Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Χάιφα, με επικεφαλής την δρα Οσνάτ Ατούν Εϊνί, μελέτησαν -στο περιβάλλον των αντίστοιχων οικογενειών- μια σειρά από παιδιά στην ηλικία των επτά μηνών και μετά ξανά όταν άρχισαν να μπουσουλάνε, συσχετίζοντας τη σταδιακή ανάπτυξη κάθε παιδιού με την ημερομηνία γέννησής του.

Η μέση ηλικία που τα μωρά άρχισαν να μπουσουλάνε, ήταν η 31η εβδομάδα μετά τη γέννησή τους, δηλαδή στον όγδοο μήνα. Όμως τα μωρά που είχαν γεννηθεί το χειμώνα, άρχισαν να μπουσουλάνε νωρίτερα (μέσα στο καλοκαίρι), την 30ή εβδομάδα κατά μέσο όρο, ενώ αντίθετα τα μωρά που είχαν γεννηθεί το καλοκαίρι, άρχισαν να μπουσουλάνε την 35η εβδομάδα κατά μέσο όρο (μέσα στο χειμώνα). Συνεπώς ανάμεσα στις δύο εποχικές ομάδες παιδιών υπάρχει μια αξιοσημείωτη μέση χρονική απόκλιση περίπου ενός μήνα στον χρόνο του πρώτου μπουσουλήματος.

Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές ανάμεσα στα αγόρια και στα κορίτσια, όσον αφορά το πότε ξεκινάνε την «περιπέτεια» της ανεξάρτητης κίνησής τους, ούτε όσον αφορά τον τρόπο που αυτή γίνεται (με την κοιλιά ή χρησιμοποιώντας χέρια και γόνατα). Ενώ πάντως παρατηρείται και στα δύο φύλα αυτή η εποχική διαφορά στο μπουσούλημα μπρούμυτα, δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο στην κίνηση των μωρών ανάσκελα, στο κάθισμα και στην όρθια στάση.

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι η εποχική διαφορά στο μπουσούλημα ενός μωρού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κατά πόσο -λόγω γεωγραφικής τοποθεσίας και τοπικού κλίματος- υπάρχουν σημαντικές διαφορές στις συνθήκες μέσα σε ένα σπίτι μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού (ιδίως μεγάλη μεταβολή θερμοκρασίας). Όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά από εποχή σε εποχή, τόσο πιθανότερο είναι να διαφέρει το ξεκίνημα του μπουσουλήματος.

Οι περιβαλλοντικές και κλιματικές συνθήκες επηρεάζουν ένα μωρό ποικιλοτρόπως, π.χ. μέσω των πιο βαριών ή πιο ελαφριών ρούχων που φοράει, των ευκαιριών που του δίνονται να παίξει στο πάτωμα, του πόσο διαρκεί το φως της μέρας, άρα και το «παράθυρο» των δραστηριοτήτων του κ.α.