Το νέο έργο της Έλενας Πέγκα, «Η Γυναίκα και ο Λύκος» σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου, ακροβατεί μεταξύ της αλληγορίας και της σκληρής πραγματικότητας ορμάει καταπάνω σου ψάχνοντας την ευτυχία και την αλήθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις, σε ταρακουνάει γεμίζοντας σε σκέψεις και σε προκαλεί να βρεις κι εσύ τον εαυτό σου ανάμεσα στους ήρωες του.
Αυτή η ιδιαίτερη παράσταση με πρωταγωνιστές τους Θεοδώρα Τζήμου, Λένα Δροσάκη, Νικόλα Χανακούλα, Δημήτρη Αγαρτζίδη, Περικλή Γιώργος Φωκιανό, Αλέξανδρο Παπαϊωάννου, θα κάνει πρεμιέρα στα 49α Δημήτρια της Θεσσαλονίκης στις 20 Οκτωβρίου και θα κατέβει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά στις 15 Νοεμβρίου.
Ένα σαββατιάτικο βράδυ μπήκαμε στην πρόβα τους στο Βυρσοδεψείο και κρατήσαμε τις παρακάτω φωτογραφίες αλλά και τις σκέψεις της συγγραφέως...
Φωτογραφίες- συνέντευξη: Κική Παπαδοπούλου
Αφορμή για να γράψω τη Γυναίκα και τον Λύκο είναι ο τρόπος ζωής μας σήμερα στις πόλεις... Η ηρωίδα του έργου μου είναι μια σημερινή γυναίκα, πολιτισμένη, έξυπνη γυναίκα που ασφυκτιά στην φυλακή του πολιτισμού και του ορθολογισμού και θέλει να ζήσει σε έναν δρόμο πιό προσωπικό και όχι επιβεβλημένο. Είναι μιά γυναίκα που επαναστατεί στην τακτοποιημένη και ανεξέταστη καθημερινότητα που ζεί.
Η ανισορροπία και η ασυνέχεια μεταξύ της ζωής που ζει και της ζωής που θα ήθελε να ζει είναι το σύμπτωμα ενός ευρύτερου τρόπου ζωής αποκομμένου από το σώμα, νοσηρά εγκεφαλικού, συνέπεια ενός Πολιτισμού αποστειρωμένου από την πραγματική, αισθησιακή και «χειροποίητη» σχέση με τα πράγματα, ενός τρόπου ζωής που κυλά διαρκώς σε κεκτημένη ταχύτητα, ξεριζωμένου από τη Φύση, το ένστικτο, τους κινδύνους που εγκυμονεί η κατάφαση στην Επιθυμία.
Γιατί εδώ αυτό είναι το ζητούμενο για την ηρωίδα του έργου: να επανασυνδεθεί με τη Φύση και μέσα από τη Φύση και τον έρωτα, με τη ζωή, με την ενέργεια, με τη δράση. Να περάσει από την απάθεια στο πάθος.
Το έργο το έγραψα σε μία φάση επανεξέτασης του τρόπου ζωής μου. Σε φάση ασφυξίας και μοναξιάς, αλλά και σε φάση ορμητκότητας, σα να είχα την ορμή του λύκου. Ηθελα να φτιάξω ένα σύγχρονο σκοτεινό παραμύθι για να μιλήσω για πράγματα οικεία που όλους μας απασχολούν. Πώς ζούμε; Γιατί έτσι; Και όχι αλλιως;
Ηθελα να είναι ένα μεγάλο έργο με πολλά πρόσωπα που να συνθέτει μια ολόκληρη κοινωνία. Να βλεπουμε τις απόψεις αρκετών χαρακτήρων πέρα από την ηρωίδα του έργου. Να είναι ένα έργο πολυφωνικό με πολλα πρόσωπα.
Είχα στο νού μου τα έργα του Ιψεν, που τα θαυμάζω. Ειδικά το Κουκλόσπιτο. Υπάρχει ένα πάρτυ στη μέση του έργου, ένα πάρτυ μασκέ όπου όλοι φοράνε ρόυχα εποχής μπαρόκ με θέμα το καρανβάλι της Βενετίας. Αυτή η μεγάλη σκηνή προσφέρεται για εικόνες και κοστούμια και περούκες και μάσκες. Ολα αυτά έχουν εκλείψει από το σύγχρονο θέατρο και θάθελα να τα ξαναδώ.
Πολλοί άνθρωποι περνούν ώρες ατελείωτες κολλημένοι στη οθόνη του υπολογιστή τους. Νομίζουν πως ζουν κάτι ενώ δεν ζουν τίποτα. Οι σχέσεις απαιτούν χρόνο και ροή μέσα στην καθημερινότητα όχι την ασυνέχεια που ζούμε με όλα σήμερα. Ζούμε σε βάρος των σχέσεων και γιαυτό είμαστε μόνοι, εγωιστές και δεν βλέπουμε τους άλλους, δεν βλέπουμε τον άλλον, μόνο την δική μας ανάγκη. Με τρομάζει αυτό.
Αγαπώ τα παραμύθια γιατί είναι αναπάντεχα και σοφά. Τό έργο μου έχει επηροές από παραμύθια. Η ηρωίδα εύχεται να ήταν λύκος και γίνεται λύκος.
Στη συγκεκριμένη ιστορία δεν ακούω μουσική σε αυτό το έργο αλλά ήχους. Ακούω τον αέρα που φυσομανάει, ακούω ποδοπατήματα ζώων που τρέχουν, ακούω σώματα ζώων μέσα από πυκνές φυλλωσιές, ακούω βογκητά, σάρκες να ξεσκίζονται. Ο μουσικός μας ο Παναγιώτης Βελιανίτης έχει φτιάξει ένα δυνατό soundtrack από ήχους. Γιατί το έργο είναι και κάτι σαν ερωτικό θρίλερ.
