα. Υπήρχε επίσης και μια μικρή κουζίνα που έβγαινε στη βεράντα του σπιτιού, με μοναδική θέα σε επτά νησιά. Στο χώρο που υπήρχε η ντουλάπα του σπιτιού δημιουργήθηκε μια εσωτερική σκάλα, η οποία το συνδέει με το κάτω σπίτι που είναι καινούριο. Σε αυτό υπάρχει μια κρεβατοκάμαρα, ένα μπάνιο και ένα σαλόνι-κουζίνα με τζάκι. Ολο το σπίτι επισκευάστηκε από τοπικούς τεχνίτες με παραδοσιακές τεχνικές και τρόπους. Οι σημερινοί ιδιοκτήτες ασχολούνται με εισαγωγές επίπλων και διακοσμητικών από το Μαρόκο, την Ινδία και την Ταϊλάνδη. Επέλεξαν κάποια από αυτά τα έπιπλα για το σπίτι τους και υφάσματα από τα καταστήματα "Ρίζα" και "Ελμάλογλου". Το ύφος είναι μάλλον αποικιοκρατικό, αλλά δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό της Σαντορίνης, που έχει δεχθεί επιρροές και στοιχεία από άλλους πολιτισμούς, με κομμάτια και αντικείμενα από τα ταξίδια των παλιών καπεταναίων. Θεωρείται αυτονόητο να υπάρχουν σε ένα παλιό σπίτι γαλλικά, βενετσιάνικα, ρώσικα ή απωανατολίτικα έπιπλα, συνδυασμένα με σαντορινιά κομμάτια. Αν και καινούριο, το σπίτι έχει διαμορφωθεί με αυτήν τη διακοσμητική αντίληψη, συνεχίζοντας την τοπική παράδοση. Πρόκειται για ένα σπίτι με προσεγμένες λεπτομέρειες και σπάνια ποιότητα: με μια βεράντα που προσφέρει εκπληκτική θέα, με μικρό jacuzzi και με μινιμαλιστική διακόσμηση, αποτελεί μια σύνθεση εξαιρετικά καλαίσθητη. Μια σύνθεση που ορίζουν η φυσική ομορφιά και ο επιτυχημένος συνδυασμός των παλιών και των καινούριων στοιχείων...