Εμείς μιλήσαμε με την χορογράφο Μαριέλα Νέστορα στην προσπάθειά μας να προσδιορίσουμε την ταυτότητα του «αυτό» και όχι μόνο…
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση
Το έργο εξελίσσεται σε έναν ιδιότυπο «κήπο», όπου συνυπάρχουν τρεις χορεύτριες: η Ιωάννα Αποστόλου, η Νικολέτα Καρμίρη και η Βιτόρια Κωτσάλου, με τις Μπετίνα Παναγιωτάρα (θεωρητικό χορού), Άννα Παγκάλου (voice artist) και Χριστίνα Κατσάρη (εικαστικό).
Η προέκταση του δημιουργικού θεατή που συνδιαλέγεται (και συνυπάρχει στον σκηνικό χώρο) παίρνει σάρκα και οστά μέσα απο την θεωρητικό χορού που παρατηρεί, μιλάει και μοιράζεται τις σκέψεις της για το χορό, την εικαστικό που ζωντανά συνδιαλέγεται μαζί του με εικόνες βίντεο, και την voice artist η οποία αναπτύσσει ένα διάλογο με τη φωνή της.
Ο συνεχής κατακερματισμός της ροής του χρόνου σε στιγμές δημιουργεί διαφορετικές χρονικότητες, αναθεωρώντας το παρόν, τον συγχρονισμό και το κενό. Όλα συμβαίνουν πραγματικά, χωρίς αναπαράσταση, σε ένα τοπίο οικείο και ανοίκειο συνάμα.
Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά;
Είχα την ανάγκη να μπω στη διαδικασία δημιουργίας και πειραματισμού και παρότι δεν είχαμε κάποια υποστήριξη, ξεκινήσαμε με όρεξη τους πειραματισμούς μας. Η έρευνα για το συγκεκριμένο έργο ξεκίνησε πέρσι τον Μαιο και εξελίχθηκε σε στάδια τα οποία παρουσιάζαμε σε κοινό , μελετώντας πως προσλάμβαναν το έργο. Με την υποστήριξη του Κέντρου Έρευνας Χορού Ντάνκαν, συνεχίσαμε την εξέλιξή του, μέχρι που τελικά επιλέχθηκε η πρότασή μας απο το Φεστιβάλ Αθηνών για την ολοκλήρωση της παραγωγής.
"Aυτό είναι, όχι άλλο, μόνο αυτό": Ποιο είναι δηλαδή το αυτό;
Ο τίτλος του έργου- σίγουρος και απόλυτος- αντηχεί σαν ένα αστείο στην εποχή της αβεβαιότητας και ασάφειας που διανύουμε. Ταυτόχρονα, αυτή η σιγουριά υπάρχει στις ελάχιστες στιγμές έκλαμψης, όταν βλέπουμε ‘καθαρά’ δηλαδή σύγχρονα και μέσα στον χρόνο.
Επέλεξα αυτόν τον τίτλο όχι τόσο ως κριτικό κοινωνικό σχόλιο, αλλά επειδή σε ένα άλλο πεδίο μας υπενθυμίζει με χιούμορ - την προσπαθειά μας να ορίσουμε και κατανοήσουμε την πολυδιάστατη ύπαρξή μας και τη σχέση μας με τον χρόνο και τον κόσμο.
Ποιος είναι ο απώτερος στόχος σας με την παράσταση αυτή;
Ο απώτερος στόχος μιας οποιασδήποτε παράστασης είναι η επικοινωνία με το κοινό, η συνύπαρξη με τους διαφορετικούς θεατές κάθε φορά. Και πιο ειδικά για τον χορό η ενσυναίσθηση και η επικοινωνία πέρα απο τη γλώσσα.
Συνολικά στην δουλειά μου με απασχολεί ο χρόνος και το πως ο χορός, το σώμα μπορεί να γίνει ή να ‘είναι’ σκέψη και έννοια εκτός απο εικόνα, ενέργεια, σχέση, συναίσθημα. Πως ο χορός μπορεί να μιλήσει γι’ αυτά που νομίζουμε οτι δεν μπορεί να μιλήσει. Ταυτόχρονα κάθε έργο είναι και μια μοναδική διαδικασία μελέτης μιας κινητικής ή χορογραφικής γλώσσας, ανάλογα με τη συγκεκριμμένη θεματολογία του.
Πού αγγίζει η παράσταση το σήμερα;
Κάθε έργο αφουγκράζεται και αποτυπώνει την περίδο που δημιουργήθηκε. Στο συγκεκριμένο έργο οι περφόρμερ, διανύουν μια πορεία προς την συνειδητότητα, κάτι που πιστεύω οτι απαιτεί η εποχή μας.
Το έργο επίσης διατυπώνει μια ευχή – αυτή της ολοκλήρωσης του ανθρώπου μέσα στον κόσμο, μέσα στον χρόνο, μέρος της φύσης.
Πόσο σας επηρεάζει ως καλλιτέχνιδα η εποχή αυτή που ζούμε… η εποχή της απόλυτης απροσδιοριστίας;
Δεν θα έλεγα οτι διανύουμε την εποχή της απόλυτης προσδιοριστίας. Το απόλυτο, ως λέξη και ως έννοια με τρομάζει, καθως επίσης δεν πιστευω οτι είναι στη φύση μας.
Θα έλεγα οτι είμαστε σε μια εποχή μετάβασης, μετατόπισης που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, ούτε έχει αποσαφηνιστεί η κατεύθυνσή της.
Αν το δώ απο την οπτική του ανοίγματος δυνατοτήτων τοτε αισθάνομαι την εποχή μας οικεία σαν την χορογραφία. Αν την δώ απο την οπτική της υπoτροπής προς ένα παρελθόν δυσλειτουργικό αλλά γνώριμο και αρα ασφαλές, τότε η κυρίαρχη αίσθηση είναι της απογοήτευσης.
Μελλοντικά σχέδια
Προς το παρόν κοιτάω μόνο στο άμεσο μέλλον με χαρά και προσμονή την Παρακευή 8 και 9 Ιουλίου προς την ολοκλήρωση και παρουσίαση της παράστασης ‘Αυτό είναι, όχι άλλο , μόνο αυτο’ στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Γεωργία Οικονόμου
