Εμείς μιλήσαμε με τον Χρήστο Παπαδόπουλο για όλα όσα ετοίμασε και ετοιμάζει..

Αυτήν την περίοδο παρουσιάζεται στο θέατρο Πόρτα σε επανάληψη το έργο «Elvedon». Θα μας πείτε λίγα λόγια γι΄αυτό;

Το "Elvedon" αποτέλεσμα μιας σκέψης που γεννήθηκε μέσα μου διαβάζοντας τα "Κύματα" της Βιρτζινια Γουλφ. Το σημαντικότερο που ανάγνωσα στο έργο, πέρα από τις εκφάνσεις της ζωής των ηρώων, είναι η έννοια της ροής του χρόνου μέσα σε αυτές. Ανεξάντλητος και ασταμάτητος. Η ζωή μας είναι κάτι που ξεκινά και κινείται. Δεν έχουμε καμία επιλογή, δεν μπορούμε να σταματήσουμε, να κάνουμε μια παύση, μια ανάπαυλα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη ζούμε. Αυτή η απλή παραδοχή που υπάρχει διάχυτο μέσα σε όλο το κείμενο της Γουλφ, με γοήτευσε και με ώθησε να το κάνω παράσταση χορού.

Τα κύματα έχουν ένα σταθερό ρυθμό, ρυθμολογία, επαναληπτικότητα. Και είναι ο συντονισμός αυτού του ρυθμού με τον ρυθμό μέσα μας που κάνει την στιγμή που στεκόμαστε απέναντί τους πολύτιμη. Η ενατένηση με την ενδοσκόπηση άρρηκτα δεμένες στιγμή που το μυαλό μας είναι ενεργό ,καθαρό και ελεύθερο. Αυτή η στιγμή με ενδιαφέρει στοίχημα να δημιουργήσεις ένα έργο που να αφηγείται λίγα ενώ παράλληλα να επιτρέπει στο κοινό να σκεφτεί και να νιώσει πολλά περισσότερα.

Πού αγγίζει το κοινό το έργο αυτό και έχει τόση επιτυχία ώστε να παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά;

Το στοιχείο της παράστασης που νομίζω πως αγγίζει το κοινό είναι η ιδιαίτερη και γενναιόδωρη χρήση του χρόνου μέσα σ' αυτή. Το γεγονός δηλαδή ότι ο θεατής έχει τον άπλετο αυτόν χρόνο που είναι απαραίτητος για να παρατηρήσει, να σκεφτεί , να σχολιάσει μέσα του, να χαζέψει, να εμβαθύνει και εν τέλη να παρασυρθεί σε ένα θέαμα που μόνο του προτείνει τι να δει, χωρίς να του επιβάλλει ιστορία και εικόνες. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται πιο ενεργητικός συμμετέχοντας με την δική του προσωπική εκδοχή. Τέλος πιστεύω ότι ο ρυθμός σαν ένα δομικό στοιχείο του κόσμου και κατά συνέπεια του ανθρώπου είναι πανίσχυρος.

Αυτήν την περίοδο παρουσιάζεται στο θέατρο Πόρτα σε επανάληψη το έργο «Κυματα». Θα μας πείτε λίγα λόγια γι΄αυτό;

Το "Elvedon" αποτέλεσμα μιας σκέψης που γεννήθηκε μέσα μου διαβάζοντας τα "Κύματα " της Βιρτζινια Γουλφ. Το σημαντικότερο που ανάγνωσα στο έργο, πέρα από τις εκφάνσεις της ζωής των ηρώων, είναι η έννοια της ροής του χρόνου μέσα σε αυτές. Ανεξάντλητος και ασταμάτητος. Η ζωή μας είναι κάτι που ξεκινά και κινείται. Δεν έχουμε καμία επιλογή, δεν μπορούμε να σταματήσουμε, να κάνουμε μια παύση, μια ανάπαυλα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη ζούμε.

Αυτή η απλή παραδοχή που υπάρχει διάχυτο μέσα σε όλο το κείμενο της Γουλφ, με γοήτευσε και με ώθησε να το κάνω παράσταση χορού. Τα κύματα έχουν ένα σταθερό ρυθμό, ρυθμολογία, επαναληπτικότητα. Και είναι ο συντονισμός αυτού του ρυθμού με τον ρυθμό μέσα μας που κάνει την στιγμή που στεκόμαστε απέναντί τους πολύτιμη. Η ενατένηση με την ενδοσκόπηση άρρηκτα δεμένες στιγμή που το μυαλό μας είναι ενεργό ,καθαρό και ελεύθερο. Αυτή η στιγμή με ενδιαφέρει στοίχημα να δημιουργήσεις ένα έργο που να αφηγείται λίγα ενώ παράλληλα να επιτρέπει στο κοινό να σκεφτεί και να νιώσει πολλά περισσότερα.

Πού αγγίζει το κοινό το έργο αυτό και έχει τόση επιτυχία, ώστε να παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά;

Το στοιχείο της παράστασης που νομίζω πως αγγίζει το κοινό είναι η ιδιαίτερη και γενναιόδωρη χρήση του χρόνου μέσα σ' αυτή. Το γεγονός δηλαδή ότι ο θεατής έχει τον άπλετο αυτόν χρόνο που είναι απαραίτητος για να παρατηρήσει, να σκεφτεί , να σχολιάσει μέσα του, να χαζέψει, να εμβαθύνει και εν τέλη να παρασυρθεί σε ένα θέαμα που μόνο του προτείνει τι να δει, χωρίς να του επιβάλλει ιστορία και εικόνες. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται πιο ενεργητικός συμμετέχοντας με την δική του προσωπική εκδοχή. Τέλος πιστεύω ότι ο ρυθμός σαν ένα δομικό στοιχείο του κόσμου και κατά συνέπεια του ανθρώπου είναι πανίσχυρος.

