Με επαγγελματισμό, συνέπεια, ακρίβεια στο λόγο, με διάθεση να μιλήσει, να απαντήσει, να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα με τους αναγνώστες του e-go.gr, απέδειξε με ένα ακόμη τρόπο τι σημαίνει να είσαι βουβά μεγάλος καλλιτέχνης, χωρίς τυμπανοκρουσίες και σταριλίκια. Μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τα πιστεύω του, με όσα εκφράζει εδώ ή έχει εκφράσει άλλοτε, μπορεί να μην ενστερνίζεται τις απόψεις του, αλλά δε μπορεί κανεις να διαπραγματευτεί τον επαγγελματισμό του, το σεβασμό στη δουλειά και τους συνεργάτες του, την εκτίμηση στους συναδέλφους του και την αξιοπρέπεια στο λόγο και το κριτήριο του.
Κυρίες και κύριοι, ο Γιάννης Κότσιρας unplugged, στις οθόνες του υπολογιστή σας.
Ε.Σ.
Κύριε Κότσιρα, ετοιμάζετε στο Ρυθμο Stage, μία εμφάνιση που περιμένουμε με χαρά, μία εμφάνιση με τραγούδια που σιγοτραγουδάμε αλλά ακούμε σπάνια... Θέλετε να μας πείτε πώς προέκυψε η ιδέα και να μας δώσετε μία μικρή γεύση του τι μπορούμε να περιμένουμε?
Το “2 ώρες εκτός προγράμματος” είναι μια προσωπική ανάγκη. Σαν βασικό κορμό του, έχει τραγούδια που λόγω της εσωστρέφειάς τους δεν βρίσκουν εύκολα χώρο σε κάποιο συναυλιακό πρόγραμμα ή σε κάποιο πρόγραμμα που απευθύνεται σε πολλούς. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως θα μείνουν απ' έξω τα τραγούδια που έχουν αγαπηθεί ευρύτερα και με τα οποία γνωριστήκαμε. Όμως ειδικά στο Ρυθμό Stage, θα προτείνω και κάποια της ευρύτερης δισκογραφίας με τον δικό μου τρόπο.
Η παράσταση εκτός προγράμματος, είναι εμπνευσμένη και αν μη τι άλλο θα είναι και... μεγάλων προσδοκιών! Είστε έτοιμος να δεχθείτε 'παραγγελιές' και να ευχαριστήσετε τον κόσμο που θα σας τιμήσει με την παρουσία του?
Πάντα είμαι έτοιμος για παραγγελιές. Αρκεί βέβαια να είναι στο πνεύμα του κάθε προγράμματος. Και επειδή αυτό στο Ρυθμό θα είναι πολύ ιδιαίτερο ευελπιστώ πως αντίστοιχες θα είναι και οι παραγγελιές.
Από την αξιόλογη πορεία σας όλα αυτά τα χρόνια, θα μπορούσατε να ξεχωρίσατε μία μόνο στιγμή σαν την κορυφαία της καριέρας σας?
Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Να ξεχωρίσω ως κορυφάια στιγμή μεταξύ των συνεργασιών μου με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Θάνου Μικρούτσικου, τον Μίμη Πλέσσα, τον Γιάννη Μαρκόπουλου ή τον Trevor Horn... Μου φαίνεται αδύνατο. Οπότε θα ξεχωρίσω ως τέτοια στιγμή, την απόφαση της Ευανθίας Ρεμπούτσικα να μου εμπιστευτεί το πλέον διαχρονικό τραγούδι της πορείας μου. Την Αλεξάνδρεια με το οποίο ξεκίνησα.
Αν τα βάζατε σε μια ζυγαριά, θα ήταν οι χαρές ή οι δυσκολίες περισσότερες μέχρι να φτάσετε εδώ που είστε σήμερα?
Είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος. Πάντα συνηθίζω να αφήνω πίσω τα άσχημα και να κρατώ τα καλά. Οπότε τώρα πια χωρίς κανένα δισταγμό λέω πως οι χαρές σαφώς είναι περισσότερες και ουσιαστικότερες ασχέτως εάν οι δυσκολίες είναι χρησιμότερες.
Αν μπορούσατε να στήσετε το Live των ονείρων σας, με Έλληνες ή ξένους καλλιτέχνες, εν ζωή ή όχι, τι θα επιθυμούσατε? Με ποιον ή ποιους θα θέλατε να μοιραστείτε μια σκηνή και σε τί χώρο, με τι ρεπερτόριο?
