Στην συνέχεια στην ταινία του Χρήστου Βούπουρα «7 ΘΥΜΟΙ», στον ρόλο του Χουσάμ (Νύχτες Πρεμιέρας 2014) και τέλος την ταινία μικρού μήκος «ΣΚΙΑ», της Σοφίας Καλόγιαννη (2016).
Στο Θέατρο έχει συμμετάσχει το 2014 στην «ΣΟΝΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ», του Α. Στρίντμπεργκ, σε σκηνοθεσία Χ. Λαγού, στο Beton 7, το 2014-2015 στις «ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΟΝΩΝ», του Π. Μπρατάκου, σε σκηνοθεσία Δ. Καρατζιά στον Πολυχώρο Vault και το 2015-2016 στο «ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΑΜΕ», του Philippe De Chauveron, σε σκηνοθεσία Λ. Λαζόπουλου στο Γκλόρια. Φέτος θα τον δούμε στο «The Curing Room» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, ένα πολύ σκληρό έργο, όχι μόνο για την κατάσταση του ίδιου του έργου αλλά και για την πραγματικότητα του.
Εμείς μιλήσαμε με τον νεαρό ηθοποιό για την παράσταση αυτή και τα σχέδια του γενικότερα...
Η υποκριτική προέκυψε;
Νομίζω πως η υποκριτική δεν μου ήρθε σαν ατύχημα ή σαν πείσμα στην ζωή μου. Μεγάλωσα μαζί της, ήταν η διαφυγή μου από την πραγματικότητα. Ασχολήθηκα από παιδί στο σχολείο σε όλες τις τάξεις μέχρι και το λύκειο, όπου και ήμουν σίγουρος πλέον για την επαγγελματική μου επιλογή.
Η τέχνη δίνει απαντήσεις;
Προσωπικά θα έλεγα πως η τέχνη δεν είναι φτιαγμένη να δίνει απαντήσεις, δεν είναι μαθηματικά. Θα ήταν καλύτερα να εκφράσω την ερώτηση ως: «η τέχνη βοηθάει στο να δοθούν απαντήσεις?». Έτσι θα έλεγα ναι αλλά χωρίς όμως να είναι αυτοσκοπός της τέχνης αυτό. Περισσότερο με ενδιαφέρει σαν ηθοποιό η ψυχική ενασχόληση του θεατή με το κείμενο παρά με τη λύση που θα βρει. Το ότι όμως μπήκε στη διαδικασία ο θεατής να σκεφτεί και να προβληματιστεί ή καταφέραμε έστω να αγγίξουμε μαζί, κάποια πτυχή της ψυχής και μυαλού του, αυτό είναι επιτυχία.
Ποίος είναι ο ρόλος των ηθοποιών στη κοινωνία μας;
Τα τελευταία χρόνια, πλέον, θα έλεγα πως είναι «διακοσμητικός». Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε παραμεριστεί, ο κλάδος μας δεν θεωρείτε ως επάγγελμα και αυτή η νοερή απαξίωση έχει και πρακτικό αντίκτυπο, είναι πολύ ιλαροτραγικό να ακούς ότι «γι αυτή την δουλειά θα πληρωθείς» και να θεωρείτο ως χάρη. Εν πάση περιπτώσει, ο ρόλος του ηθοποιού θα έπρεπε να είναι πιο ενεργός, ουσιαστικά και πρακτικά. Υπάρχει και η οπτική για παράδειγμα του εξωτερικού, που η κοινωνία μαζί με τους καλλιτέχνες ερευνούν ο καθένας από την δική του σκοπιά, την πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τον άνθρωπο συνυπάρχοντας αρμονικά.
Τι σε παθιάζει στην δουλειά σου;
Οι διαφορετικοί κόσμοι και οι ζωές, που έχω την δυνατότητα να ερευνήσω στην δουλειά μου, διότι είναι μια εργασία συνεχούς ενασχόλησης, έρευνας και προσπάθειας ώστε να επιτύχεις να εμπλουτίσεις τις γνώσεις, τις αντιλήψεις και την σωματική σου υπόσταση. Λένε πως κάθε ηθοποιός «δεν στέκει και πολύ καλά», η αλήθεια είναι πως ισχύει με την διαφορά ότι ψάχνει κάθε μέρα τον τρόπο να σταθεί, άλλοτε καταφέρνοντας το και άλλοτε όχι. Τουλάχιστον διασκεδάζουμε και απολαμβάνουμε την όλη διαδικασία.