Μαζί με τον Θωμά Μοσχόπουλο επιμεληθήκατε σκηνοθετικά και το «Μικρό – Μεγάλο» την παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά 1 έως τριών ετών. Πώς αποφασίσατε να απευθυνθείτε σ΄ ένα τόσο δύσκολο κοινό;

Το να απευθυνθεί κάνεις σε ένα τόσο δύσκολο κοινό είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση. Σε μια εποχή του "πολύ" και του "όλα" η επιστροφή ενός δημιουργού στην ενασχόληση του "πρωταρχικού" του "απλού" και του "αναγκαίου" είναι απαραίτητη. Είναι συγκινητικό να μπορεί κανείς να πετάξει τα περιττά για να μπορέσει να επικοινωνήσει μ’ έναν θεατή που αν του πεις "ψέματα" σε έχει απορρίψει αμέσως. Επίσης η γνωριμία ενός τόσο μικρού παιδιού με το θέατρο, την αφήγηση και το παιχνίδι είναι πιστεύω ιερά. Φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι σχεδόν ανατρεπτικό στη σκέψη ενός παιδιού Το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της θεατρικής πράξης ένας κόσμος μεγάλων έχει βαλθεί να επικοινωνήσει και να παίξει μαζί τους, με τους κανόνες και τη γλώσσα που αυτό ορίζει και καταλαβαίνει.

Πώς επιχειρείτε να προσεγγίσετε στο «Μικρό- Μεγάλο» τις ψυχές των λιλιπούτειων θεατών σας;

Με τον Θωμά Μοσχόπουλο αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε τον κόσμο των παιδιών με δυο απλές αρχετυπικές έννοιες το μικρό και το μεγάλο. Τι είναι το μικρό και τι το μεγάλο . Πώς ορίζει τον κόσμο του το μικρό και πως το μεγάλο; Πόσο σχετικές είναι οι δυο αυτές έννοιες; Είναι το μικρό μεγάλο μπροστά σε ένα τοσοδούλι ή το μεγάλο μικρό μπροστά σε ένα τεράστιο; Όλα αυτά μέσα από το παιχνίδι και κυρίως μέσα από τη χαρά της ανακάλυψης ενός ολότελα αγνώστου και ιςως παραλόγου κόσμου .

Η γλώσσα μέσα από την οποία πραγματοποιείται η αφήγηση είναι καθαρά η σωματική , δημιουργώντας έτσι μια κλοουνερύ πολύ πιο άμεσα αντιληπτή από τους τόσο μικρούς μας φίλους .

Το προσεχές διάστημα θα δούμε στο Πόρτα το Opus; Θα μας μιλήσετε λίγο για την παράσταση αυτή;

Το Opus ειναι μια παράσταση βασισμένη στην κλασική μουσική. Ο όρος κλασικός προέρχεται από τη λατινική λέξη classicus και την ελληνική κλασικός. Περιγράφει τη συμμόρφωση του ύφους και της σύνθεσης στα πρότυπα της ελληνικής και λατινικής αρχαιότητας. Η έννοια λοιπόν της κλασικής μουσικής παραπέμπει σε μια “ανώτερη” μορφή μουσικής σύνθεσης (opus) με αυστηρή δομή και πολυμορφία.

Βασικός άξονας της παράστασης είναι η μελέτη της δομής αυτής, η αποκωδικοποίηση και εν τέλει η οπτικοποίησή της ζωντανά στη σκηνή. Επιχειρεί να διερευνήσει το πώς μπορούν οι βασικές αρχές σύνθεσης που διέπουν ένα κλασικό κομμάτι να εφαρμοστούν σε μια εντελώς διαφορετική μορφή τέχνης, όπως είναι ο χορός. Το πώς το σώμα μπορεί να γίνει η οπτική εκδοχή του μουσικού οργάνου πάνω στο οποίο αποτυπώνεται η μουσική μέσω της κίνησης. Πώς η παρτιτούρα του μουσικού έργου δηλαδή μπορεί να δημιουργήσει και την παρτιτούρα της χορογραφίας.

Φέτος, αναλάβατε νέα καθήκοντα ως Καλλιτεχνικός Υπεύθυνος για το χορό στο Πόρτα. Ποιος είναι ο στόχος, το όραμά σας;

Η προσπάθεια της Ξενιας Καλογεροπουλου και του Θωμα Μοσχόπουλου ,να δώσουν μια νέα ανανεωτική πνοή στο θέατρο Πόρτα ανοίγοντας τις πόρτες του σε νέες μορφές τέχνες και νέους καλλιτέχνες, υπήρξε όχι μόνο μια ισχυρή δήλωση σχετικά με την δύσκολη εποχή που διανύουμε, αλλά και πηγή έμπνευσης για όλους εμάς. Αναλαμβάνοντας τη θέση του καλλιτεχνικού υπευθύνου στον χώρο του χορού είναι η συνέχιση και ενίσχυση της προσπάθειας αυτής. Διανύουμε μια εποχή όπου στις παραστατικές τέχνες η "αισθητική" και το "ωραίο" πρωταγωνιστούν, πολλές φόρες σε βάρος της βασικής ιδέας που το έργο διαπραγματεύεται, με σκοπό το έργο να γίνει πιο ευανάγνωστο, αντιληπτό και όμορφο. Υποτιμάται έτσι η μεγάλη ανάγκη για πραγματικό πειραματισμό. Κύριος στόχος μου είναι λοιπόν η δημιουργία ενός, ανοιχτού σε προτάσεις, χώρου και μιας πειραματικής σκηνής χορού, όπου ενισχύεται και υποστηρίζεται η έρευνα για νέες φόρμες και δομές.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]