Ο Romain Gavras τον έχει να οδηγάει τα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα της ΜΙΑ και να βγάζει τον Vincent Cassel έξω από τα σύνορα, πετάει με τα ρομαντικά άλογα του Chagall και φαντάζεται να βγαίνουν από τα στόματα των ηθοποιών πάνω στα βρεγμένα θεατρικά σανίδια, ο στίχοι του Tim Becker. Ο Ορέστης Πλακιάς είναι ένας από τους υπόπτους που έγραψαν τις μουσικές για την εικαστικοθεατρική παράσταση "Ο Θάνατος του Αντονέλο" , φήμες λένε ότι κλωνοποιείται για να βρίσκεται σε δέκα σημεία ταυτόχρονα και προσεχώς θα σε χαιρετάει πάλι στα γαλλικά. Voila τι λέει για όλα αυτά...

Δείξε τις ταυτότητες των τύπων πίσω από τις μουσικές της παράστασης..
Κωσταντίνος Ανδρέας Φιορέτος και Ορέστης Πλακιάς. Γνώρισα τον Κωστή πριν από περίπου 10 χρόνια. Ως φοιτητές θετικών επιστημών στο - τότε καλλιτεχνικά ανενεργό - Ηράκλειο της Κρήτης, προσπαθήσαμε, ουκ ολίγες φορές, να συνυπάρξουμε μουσικά. Μοιραζόμασταν ένα κοινό πάθος για πολλών ειδών πρωτοποριακές καλλιτεχνικές προσεγγίσεις και μια πολύ γενική αγάπη για τον μουσικό πειραματισμό, ωστόσο δεν είχαμε καταφέρει ποτέ να συνεργαστούμε, μιας και οι υποχρεώσεις μας (τα μαθηματικά και η χημεία) δεν μας το επέτρεψαν. Οι προσπάθειες τόσων ετών λοιπόν, ευοδώθηκαν στην προκειμένη περίπτωση με την απροσδόκητη πρόσκληση μιας θεατρικής ομάδας που εμπιστευόμασταν και οι δυο. Η πρόκληση ήταν σαφής, ξεκάθαρη και φοβερά δελεαστική.

Ποια είναι η ιστορία πίσω από τον «Θανάτο του Αντονέλο» και της παράλληλης έκθεσης των φοιτητών της ΑΣΚΤ;
Ένας πίνακας ζωγραφικής ξεπηδά μέσα από ένα θεατρικό έργο το οποίο ξεπηδά μέσα από έναν πίνακα ζωγραφικής ο οποίος...

Πρόκειται για μια υπέροχα συντονισμένη και με περισσή αγάπη καμωμένη καλλιτεχνική επιμέλεια από εκείνες που σπάνια συναντάμε σήμερα τριγύρω μας. Φοβούμενοι οι περισσότεροι, θεωρώ, να ανοίξουν τις προοπτικές μιας διαδραστικής καλλιτεχνικής παραγωγής σε λημέρια πέραν του καθιερωμένου, εμμένουν στην παραδοσιακή θεώρηση της καλλιτεχνικής παραγωγής η οποία αποκόπτει τη διάδραση μεταξύ διαφορετικών μορφών τέχνης. Και είναι φοβερά μεγάλο κρίμα, να υπάρχει δυνατότητα και διάθεση από πολύ κόσμο να παντρέψει μεταξύ τους διαφορετικές μορφές τέχνης και να μην το κάνει είτε επειδή φοβάται, είτε επειδή ανακύπτουν διάφοροι τεχνικοί περιορισμοί.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως το εντυπωσιακό της συγκεκριμένης δράσης είναι το πάντρεμα διαφορετικών καλλιτεχνικών μορφών τόσο ήπια και φυσικά που καταλήγει τελικά σαν ένα ενιαίο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Πως προέκυψε η συνεργασία σας με τους συντελεστές και πόσο δύσκολη/ εύκολη ήταν για σας να γράψετε μουσική για θέατρο;
Μέσω της κοπέλας που υπογράφει τα φοβερά σκηνικά και τα κοστούμια, της Βάσως Τζούτη, η οποία συμμετέχει και με ένα έργο της στην παράλληλη έκθεση της ΑΣΚΤ γνωρίσαμε τα παιδιά κι αυτά εν συνεχεία γνώρισαν τη μουσική μας. Με σκόρπιες ιδέες και σκέψεις αρχικά, αναφορικά με το πως στέκεται κατά τη γνώμη μας η μουσική για θέατρο και τι θα θέλαμε να πετύχουμε μέσα από το συγκεκριμένο εγχείρημα, καταλήξαμε σε ένα υποθετικό ηχητικό/μουσικό σύμπαν το οποίο θα θέλαμε να πλαισιώνει την ιδέα των σκηνοθετών για τον «θάνατο του αντονέλο».

Τελικά βέβαια μας βγήκε κάτι εντελώς διαφορετικό, το οποίο η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν είναι και ότι πιο συνηθσμένο. Ελπίζουμε, η lo fi προσέγγισή μας σε ολόκληρο το ηχητικό φάσμα που αξιοποιήσαμε, να στέκει τελικά ισάξια της εναλλακτικής υπόστασης και της φοβερής δυναμικής όλων των υπόλοιπων τμημάτων που συνθέτουν το τελικό αποτέλεσμα.

