Ο Σταμάτης Κραουνάκης δεν χρειάζεται συστάσεις. Με περγαμηνές από την Ευρώπη και την Μικρή Επίδαυρο για τον Αριστοφάνη της, η ομάδα του, η Σπείρα Σπείρα ανανεωμένη και ενισχυμένη, παρουσιάζει την καινούργια της παράσταση με τίτλο «Όταν έχω εσένα», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Με αφορμή την παράσταση αυτή είχαμε με τον Σταμάτη Κραουνάκη μια συζήτηση –χείμαρρο.
e-go: Πείτε μας λίγα λόγια για την καινούρια σας, το «Όταν Έχω Εσένα»
Σταμάτης Κραουνάκης: Γέννημα του μόχθου των καθημερινών ανθρώπων, η δουλειά που πρέπει να κάνει η τέχνη στις μέρες αυτές, με εργαλεία κείμενα και μουσική. Να σηκώσουμε τα αισθήματα ψηλά, να στηρίξουμε την ελπίδα, να δούμε μαζί αγκαλιά την επόμενη μέρα.
e-go: Αρκεί σήμερα να «πιάσουμε τη ζωή απ’ τα κέρατα» για να επιβιώσουμε;
Σ.Κ: …Όχι μόνο. Αλλά και για να στείλουμε στο διάολο για πάντα όλα τα συστημικά απόβλητα. Και να θέλαμε να πετύχουμε τέτοια συνομοσπονδία χειρίστων, δεν θα το καταφέρναμε ποτέ εκλογικά. Δεν νομίζω πως μας αξίζει αυτός ο οχετός, καιρός να αφυπνιστούμε όλοι... αλλά και αν όχι όλοι, πάντα οι λίγοι την κάνανε τη δουλειά. Σίγουρα όμως χρειάζεται να στηρίξουμε το αίσθημα μιας ανάτασης.
e-go: Που στοχεύετε ανεβάζοντας την συγκεκριμένη παράσταση;
Σ.Κ: Εκτός από τα όσα είπα μέχρι τώρα… στον έρωτα και την τροφοδοσία του. Στη φιλία και τον έρωτα…. Τροφές ουράνιες.
e-go: Τι μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε βυθιστεί σαν χώρα;
Σ.Κ: Μια σοβαρή κυβέρνηση που να μην είναι δούλα της τραπεζοχούντας.
e-go: Πιστεύετε πως οι καλλιτέχνες και γενικότερα οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να στηρίζουν το λαϊκό αίσθημα; Να δώσουν χείρα βοηθείας στο λαό με τον δικό τους τρόπο ή μπορούν απλώς να επαναπαυτούν στις… δάφνες τους;
Σ.Κ: Μα για ποιες δάφνες μιλάμε; Τη δάφνη στις φακές που τους πάει; Δε βλέπετε τον Θεοδωράκη; Επι των επάλξεων. Εμπρός οι δημιουργοί- κατά τον Σικελιανό- έξω όλοι, όλοι όρθιοι. Εχουμε την υποχρέωση να παρασταθούμε εκ του υστερήματος. Κι όταν δεν έχεις, τότε να δίνεις. Σ΄αυτά που τραβάει η φτώχεια και ο εργαζόμενος κόσμος…. Βία, καταπάτηση δικαιωμάτων, τρέλα. Μόμολα σε δημόσιες καρέκλες, φιλόδοξα υστερικά μειράκια τρίτης διαλογής… για τα μπάζα μιλάμε. Εγώ δεν δέχομαι τον όρο «πνευματικός άνθρωπος». Είμαι εργάτης μουσικάντης, που μοιράζομαι το μεροκάματο επί ίσοις όροις με δεκαπέντε καλλιτέχνες και πέντε τεχνικούς συνεργάτες. Αυτό και συνεχής πυρετώδης δημιουργία….σαν να ζούμε τις τελευταίες μας ημέρες. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος… θα βγούμε, θα δούμε φως. Σύγκρουση μετωπική με ότι μας κλέβει τον αέρα. Τέλος.
e-go: Εσείς προσωπικά τι κάνετε γι΄ αυτό;
Σ.Κ: Δεν θα τα πω αναλυτικά εγώ, δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Ρωτήστε αυτούς που με παρακολουθούν. Κυρίως τους συστημικούς. Αυτοί έχουν μεγάλη πλάκα, κάτι κατάλοιπα συστημικά που ακόμη βρυχώνται αμισθί από τα διαδίκτυα, με την ελπίδα ότι όλα θα τουμπάρουν και θα βρεθούν πάλι εκεί που ήταν πρώτα. Αποκλείεται. Η σύγκρουση γεννιέται και είναι αναπόφευκτη.
e-go: Ποια ευχάριστη και ποια δυσάρεστη ανάμνηση σας αφήνει το 2013 που σιγά σιγά εκπνέει;
Σ.Κ: Δεν έχω χρόνο να μετρήσω και να μετρηθώ. Ο Αριστοφάνης μας στην Ευρώπη, με ελάχιστα, αλλά με πίστη και με στήριξη από κάποιους Έλληνες που μας πίστεψαν, χωρίς μισό ευρώ, δημόσιο χρήμα. Ήταν μια μικρή νίκη. Τώρα η κοσμοσυρροή στο Κακογιάννης. Η επαφή μου με τους ανθρώπους στο Κόκκινο κάθε μέρα, τα δευτερόβραδά μου στη Θεσσαλονίκη. Είμαι παρών όπου με καλούν. Με λίγο ύπνο, καλή διατροφή και συνεχή επαγρύπνηση, ενημέρωση και μάχη. Μετράμε νεκρούς, μετράμε κουρασμένα μάτια, ψυχές καταπονημένες, ύψιστες στιγμές και ένα χάδι, μια κουβέντα, ένα κρασί. Φίλοι που δεν άντεξαν, φίλοι που ξενιτεύονται, χτενίζω τη λύπη και καβαλώ τη βέσπα τυλιγμένος καλά…. Αυτά, ξέφυγα λίγο…
e-go: Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο;
Σ.Κ: Να ελευθερωθούμε
e-go: Πώς βλέπετε την Ελλάδα σε 10 χρόνια;
Σ.Κ: Αρχόντισσα, καινούρια, όμορφη, ποιήτρια.
Γεωργία Οικονόμου
