Τι ακριβώς είναι το Αλμανάκ;
Κυριολεκτικά είναι ένας «καζαμίας», ένα ημερολόγιο ημερομηνιών και σημαντικών ή ασήμαντων γεγονότων, ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών. Στην παράστασή μας το Αλμανάκ κρατάει αυτή τη μορφή, μόνο που αναφέρεται καθαρά σε ημερομηνίες –σταθμούς που αφορούν τις αιτίες που έφτασε η χώρα μας στην κρίση αλλά και αυτές που –ίσως- μάς βοηθήσουν ώστε να βγούμε από αυτήν.
Τι θέλετε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας;
Να καταλάβει ότι ο ρόλος του στην πολιτική κατάσταση της χώρας είναι ενεργός και μόνο αυτός έχει τη δύναμη να κάνει τα πράγματα καλύτερα αλλά και χειρότερα. Να μην περιμένει τον «καλό πρίγκιπα» να τον ξυπνήσει, διότι μπορεί να οδηγηθεί σε μια πιο σκληρή και άγρια πραγματικότητα.
Ποιός είναι ο ρόλος της τέχνης σε μια χώρα όπου χάνονται τα πάντα;
Να θυμίζει, να διδάσκει, να αφυπνίζει, να δίνει λύσεις, να ανοίγει ορίζοντες και φυσικά να στηρίζει ψυχολογικά -ψυχαγωγώντας- τον κόσμο. Όμως, σίγουρα, πρέπει να είναι συνδεδεμένη και συντονισμένη με την εποχή και όχι να χρησιμοποιείται για αποπροσανατολισμό από τα «κοινά».
Η μνήμη τι ρόλο παίζει σ’ όλο αυτό;
Το σημαντικότερο. Όπως λένε, η ιστορία κάνει κύκλους και εμείς βρισκόμαστε, χρόνια τώρα, σε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο. Αν θυμηθούμε, τότε θα αντιδράσουμε, δεν μπορεί! Αλλά δυστυχώς ξεχνάμε εύκολα. Σχεδόν η κάθε μέρα, η κάθε ημερομηνία, έχει κάτι να μας πει, κάτι να μας θυμίσει... κάτι που είχε γίνει πριν πολλά χρόνια ή και αιώνες.
Αν κατέγραφε κάποιος τις ημερομηνίες που διανύουμε τους πρώτους μήνες του 2016 με τους χιλιάδες πρόσφυγες να συρρέουν στην Ευρώπη, πώς θα έγραφαν τα τεύχη του μέλλοντος; Τι πρόσημο θα είχαν;
Το θέμα με το προσφυγικό έβγαλε στην επιφάνεια- όχι ότι δεν το ξέραμε!- ρατσισμό, φασισμό, ξενοφοβία, εγωκεντρισμό, αλαζονεία, ιδιοτέλεια, κερδοσκοπία, μισαλλοδοξία, εχθρότητα . Από την άλλη, για καλή μας τύχη, υπάρχουν άνθρωποι και ομάδες που τούς χαρακτηρίζουν ακόμα η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η αγάπη, το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και αυτό δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Οι πρόσφυγες δεν είναι ούτε αριθμοί άψυχοι ούτε εμπόρευμα να το μεταφέρουμε δεξιά κι αριστερά. Είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μακάρι η ανθρωπιά να υπερνικήσει το ρατσισμό και το πρόσημο στο τέλος να είναι θετικό.
Με τι τρόπο «περνούν» στο θεατή όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα που πραγματεύεται το έργο;
Όσο πιο άμεσα και ωμά γίνεται. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και ιδιαίτερες φιλοσοφίες. Είναι σαφή τα μηνύματα και συγκεκριμένα, κρατώντας όμως πάντα τη θεατρική δομή. Έχοντας το κείμενο από τη μία, που από τη δημιουργό του Μαριάννα Κάλμπαρη είναι γραμμένο χωρίς «θεατρικές» λέξεις και χρησιμοποιώντας την απλή καθημερινή γλώσσα ως μέσο και από την άλλη τη λιτή αλλά συγκεκριμένη, χωρίς να αλλοιώνει την ουσία του έργου, σκηνοθεσία του Κωσταντή Μπαρμπούρη, βγαίνει ένα ωραίο αποτέλεσμα και απόλυτα κατανοητό στο θεατή.
Τελικά ποιός είναι υπεύθυνος για τα όσα βιώνουμε σήμερα;
Εμείς οι ίδιοι. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε την όποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα μας αυτή τη στιγμή. Βασική προϋπόθεση για να πετύχει αυτό, είναι να γίνουμε ένα, πέρα από κάθε κόμμα, πέρα από κάθε θρησκεία, πέρα από κάθε πιστεύω.
Γεωργία Οικονόμου
