Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Επειδή δεν είναι κάθε μέρα του Αι Γιαννιού, η Ελένη παρόλο που έδωσε σκληρή μάχη με το...κούτσουρο δεν κατάφερε να νικήσει την αντίπαλο της, Ειρήνη. Η πάλαι ποτέ φίλη της, ούσα μπρατσωμένη νέα, δυσκολεύτηκε μεν, κατάφερε δε να "εξοντώσει" την εχθρό (στην διαδικασία του κορμού) και να παραμείνει εκείνη στην Φάρμα. Μετά το τέλος της μονομαχίας, στην αρένα εκτυλίχθηκαν οι σκηνές πόνου, οι γεμάτες δάκρυα, ως είθισται άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις.

Το περίφημο τρίο: Ειρήνη, Αννα, Ελένη σφιχταγκαλιασμένο έκλαιγε απαρηγόρητο, ανταλλάζοντας λόγια αγάπης: "Εγώ σ' αγαπώ. Όχι, εγώ σ' αγαπώ. Όχι εγώ" και πάει λέγοντας, κάνοντας εμάς με το φτωχό μυαλό να αναρωτιόμαστε: "Πάνε καλά τα κοριτσάκια;". Σκέψου, δηλαδή, να μισούνταν; Τι θα έκαναν; Θα έδιναν μάχη μέχρι τελικής πτώσεως στα μαρμαρένια αλώνια; Τι να πει κανείς. Πάντως, όλα τα λεφτά στην αρένα ήταν ο Γιάννης. Σαν πασάς καθόταν στο άχυρο και απολάμβανε τα δρώμενα. Όταν, δε, έβλεπε τις κόρες να κλαίνε σαν τις χήρες, το χαμόγελο που έσκασε ήταν και όλη η ουσία. Γέλαγε με την παιδιάστικη (να το πω) συμπεριφορά τους, ενώ ήταν σα να έλεγε από μέσα του: "Κλάψτε, κλάψτε". Γιατί όπως λέει και ο λαός "Γυρίζει ο τροχός, γελάει κι ο φτωχός".

Πάντως, το ερώτημα "Γιατί επέλεξε την Ελένη" ακόμη πλανάται μετέωρο στην Φάρμα. Κανείς δεν μπορεί να βρει την απάντηση, ενώ η Ειρήνη κρατάει το στόμα της ερμητικά κλειστό. Επιμένει, πως θα μιλήσει μετά το τέλος του παιγνιδιού. Εμείς, τι να πούμε. Άντε να τελειώνει και να μάθουμε, διότι δεν την βαστάμε τέτοια αγωνία.