Δεν υπάρχει καμία ψευδαίσθηση ότι το φετινό τρίποντο ("Ο καλός άνθρωπος του Σε Τσουάν", "Γυάλινος Κόσμος", "Ψευδαισθήσεις") της Κατερίνας Ευαγγελάτου στις θεατρικές σκηνές της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, του θεάτρου Δημήτρη Χορν και του Οδού Κυκλάδων, με παραστάσεις που ανεβαίνουν πρώτη φορά και που συνεχίζονται από πέρσι, σηματοδοτεί και την πιο ώριμη σκηνοθετική φάση της.
Η "Ερωτευμένη Νεκρή" στο Αμφιθέατρο ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα θεατής σε έργο μ’ εκείνη στη σκηνοθετική καρέκλα και για κάποιο λόγο που μπορώ να εξηγήσω τώρα μετά από μερικά χρόνια, σκέφτηκα ότι βλέπω κάτι που έχει σκηνοθετήσει κάποιος με μεγάλη εμπειρία και σίγουρα τεράστιο ταλέντο. Από τότε και μετά, μάζεψα κι άλλα τσαλακωμένα εισιτήρια έργων της σε τσέπες και τσάντες κι ενώ κάθε φορά παρακολουθούσαμε κάτι διαφορετικό, ήταν ο ίδιος άνθρωπος στο συντονισμό των ηθοποιών και στις μεγαλοφυείς ιδέες στις φαίνονται πάντα στις λεπτομέρειες.
Είτε μιλάει για "Λέσχες Αυτοκτονίας" μέσα σε σκοτεινούς και κλειστοφοβικούς χώρους περνώντας δοκιμασίες, είτε για το αν έχει σημασία με τι άνθρωπο κοιμάσαι κι όχι με ποιον ("Cock") χωρίς κανένα σκηνικό, πάντα θα προσθέτει κάτι που θα μαρτυράει διακριτικά από ποιον μηχανισμό έχει δημιουργηθεί αυτό που είναι απέναντι σου.
Ο λόγος που τη θαυμάζεις είναι γιατί το κλασσικό δένει τόσο αρμονικά με το μοντέρνο σαν κομμάτια από το ίδιο παζλ και είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι ακούγεται. Δεν σου πετάει στα μούτρα εντυπωσιακά εφέ για να σου τραβήξει την προσοχή από το νόημα της κάθε ιστορίας και δεν παρουσιάζει απλά και ξερά μια ιστορία μπροστά σου χωρίς καμία μαεστρία. Και σίγουρα θα βλέπουμε πολύ καιρό τ' όνομα της δίπλα στα ωραιότερα θεατρικά έργα της Αθήνας.
Κάτι που δεν ήξερες για τις Ψευδαισθήσεις είναι τι μπορεί να γίνεται πριν φτάσεις στο θέατρο Οδού Κυκλάδων. Την Κυριακή λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η παράσταση, αυτή η αξιοθαύμαστη τετράδα μαζί με την σκηνοθέτιδα τους, μαζεύτηκε στη σκηνή με την ωραιότερη τους διάθεση , ο καθένας διάλεξε το δικό του βινύλιο στο πικ απ άρχισε να παίζει το Lucy in the sky of diamonds και ξεκίνησε το φωτογραφικό πάρτυ.
Δες ένα κλικ πιο κάτω τι συμβαίνει όταν ο συγκεκριμένος θίασος προσπαθεί να μιλήσει με μουσικές, να απολανήσουν το διπλανό τους για να υπερισχύσει το δικό τους riff, να υπερασπιστεί τα βινύλια του και να σε πείσει ότι οι Seven Teens τα λένε καλύτερα από τους AC/ DC. Ε ναι στο τέλος υπάρχει happy end αλλά μέχρι τότε...
Φωτογραφίες/Κείμενο: Κική Παπαδοπούλου
Η μία από τις τρεις παραστάσεις που έχει αναλάβει η Ευαγγελάτου είναι το βραβευμένο έργο του Ιβάν Βιριπάγεφ το οποίο έχει ανέβει ανάμεσα στα στενά της θεατρικής γειτονιάς της Κυψέλης, δεν κλείνει κανένα φως στην πλατεία και δεν σ’ αφήνει να σβήσεις στο μυαλό σου τίποτα απ’ αυτά που γράφονται στους μαυροπίνακες. Δύο παντρεμένα ζευγάρια γίνονται η αφορμή για να ξεδιπλωθεί μία σειρά από μονολόγους οι οποίοι δεν βάζουν κανένα εμπόδιο για διάλογο. Παράξενο. Κάπως έτσι όμως όσο περνάει η ώρα περιμένεις ν' αποκρυπτογραφήσεις όσα παράδοξα μπροούν να συμβούν σε τέσσερις παράλληλες ζωές.
