Στη συνέντευξή της η Άννα Φόνσου αποκαλύπτει ότι η τραγική απώλεια της πολυαγαπημένης της αδερφής και η κατάθλιψη που ακολούθησε την έκανε να σκεφτεί για πρώτη - και τελευταία - φορά να τερματίσει τη ζωή της.

Στον Θεό πιστεύετε;
Πιστεύω σε μία δύναμη, που είναι ο πατέρας μου και η αδελφή μου η Μαρία. Όταν θέλω κάτι, το ζητάω από εκείνη. Παρότι έχει «φύγει», τη βλέπω ακόμα μπροστά μου. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρωινό που τηλεφώνησε η κόρη μου για να μου πει πως η αδελφή μου «έφυγε». Το είχα διαισθανθεί, ήμουν σίγουρη. Τότε μου κόπηκε η μαγκιά. Είχα κάνει τάμα σε όλες τις εκκλησίες να σωθεί και θύμωσα πολύ με την Παναγία που μου την πήρε.

Όταν πέθανε, είχατε πει ότι σκεφτήκατε να δώσετε τέλος στη ζωή σας...
Ήταν η μοναδική φορά που σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Ήθελα να πάω μαζί της. Πίστευα πως δεν είχα το δικαίωμα να ζω αν δεν ήταν εκείνη εδώ. Τις πρώτες μέρες την έβγαζα στο νεκροταφείο, σε ένα σπιτάκι εκεί. Κρυβόμουν να μη με δει ο φύλακας, έπαιρνα την καρέκλα μου και καθόμουν δίπλα της. Μου ήταν αδύνατο να φύγω και δεν φοβόμουν τίποτα. Έλεγα στον εαυτό μου πως ό,τι και να συμβεί θα έρθει εκείνη να με σώσει.

Πώς το ξεπεράσατε;
Με τη βοήθεια που δέχτηκα από ένα φιλικό ζευγάρι ψυχιάτρων, οι οποίοι μου έδιναν κάποια ηρεμιστικά για να κοιμηθώ. Για μένα ο χρόνος, σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι γιατρός.