Ο θεατρικός μονόλογος του Μάρτιν Σέρμαν Ρόουζ είναι έξυπνος, βαθύτατα ανθρώπινος, γεμάτος σασπένς, χιούμορ και αληθινή συγκίνηση. Μέσα από την αφήγηση της κεντρικής ηρωίδας, ξεδιπλώνεται η ιστορία του εβραϊκού έθνους, αλλά και το χρονικό του 20ου αιώνα.
Η Εβραία επιζήσασα Ρόουζ διηγείται την πολυτάραχη ζωή της. Η αφήγηση θα ξεκινήσει από το χωριό της στην Ουκρανία, τη Γιουλτίσκα, μια τόση δα κουκίδα στο χάρτη, και θα φθάσει μέχρι το Μαϊάμι και το Ισραήλ. Ο θάνατος, η αγωνία της επιβίωσης, ο έρωτας, το σεξ, ο πόνος της απώλειας, ο συμβιβασμός, όλα αυτά δηλαδή που ονομάζουμε με μια λέξη ζωή, παρελαύνουν στο συγκινητικό αυτό έργο, που ευτύχησε να ερμηνευθεί από την Αντιγόνη Βαλάκου.
Η δύναμη του έργου πηγάζει σε μεγάλο βαθμό και από την αισιοδοξία του. Γιατί μπορεί η Ρόουζ, στη διάρκεια της ζωής της, να αντιμετώπισε ακραίες δυστυχίες, ωστόσο δε σταμάτησε να παλεύει για μια καλύτερη ζωή. Οι τρομακτικές στιγμές που έζησε δεν έκλεισαν το μυαλό της και την κάρδια της. Η ευαισθησία της και η ψυχική της γενναιοδωρία αποδεικνύουν περίτρανα, ότι ο φανατισμός προέρχεται από την άγνοια και όχι από τον πόνο και τη δυστυχία.
Η ερμηνεία της Αντιγόνης Βαλάκου, την οποία άπαντες επαίνεσαν, είναι ο βασικός παράγων της επιτυχίας της παράστασης. Η έντονη συγκίνηση που διακατέχει τους θεατές ωστόσο, δεν οφείλεται μόνο στη δύναμη του έργου και στην παράσταση. Υπάρχει κάτι ακόμα, που εκτός από αίσθημα χαράς προκαλεί και ένα είδος νοσταλγίας. Είναι ο αέρας του ήθους, του επαγγελματισμού, της ευγένειας και της κουλτούρας που αποπνέει η Αντιγόνη Βαλάκου.
Η μετάφραση της Μ. Ντενίση, ζωντανή, άμεση, υπηρέτησε με έμπνευση τον χείμαρρο του μονόλογου.
Κρίμα, που παρακολουθήσαμε την παράσταση σε τόσο άβολα καθίσματα. Απογοήτευση και το φτωχότατο πρόγραμμα, στο οποίο πέσαμε "με τα μούτρα", ξεφυλλίζοντάς το, ξανά και ξανά, μήπως και "αυγατίσουν" οι σελίδες του.