Το live των ονείρων μου... Εάν ήταν εν ζωή οι δύο αγαπημένοι μου Μάνοι... Ο Χατζηδάκις και ο Λοΐζος. Νιώθω ένα βαθύ δεσμό της μουσικής των δύο αυτών τεράστιων συνθετών και νομίζω πως μια στιγμή συνύπαρξης επί σκηνής μαζί τους θα ήταν το σημαντικότερο όνειρό μου... Και μάλιστα σε μικρό χώρο... Σε μια μουσική σκηνή 100-200 ατόμων...
Αγαπήσατε πολύ ποτέ κάποιο κομμάτι συναδέλφου σας, τόσο που να σας μιλάει στην ψυχή σας, σαν να είναι δικό σας?
Κατά καιρούς έχω αγαπήσει πολλά τέτοια τραγούδια. Όμως υπάρχει ένα που όσα χρόνια κι αν περάσουν το θεωρώ από τα σπουδαιότερα τραγούδια της Ελληνικής δισκογραφίας και πιστεύω πως ανήκει στο πάνθεον των μεγάλων Ελληνικών τραγουδιών. Το “Τι να θυμηθώ” σε στίχους και μουσική του Νίκου Ζούδιαρη και σε πρώτη και αξεπέραστη εκτέλεση, του Απόστολου Ρίζου...
Κλάψατε ποτε από χαρά για κάποιο επίτευγμα στην καριέρα σας?
Μόνο μία φορά. Και όχι επειδή μετείχα σε αυτή τη συναυλία αλλά επειδή κατάφερω να την φέρω εις πέρας. Μιλάω για την συναυλία με το Πνευματικό Εμβατήριο και το Άξιον Εστί του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο. Εκείνη την ημέρα είχα πολύ υψηλό πυρετό και φοβόμουνα πως δεν θα τα καταφέρω. Όταν λοιπόν τελείωσε η συναυλία και ήρθε ο Θεοδωράκης και μου έδωσε συγχαρητήρια, ήταν η στιγμή που συγκινήθηκα τόσο πολύ.
Τι γνώμη έχετε για τους συναδέλφους σας που πολιτεύονται? Θα το κάνατε εσείς? Σας έχει γίνει κάποια πρόταση?
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και δεν θα κρίνω κανέναν γι αυτές. Όπως έχει το δικαίωμα να πολιτευτεί ο κάθε Έλληνας πολίτης έτσι και οι τραγουδιστές έχουν αυτό το δικαίωμα. Σε μένα έχουν κάνει πάρα πολλές φορές πρόταση και μάλιστα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Δεν είναι όμως κάτι που με ενδιαφέρει. Για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως γιατί θέλω να μην εγκλωβίζομαι από κομματικές σημαίες και συμβιβασμούς. Δεν υπάρχει χώρος άλλωστε που να με εκφράζει απόλυτα. Είμαι μαζί με όποιον ωφελεί την κοινωνία και απέναντι σε όποιον την επιβουλεύεται. Επίσης όπως ποτέ δεν χρησιμοποίησα τις πολιτικές μου απόψεις ή την προσωπική μου ζωή για να προσελκύσω θαυμαστές, αντίστοιχα δεν σκοπεύω να εκμεταλλευτώ την μουσική μου για να προσελκύσω ψηφοφόρους υπέρ κάποιου χώρου. Η διαφορά άλλωστε του μουσικού από τον πολιτικό είναι πως ο μουσικός προσφέρει κάτι που μένει για πάντα. Ο πολιτικός είναι προσωρινός και συνήθως ζημιογόνος.
Σε ποιον θα θέλατε να κάνετε μήνυση αυτό τον καιρό?
Σε κανέναν. Η δικαιοσύνη έχει να ασχοληθεί με σοβαρότερα θέματα...
Φεύγετε για πάντα από τη Γη... Αφήνετε ένα δίσκο κληρονομιά για τις επόμενες γενιές και παίρνετε έναν μαζί σας για δείγμα στους εξωγήινους. Ποιο άλμπουμ είναι το καθένα;
Νομίζω πως θα έπαιρνα μαζί μου “Το χαμόγελο της Τζοκόντα” του Μάνου Χατζιδάκι και θα άφηνα πίσω μου το Άξιον Εστί” του Μίκη Θεοδωράκη και του Οδυσσέα Ελύτη.
