«Το επιχείρημά τους ήταν: αυτός είναι ένας φασίστας που μισεί την ανθρώπινη ζωή και άρα δεν πρέπει να υπάρχουν αυτοί. Αν πράγματι θεωρούν ότι αυτό είμαι, αναρωτιέμαι σε τι διαφέρουν από εμένα αυτοί που ήθελαν να πεθάνω; Μήπως τελικά, χωρίς να το καταλαβαίνουν, είναι αυτοί που έχουν φασιστική νοοτροπία;». Είναι εμφανές από όσα λέει ότι, ευλόγως, η περιπέτεια αυτή αποτελεί τομή στη ζωή και στην πορεία του. «Αναθεωρείς πολλά πράγματα, αναθεωρείς τις προτεραιότητες που έχεις στη ζωή σου, έστω κι αν η καθημερινότητα είναι αμείλικτη και σε παρασύρει».

Όσο για το τι σκέφτηκε όταν του είπαν πως θα διασωληνωθεί; Το πρώτο που του πέρασε από το μυαλό ήταν να μην πεθάνει πριν δει τα παιδιά του.

«Οταν μου είπαν ότι διασωληνώνομαι, η πρώτη μου αίσθηση ήταν να μην πεθάνω χωρίς να έχω δει τα παιδιά μου!» λέει, και επαναλαμβάνει: «Η πρώτη μου αίσθηση δεν ήταν να ζήσω, ήταν να μην πεθάνω πριν δω τα παιδιά». Τελικά ξυπνάει έπειτα από πέντε 24ωρα: «Νόμιζα ότι έκανα ένα απλό χειρουργείο και τελικά ήμουν πέντε ημέρες διασωληνωμένος... όταν ξύπνησα, έκανα τον σταυρό μου και είπα μακάρι να γυρίσω στην οικογένειά μου».

Αναγνωρίζει μάλιστα πως όλο το βάρος έπεσε στη γυναίκα του κι αυτή ήταν που έπρεπε να μείνει ήρεμη για να μη μεταδώσει φόβο κι άγχος στα παιδιά τους.

«Η γυναίκα μου σήκωσε όλο το βάρος. Επρεπε να επιστρέφει στο σπίτι και να προφασίζεται ότι δεν συμβαίνει τίποτε. Να μην ξέρει τι θα γίνει, τι θα της ξημερώσει της ίδιας και των παιδιών της και να πρέπει να διαχειριστεί και τα παιδιά με έναν τρόπο. Επειδή είχε πάρει και έκταση το θέμα στα ΜΜΕ ρωτούσαν την κόρη μου και τα υπόλοιπα παιδάκια στο δημοτικό για τον μπαμπά της. Και εκείνη ρωτούσε, αντίστοιχα, τη μητέρα της γιατί δεν έχεις πάει ρούχα στον μπαμπά τόσες ημέρες που βρίσκεται στο νοσοκομείο;».

Τέλος, όπως δηλώνει νιώθει τυχερός γιατί είχε το "πλεονέκτημα" να βρίσκεται σε καταστολή και να γίνουν ολα με ταχύτητα.

Είχε τη δυνατότητα να μπορεί να επικοινωνήσει απευθείας με τη διοίκηση του ιδιωτικού νοσοκομείου και να μεταφερθεί άμεσα σε μονάδα νοσηλείας.

«Αμφιβάλλω εάν σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, παρά τις καλές προθέσεις του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, θα μπορούσαν να γίνουν όλα με τέτοια ταχύτητα»

Ως προς τους λόγους που τον έφεραν ένα βήμα πριν από τον θάνατο, επικαλείται στην «Κ» όσα του είπαν οι ιατροί:

Οι περισσότεροι εκτιμούν ότι κατά την παρακέντηση υπήρξε μόλυνση που, δυστυχώς, δεν ανιχνεύθηκε έγκαιρα ώστε να αντιμετωπιστεί. Αλλοι, δεν αποκλείουν, η μόλυνση να προϋπήρχε αλλά, λόγω του καυτηριασμού στο χειρουργημένο σημείο, να μην επεκτάθηκε πάρα μετά την παρακέντηση.

«Σε κάθε περίπτωση το ποσοστό ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων στην Ελλάδα είναι διπλάσιο από την Ευρώπη και αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει», καταλήγει.