Ο λόγος για τον Γιώργο Παπαπαύλου, τον ταλαντούχο νέο ηθοποιό που μας είχε δημιουργήσει ιδιαίτερη αίσθηση με τους ρόλους υποδύθηκε στους «Γιους και Κόρες» του Καλαβριανού και στο «Πολιτισμός, Μια Κοσμική Τραγωδία» του Γιάννη Σκουρλέτη.
Μαζί του είχαμε μία ζεστή συζήτηση εφ όλης της ύλης….
Αυτήν την περίοδο πρωταγωνιστείς στο Καγκουρώ του Βασίλη Κατσικονούρη. Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση αυτή.
Το Καγκουρώ αφηγείται την ιστορία ενός νέου ανθρώπου, του Ορφέα ο οποίος βλέποντας ότι η ζωή στην Ελλάδα καθίσταται αφόρητη αποφασίζει να μεταναστεύσει στην Αυστραλία και να αναζητήσει εκεί μια καλύτερη ζωή. Μια σειρά γεγονότων όμως αλλάζουν τα αρχικά σχέδια. Είναι ένα έργο γραμμένο μέσα στην κρίση για την κρίση και την επενέργεια αυτής στους ανθρώπους που την υφίστανται. Το Καγκουρώ όμως πάει πέρα από την κρίση και θίγει θέματα που είναι πάντα διαχρονικά και πάντα επίκαιρα. Στο κέντρο του έργου είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, το χάσμα των γενναίων, οι ματαιώσεις των ονείρων, οι αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης.
Τι συμβολίζει το Καγκουρώ;
Είναι η μάχη της στασιμότητας με την ανατροπή. Τίποτα δεν αλλάζει αν δεν προσδιοριστεί ο στόχος της αλλαγής. Είναι η αντιπαράθεση του παλιού με το νέο. Ένας κόσμος που καταρρέει στα πόδια φιλόδοξων αλλά παροπλισμένων ‘’αρχιτεκτόνων’’.
Τελικά η φυγή ή η άνευ όρων παράδοση είναι η λύση στα προβλήματά μας;
Αν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε αυτά τα δύο θα επέλεγα τη φυγή, αλλά επειδή αποφεύγω μετά μανίας τα διλήμματα θα σου έλεγα ότι η λύση είναι πιο κοντά σε μια τρίτη επιλογή που λέει ότι οπισθοχωρώ να δω καθαρά το πρόβλημα, φτιάχνω το οπλοστάσιο μου και επιτίθεμαι για να το λύσω αν με ενδιαφέρει βέβαια να το λύσω. Συνήθως οι άνθρωποι όταν δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα κατασκευάζουμε ένα άλλο πρόβλημα για να καλύψουμε το σοβαρότερο.
Μπορεί ένας νέος άνθρωπος να επιβιώσει στην σύγχρονη Ελλάδα και πώς;
Ότι επιβιώνει επιβιώνει, αλλά σημασία δεν έχει να επιβιώνεις αλλά να ζεις. Εκεί υπάρχει έλλειμμα και δυστυχώς τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ, παρά πολύ.
Η φετινή χρονιά είναι πλούσια για σένα φέτος. Τη νέα χρονιά θα σε δούμε στο «Δαμάζοντας τα Κύματα» και αργότερα το Μάιο στο «Προς Δαμασκόν» και τα δύο σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη. Πώς προέκυψαν αυτές οι δύο συνεργασίες με την κυρία Πατεράκη;
Η Ρούλα ήταν η βασική καθηγήτρια μου στη σχολή επομένως με ξέρει από την πρώτη μέρα μου στο θέατρο, με πιστεύει και με αγαπάει πολύ. Συνεργαστήκαμε πρώτη φορά πέρσι στον Πελοποννησιακό πόλεμο στην Επίδαυρο και θέλησε να είμαι και στις επόμενες δουλειές της.
Τα δύο αυτά έργα έχουν έντονες υπαρξιακές αναζητήσεις, αλλά και σχετίζονται έντονα με την πίστη στο θείο. Πιστεύεις στη δύναμη της πίστης και πόσο αυτή μπορεί να δράσει καταλυτική στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση;
Η πίστη τροφοδοτεί την ανθρώπινη ψυχή με δύναμη να εξερευνήσει, να σταθεί δυνατή στα δύσκολα, να ανακαλύψει νέους δρόμους. Πολλές φορές βέβαια η πίστη μπορεί να γίνει τροχοπέδη και ανασταλτικός παράγοντας τυφλή πίστη σε κάτι ενέχει τον κίνδυνο της παράδοσης, της αυτοτελμάτωσης. Δεν μιλάω μόνο για την πίστη στο θείο. Μιλάω για την πίστη στον εαυτό σου, στους συνανθρώπους σου.
Τι σημαίνει για σένα το επάγγελμα του ηθοποιού; Ήθελες ανέκαθεν να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Στο Λύκειο πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι η δουλειά μου, οι κόποι μου, οι ρόλοι μου, η επικοινωνία με τους ανθρώπους γύρω μου, πολλές φορές και η παρηγοριά μου.
Αγαπημένη ατάκα από ρόλο σου…
‘’Πάντοτε δάκρυα και όταν έρχεσαι και όταν φεύγεις’’ Ποιητής από το Ονειρόδραμα του Στριντμπεργκ.
Αγαπημένο βιβλίο και γιατι..
Το Κουτσό του Κορτάσαρ. Σκέφτομαι αλλιώς μετά από αυτό το βιβλίο.
Αγαπημένο τραγούδι και γιατί
Το ‘’Αλεξάνδρας’’ που τραγουδάει η Μποφίλιου σε στίχους Ευαγγελάτου και μουσική Καραμουρατίδη. Με συγκινεί γιατί περιγράφει με το τόσο άμεσο και βαθύ τρόπο έναν αποχαιρετισμό. Κι εμένα οι αποχαιρετισμοί με συγκλονίζουν.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
