Παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου σήμερα (4/2/2022) και η Εριέττα Κούρκουλου τη "γιορτάζει" με μια ανάρτηση αφιερωμένη στον πατέρα της, Νίκο Κούρκουλο, τον οποίο έχασε από την ασθένεια αυτή στις 30 Ιανουαρίου του 2007, όταν εκείνη ήταν μόλις 13 ετών.
Μια γλυκύτατη αγκαλιά των δυο τους μοιράστηκε η 29χρονη Εριέττα, η οποία σε έναν μήνα θα γίνει μητέρα για πρώτη φορά και θα κρατά στην αγκαλιά της τον δεύτερο Νίκο της ζωής της, και μερικά λόγια από καρδιάς, λόγια που συγκινούν βαθιά όποιον τα διαβάζει.
Παγκόσμια ημέρα κατά της αρρώστιας που πήρε τόσους αγαπημένους μας μακριά…
«Μίσος» είναι η λέξη που εκφράζει καλύτερα τα συναισθήματά μου γι’αυτόν. Μίσος, γιατί πήρε την μεγαλύτερη αγάπη από κοντά μου, στερώντας μου στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να ζήσω.
Την ήμερα του γάμου μας, που ονειρευόμουν πάντα ότι θα με χόρευε. Την ημέρα που ανακοίνωσα στην υπόλοιπη οικογένειά μου ότι θα κάνουμε παιδάκι. Την ημέρα που θα γεννήσω τον εγγονό και συνονόματό του.
Όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα, μας δίνουν πολλές φορές την ψευδαίσθηση ότι ο καρκίνος νίκησε. Αλλά δεν είναι αλήθεια.
Ο καρκίνος έχασε και θα συνεχίσει να χάνει, ακόμα και όταν οδηγεί στον θάνατο.
Έχασε, γιατί ο πατέρας μου ήταν στον γάμο μας, και τον ένιωθα πιο κοντά μου από ποτέ. Έχασε, γιατί την ημέρα της ανακοίνωσης της εγκυμοσύνης μου, ευχαρίστησα εκείνον πρώτα, που ξέρω ότι έβαλε από εκεί ψηλά το χεράκι του. Έχασε, γιατί ζει μέσα στο παιδί που θα γεννήσω τον επόμενο μήνα.
Ο καρκίνος έχασε και θα χάνει πάντα την μάχη με την αγάπη.
Από τότε που έφυγε ο πρώτος Νίκος της ζωής μου, έχω συναντήσει και συνεχίζω να συναντάω εκατοντάδες μαχητές της ασθένειας αυτής και κάθε φορά, αισθάνομαι δέος. Δέος, που συνεχίζουν να χαμογελούν και να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Δέος, που αντί να κατηγορούν την ζωή ή τον θεό για την ατυχία τους, μου περιγράφουν τους λόγους για τους οποίους αισθάνονται τυχεροί.
Όσοι έχουμε πληγεί από τον καρκίνο άμεσα η έμμεσα, ενώνουμε σήμερα τις φωνές μας για να του πούμε ότι έχασε και ότι εμείς θα συνεχίσουμε να τον πολεμάμε, γιορτάζοντας κάθε νίκη… μικρή και μεγάλη!
Πάμπολλα τα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία, όμως, εμείς ξεχωρίζουμε αυτό της Ναταλίας Γερμανού, η οποία έχασε επίσης τον δικό της πατέρα από την ασθένεια αυτή. Ο Φρέντυ Γερμανός έφυγε από τη ζωή στις 21 Μαΐου 1999.
Εριέττα και Νίκος Κούρκουλος
Η σχέση της Εριέττας με τον πατέρα της ήταν πολύ ζεστή. Ήταν 13 ετών όταν τον "έχασε" και σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο gonimotita.gr εξήγησε πώς την είχε προετοιμάσει ο ίδιος γι΄αυτό:
«Εγώ, όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, ήμουν 6 χρονών και ο αδερφός μου ακόμα μωράκι. Στην αρχή δεν μου εξήγησαν τι συμβαίνει. Δε μου είπαν δηλαδή ότι ῾῾ο μπαμπάς έχει καρκίνο῾῾. Καταλάβαινα απλά ότι ήταν άρρωστος λόγω των συχνών επισκέψεών του στο νοσοκομείο. Κάποια περίοδο μάλιστα, μετακομίσαμε στο Λονδίνο για να ολοκληρώσει εκεί τις θεραπείες του και χρειάστηκε να μας βγάλουν από το σχολείο για αρκετούς μήνες.
Ευτυχώς ο πατέρας μου, με τον οποίο είχαμε πολύ στενή σχέση, ήταν ένας άνθρωπος που μου μιλούσε πολύ. Μου μίλαγε από μικρή, σαν να ήμουν ενήλικας. Σε ό,τι αφορά την ασθένειά του, με προετοίμασε με τον τρόπο του για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Για το ότι υπήρχε πιθανότητα να είναι απών δηλαδή, όταν εγώ θα μεγάλωνα. Άρχισε από νωρίς να μου βάζει αυτήν την ιδέα»
Πέρσι τέτοια μέρα, η Εριέττα είχε κάνει μια παρόμοια ανάρτηση και είχε μοιραστεί μία ακόμη τρυφερή φωτογραφία με τον πατέρα της.
Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου σήμερα και πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε αγαπημένα μας πρόσωπα που πάλεψαν ή παλεύουν ακόμα αυτή την άδικη αρρώστια με πίστη, θάρρος και δύναμη. Ο δικός μας μπαμπάς διαγνώστηκε όταν εγώ ήμουν περίπου 6 χρονών και ο μικρός μου αδερφός νεογέννητο. Αυτή η αρρώστια μας στέρησε έναν από τους δύο σημαντικότερους ανθρώπους μας, χρόνια πριν χάσει την ζωή του από αυτήν. Μας τον στέρησε τις ημέρες που πονούσε και προσπαθούσε να μας το κρύψει... μας τον στέρησε στις στιγμές (γενέθλια, Χριστούγεννα, Πάσχα) που θα έπρεπε να γιορτάζουμε αλλά υπέβοσκε ο φόβος ότι ο χρόνος του τελείωνε... μας τον πήρε όταν έχανε την υπομονή του και θύμωνε με την ζωή και με εμάς...
Τον πήρε από την μητέρα μας που έκανε όνειρα για το μέλλον τους μαζί, τον πήρε από εμένα την ημέρα του γάμου μου και τον χορό που μου χρωστούσε, τον πήρε από τον αδερφό μου που στα οκτώ του χρειαζόταν τον μπαμπά του... τον πήρε από τα μεγάλα μας αδέρφια που τον ήθελαν κοντά!
Τον πήρε αλλά δεν κέρδισε γιατί είναι ακόμα εδώ σε όλα...
Δεν κέρδισε γιατί για κάθε άνθρωπο που χάνεται, ένας άλλος τελειώνει την θεραπεία του και γυρίζει στην οικογένειά του... δεν κέρδισε γιατί η δύναμη της ψυχής κάνει θαύματα...
Ας γιορτάσουμε σήμερα τους ήρωες που πάλεψαν με τον καρκίνο και κέρδισαν... ας γιορτάσουμε τις οικογένειες και τους φίλους που έβαλαν την δική τους ζωή στον πάγο για να είναι κοντά στον άνθρωπό τους... ας γιορτάσουμε για αυτούς που έφυγαν αλλά θα είναι για πάντα εδώ.
Ας γιορτάσουμε, γιατί αυτό θα ήθελαν και εκείνοι!