O ήρωας ποιανού πίνακα θα ήθελες να ήσουν και γιατί..
Πάντα έλεγα πως αν ήμουν κομμάτι ενός πίνακας θα ήθελα αυτός να είναι απλός και ρομαντικός. Οπότε, μιας και ο Chagall είναι από τους πολύ αγαπημένους μου δημιουργούς κι εγώ με τη σειρά μου βαθιά συναισθηματκός τύπος, θα διάλεγα, συγκυριακά, την απλότητα του The Equestrienne από τον Marc Chagall, καθώς είναι εξίσου απλός με την αναπαράσταση του "Αντονέλο - Σεσίλια", ωστόσο εκπληρώνει το ρομαντικό ανεκπλήρωτο, παραδίδοντας ένα συναίσθημα απλό και αμόλυντο. Η ονειρική εκδοχή του έργου του Chagall με συνεπαίρνει ακόμη και στις πλέον απέριττες εκφάνσεις της αισθαντικής του τέχνης.

Η ιστορία ποιου κομματιού θα μπορούσε να γίνει θεατρικό έργο;
Αν ήμουν κάφρος, όπως ο Κωστής, θα σου απαντούσα το "Stroke my dick a bit" του The Boy, αλλά γενικά δεν είμαι και...

Γενικά, πιστεύω πως τα λόγια δεν είναι απαραίτητα για τη δημιουργία εικόνων. Συνεπώς οι πιο συναρπαστικές ιστορίες στο μυαλό μου προκύπτουν από μονότονα και επίμονα μουσικά μοτίβα τα οποία με την επανάληψιμότητα και τις ανεπαίσθητες αλλαγές τους συνθέτουν ανεξάντλητες ιστορίες, οπτικές εμπειρίες και ενίοτε παραισθήσεις.

Το Chimeras του Tim Hecker και το Redfall των Autechre είναι για μένα τα κομμάτια που παρουσιάζουν την πιο μεγάλη συσσώρευση ενέργειας και πληροφορίας διαχρονικά. Η αναπαράστασή τους σε πίνακες ζωγραφικής (ένα ιδιότυπο graphic score) θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτυπωθεί από πολλούς πίνακες του Mark Rothko (δε με ρώτησες ποτέ αλλά στο λέω για να το ξέρεις!)

Το 13ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου έρχεται προσεχώς- Ποιες είναι οι πρώτες σημειώσεις που πρέπει να κρατήσουμε;
Καταρχήν, το πιο σημαντικό στοιχείο απ' όλα είναι ότι ακολουθώντας τη γενική αναβάθμιση της κινηματογραφικής παραγωγής του τρέχοντος έτους σε σχέση με τα προηγούμενα, θα έχουμε ένα πάρα πολύ εντυπωσιακό πρόγραμμα ταινιών! Μιλάμε δηλαδή για ιστορίες που έχουν συμμετάσχει σε διάφορα σημαντικά φεστιβάλ του κόσμου και φιλοξενούνται στην Ελλάδα, στο μεγαλύτερο τους ποσοστό - σε πρεμιέρα. Επίσης αν και φέτος τα πράγματα είναι φοβερά δύσκολα και περιορισμένα, αναμένονται κάποιοι ιδιαίτεροι προσκεκλημένοι που θα μοιραστούν μαζί μας τα μυστικά της κινηματογραφικής τους επιτυχίας.

Το δικό μου αγαπημένο στοιχείο της φετινής διοργάνωσης ωστόσο, είναι σίγουρα το φανταστικό masterclass που διοργανώνουμε σε συνεργασία με την ΕΡΤ, η οποία τα τελευταία χρόνια - όπως κι εσείς με το cinemag.gr - είναι ένας από τους βασικούς υποστηρικτές του φεστιβάλ.

Πρόκειται για ένα masterclass που κατά τη γνώμη μου θα προσφέρει λύσεις σε όλους ανεξαιρέτως τους κινηματογραφικούς συντελεστές της χώρας και θα φιλοξενήσει τις συμβουλές ενός καταξιωμένου, διεθνώς, κινηματογραφικού «παράγοντα» που μετράει άπειρες κινηματογραφικές πρωτοπορίες και παραγωγές, του Μισέλ Ρειγιάκ.

Top 5 με αγαπημένους σκηνοθέτες μουσικών ντοκιμαντέρ.
Νομίζω πως η λίστα μου παραείναι γραφικούλα αλλά:

Chris Cunningham

Alex Rutterford

Michel Gondry

Romain Gavras

Vincent Moon & Vincent Morrisset & Peter King & Dave Procter (on the agenda) γιατί είναι φίλοι και ιδιοφυΐες.

Τι γίνεται μ΄αυτή την Lana Del Rey τελικά;
Μιλάμε για μια από τις πιο confusing καλλιτεχνικές περιπτώσεις της εποχής μας. Ένα μουσικό προϊόν που έχει συζητηθεί πολύ περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως "δεν αξίζει τα λεφτά του", η Λάνα ντελ Ρέι φυτεύτηκε στο διεθνές προσκήνιο σε μια χρονική στιγμή που την είχαμε όλοι - ή σχεδόν όλοι - μας ανάγκη.

Το πρόβλημα είναι πως, παρόλο που διαθέτει όλα εκείνα τα μέσα που θα μπορούσαν να την καταστήσουν τη βασίλισσα της ποπ μουσικής και να της εξασφαλίσουν αιώνια δόξα, η ικανότητα της ίδιας να προσποιείται ότι το απολαμβάνει είναι καταφανώς τραγικά περιορισμένη σε σύγκριση τα φωνητικά της προσόντα. Αγαπώ τις παραγωγές τις και τον τρόπο που χειρίζονται (οι άλλοι) τη φωνή της.

*Ψάξε, ψάξε και θα τους βρεις:

-Στη σκηνή του beton 7 και στην ΑΣΚΤ όπου παίζεται η παράσταση "Ο θάνατος του Αντονέλο" και παρουσιάζεται η έκθεση αντίστοιχα.

-Στα σύννεφα

-Στο επίσημο site για το θεάτρο του Πανικού

-Στα γραφεία του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου

Κική Παπαδοπούλου