Ο θίασος των "Ψευδαισθήσεων", οι εξαιρετικοί Παντελής Δεντάκης, Αλεξία Καλτσίκη, Βασίλης Κουκαλάνι και Καλλιόπη Σίμου βρίσκονται μπροστά στα μικρόφωνα για να αναλύσουν τις σχέσεις δύο ζευγαριών που αγαπήθηκαν αμοιβαία και μη αμοιβαία και σε κάθε μονόλογο τους βγαίνει κι ένα συμπέρασμα για την ίδια τη ζωή. Τι σχέση μπορεί να έχει μια διαστημική ανάμνηση από τα παιδικά χρόνια του Ντάνι με την αγάπη με μία κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα που είδε η Σάντρα;
Μπορεί να σου φαίνονται εκ πρώτης όψεως όλα στατικά, να σου αλλάζει τον τρόπο που έχεις συνηθίσει να βλέπεις θέατρο νομίζοντας ότι παρακολουθείς διάλεξη υπό τους ήχους των Beatles αλλά η θεατρικότητα είναι διάχυτη. Οι αφηγήσεις όλων είναι τόσο ζωντανές και παραστατικές και οι ηθοποιοί συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον με τέτοια φυσικότητα που όχι μόνο αισθάνεσαι πως είσαι μέρος της παράστασης και σου βγαίνει αυθόρμητα να συμμετέχεις στο φιλοσοφικό παιχνίδι αλλά σ’ εκπλήσσει ο συνδετικός κρίκος όλων των ιστοριών.
Το δράμα μπλέκεται με την κωμωδία συνεχώς, δεν μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις ερμηνείες αφού ο καθένας έχει εντελώς διαφορετικό, μοναδικό ύφος να μεταφέρει όλα όσα υποννοούν ο Άλμπερτ, η Μάργκαρετ, ο Ντάνι και η Σάντρα σ' ένα κείμενο που δεν προσπαθεί εξυπνακίστικα να σου δώσει λύσεις και να αμπελοσοφεί για ώρες ατελείωτες. Ο συγγραφέας χαμογελάει κρυφά πίσω από τις σελίδες του όταν εσύ μπαίνεις σταδιακά στον κόσμο του και αρχίζεις να βρίσκεις πως συνδέονται όλα, με αυτή την ικανοποίηση που παίρνεις όταν λύνεις πολύπλοκες εξισώσεις.
Σε βάζει σε μία διαδικασία προβληματισμού για το πως αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος την αγάπη που δεν είναι μόνο ροζ καρδιές σ' έναν τοίχο, τις επιλογές που κάνουμε σε κάθε συγκυρία που θα βρεθεί στη ζωή μας και πόσα κρατάμε μέσα μας -όσο καλό χιούμορ κι αν έχουμε για να τα καμουφλάρουμε- χωρίς να μπερδεύει το μυαλό σου με άχρηστες έννοιες. Η λιτή και "καθαρή" σκηνοθεσία βοηθάει να δοθεί έμφαση στο λόγο και στις ικανότητες των ηρώων να επικοινωνήσουν μ έναν ξεχωριστό τρόπο σβήνοντας τα όρια μεταξύ πλατείας και σκηνής. Και τελικά συνειδητοποιείς πως όσες φορές κι αν επαναλάβεις τη λέξη αγάπη ποτέ δε θ' ακούγεται η ίδια.
Info:
Θέατρο Οδού Κυκλάδων, Οδού Κυκλάδων 11
Μέρες & ώρες παραστάσεων Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00 Τετάρτη & Κυριακή 19:00
Τιμές εισιτηρίων
Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη : 15 ευρώ. Παρασκευή : 18 ευρώ
Σάββατο-Κυριακή: 19 ευρώ. Φοιτητές & άνεργοι νέοι κάτω των 30 ετών: 12 ευρώ
