Μια καλοκαιρινή επίσκεψη στην Οία της Σαντορίνης είναι αρκετή για να μαγέψει κυριολεκτικά τον επισκέπτη. Το 1976, ένας Γάλλος αρχιτέκτονας αποφασίζει να αποκτήσει ένα σπίτι στο νησί -το οποίο επισκέπτεται ανελλιπώς για δέκα χρόνια- για διακοπές και διαρκή αναζήτηση οικήματος. Το οικιστικό τοπίο του νησιού είχε αρχίσει να διαφοροποιείται όταν τελικά βρέθηκε και αγοράστηκε το κατάλληλο σπίτι. Εκείνος, όμως, πιστός στις αισθητικές και τεχνικές του αρχές, δεν έπαψε στιγμή να προσπαθεί να διατηρήσει την αυθεντική μορφή του σπιτιού. Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, το σπίτι του Berrnard στην Οία είναι γνήσιο και αληθινό, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα που αγοράστηκαν και συντηρήθηκαν σαν σπίτια διακοπών. Η τελική εικόνα του σπιτιού ορίστηκε όχι μόνο από τα χρώματα και τη διακόσμησή του, αλλά και από τις τεχνικές εργασίες όπως η στήριξη και η μόνωση. Εργασίες που αντιμετωπίζονται με διαφορετικούς, μη παραδοσιακούς τρόπους "...χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο, έξυπνο ή τουλάχιστον χρήσιμο", όπως λέει και ο ίδιος. Ενα από τα βασικά σημεία "διαφωνίας" του αρχιτέκτονα είναι το θέμα της μόνωσης. Συνηθίζεται στη Σαντορίνη (με τα υπόσκαφα δωμάτια που μοιάζουν με σπηλιές) να επενδύεται το εσωτερικό με μια στρώση από μπετόν αρμέ.
Ο Berrnard πιστεύει ότι το μπετόν δεν παρέχει καμιά στήριξη, αφού η σπηλιά στηρίζεται -έτσι κι αλλιώς- λόγω σχήματος, ενώ όσο αφορά τη μόνωση, πετυχαίνει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα: παγιδεύει την υγρασία, αφού δεν επιτρέπει στο σπίτι να αναπνέει. Οι παλιοί, συνήθιζαν να ανακατεύουν την άσπα (το ελαφρό, σχεδόν αφρώδες ηφαιστειακό πέτρωμα, στην πραγματικότητα την τέφρα) με λίγο ασβέστη και με αυτό επίχριζαν το σπίτι τους. Η άσπα είναι βασικό συστατικό του τσιμέντου και με την πρόσμειξη ασβέστη κρυσταλλοποιείται, φτιάχνοντας ένα ιδανικό υλικό. Προς τι λοιπόν τόσα έξοδα και τόσο βάρος; Αφήνοντας κατά μέρος τα τεχνικά θέματα και κοιτάζοντας το ίδιο το σπίτι, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην προνομιακή του θέση, καθώς είναι ένα από τα λίγα σπίτια που "κοιτάζουν" κατάματα τα θρυλικό "Οία Sunset". Η βεράντα του είναι παραμυθένια έχει όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου.
Η κατάσταση του σπιτιού πριν το '88 ήταν απερίγραπτη... Ηταν ένας σωρός ερειπίων, ένα "donkey place et kotetsi", όπως μας λέει ο ίδιος ο Bernard, σε international διάλεκτο. Η υπέροχη βεράντα είχε καταπέσει, δεν υπήρχε μάντρα, η στέγη βρισκόταν στο δάπεδο και το μόνο που υπήρχε ήταν μισή σπηλιά και δυο δωματιάκια από τα οποία το ένα ήταν το αρχαιολογικής αξίας "μπάνιο"... Κάτω από το προβληματικό "μπάνιο" το οποίο κάποια στιγμή κατέρρευσε... δημιουργήθηκε ένα δεύτερο μικρό δωμάτιο -διαμπερές ως προς την κάθετο- για να στηρίξει το πρώτο. Το δεύτερο αυτό δωμάτιο έγινε ένα σύγχρονο, λειτουργικό μπάνιο. Πανέμορφο, θυμίζει κάτι ανάμεσα σε χαμάμ και ιερό εκκλησίας, καθώς είναι κυκλικό και έχει το μαρμάρινο -σαν βωμό- νιπτήρα στη μέση. Η επίπλωση και η "διακόσμηση" του σπιτιού είναι ιδιαίτερα λιτή. Αποτελείται κυρίως από σαντορινιά έπιπλα, γνήσια και παμπάλαια. Το εντυπωσιακό μαρμάρινο τραπέζι της ημιυπαίθριας τραπεζαρίας είναι κατασκευασμένο από Τηνιακό μαρμαρά. Τα κιλίμια του σπιτιού έχουν κατασκευαστεί στην Οία από γυναίκες του χωριού, με πρώτη ύλη τις παλιές... κάλτσες! Το τραπέζι του σπιτιού έχει κατασκευαστεί από τον σιδερά του νησιού στην Εξω Γωνιά, ενώ οι υπέροχοι νεροχύτες είναι ναξιώτικοι, από μασίφ μάρμαρο, λαξεμένοι σαν ένα ανοιχτό τετράπλευρο. Τα κεραμικά είναι φιλοτεχνημένα από τον Νίκο Σκλαβενίτη.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ένας φαινομενικά απλός, αλλά στην πραγματικότητα πολύ μελετημένος χώρος: η ημιυπαίθρια τραπεζαρία που "κρέμεται" στο χείλος της βεράντας του σπιτιού. Εχει δυο πόρτες, μια προς την κουζίνα και μια προς τη βεράντα, ενώ αντί παραθύρου έχει ένα μεγάλο άνοιγμα που καδράρει τη Θηρασιά και φυσικά όλο το Αιγαίο. Είναι ένας χώρος ανοιχτός αλλά απόλυτα προστατευμένος από τον αέρα και τον ήλιο, που προσελκύει όλες τις ώρες της ημέρας το ενδιαφέρον, ιδιαίτερα την ώρα του μαγικού ηλιοβασιλέματος... Το σπίτι αυτό υπάρχει χάρη σε ευτυχείς συγκυρίες: η πρώτη είναι ότι η παλιά ιδιοκτήτρια αποφάσισε να το πουλήσει χωρίς -ευτυχώς- να το επισκευάσει. Η δεύτερη είναι ότι αγοράστηκε από έναν φιλέλληνα αρχιτέκτονα, ο οποίος φρόντισε με το έργο του να προβάλλει τη μοναδική ομορφιά των σπιτιών της ανεπανάληπτης Οίας!