Η ταινία Xenia στην οποία πρωταγωνιστείς, απέσπασε 6 βραβεία από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Τι σημαίνει για σένα αυτή δουλειά και η επιβράβευσή της;
Το XENIA ήταν μια δουλεία αγάπης, φροντίδας, γνωριμίας και προστασίας. Νιώθω ευγνώμων που συμμετείχα, που προσπάθησα και εγώ από την πλευρά μου με όποιο τρόπο γνώριζα ως τότε, να βάλω το λιθαράκι μου στο να χτιστεί αυτή η ταινία. Νομίζω η πολύ μεγάλη προσπάθεια, οι πολλές πρόβες και η πολύ αγάπη ήταν τα συστατικά με κύριο βέβαια τον Πάνο, για την επιτυχία του ΧΕΝΙΑ, που ως αποτέλεσμα είχαν την διάκριση και τα βραβεία που απέσπασε.
Ένα τέτοιο ξεκίνημα σε κάνει πιο επιλεκτικό, ενδεχομένως και διστακτικό στα επόμενα βήματα ή απλά το «αξιοποιείς» για να κάνεις όσο το δυνατόν πιο πολλά πράγματα;
Μάλλον απαιτητικές απέναντι στον εαυτό μου. Ήταν σίγουρα μια καλλιτεχνική επιτυχία, αυτό από μόνο του ανεβάζει τον πήχη και τις απαιτήσεις του κοινού. Έτσι δεν έχεις την επιλογή του μέτριου, πόσο μάλλον στην συγκεκριμένη περίπτωση που οι στόχοι πρέπει να ανεβαίνουν κάθε μέρα και σε κάθε επαγγελματικό βήμα. Όταν ερχόμενος από την Αλβανία έπρεπε να αγωνιστώ για την θέση μου στην κοινωνία και τα δικαιώματα μου, γιατί καλώς ή κακός δεν βοηθάει το σύστημα, τον ίδιο αγώνα πρέπει να δώσω και στην δουλειά μου.
Πως αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός, την κρίση στην δουλειά του;
Με πολλές θυσίες, πολύ δουλεία και μια χαρμολύπη. Πότε να καταφέρνεις και πότε όχι, πότε σκέφτεσαι ότι θα τα παρατήσεις και πότε πεισμώνεις πιο πολύ.
Πώς είναι η καθημερινότητα σου;
Αναλόγως την εποχή, αν έχει ελεύθερο χρόνο, απολαμβάνω πολύ το σπίτι, την θαλπωρή και την ηρεμία που μου προσφέρει η σύντροφος μου και η παρέα μου. Βλέπω ταινίες, πολλά manga και anime, διαβάζω, κάνω βόλτες σε ήσυχα cafe και bar της πόλης. Έχοντας πολύ μεγάλη ένταση στη δουλειά μου, νομίζω το σώμα μου βρίσκει τις ισορροπίες του εκεί.
Πώς φαντάζεσαι τον Νίκο μετά από 15 χρόνια;
Ειλικρινά δεν έχω ιδέα, δεν είμαι στην ζωή μου τόσο περίεργος για το μέλλον μου, ούτε τόσο ανυπόμονος ώστε να το σκέπτομαι συνέχεια. Μου αρέσει πολύ το παρόν και αυτό είναι που μου φτιάχνει το μέλλον. Αλλά μιας και μου δίνεται η ευκαιρία τώρα, θα πω,
πως σίγουρα δεν θα ήθελα να μου φύγει το πάθος για ζωή και η ελπίδα. Έτσι, έχοντας την υγεία μου πάνω απ όλα, θα καταφέρω να δημιουργήσω την οικογένεια μου και μια αξιόλογη πορεία στην δουλειά μου.
Τι να περιμένουμε από εσένα επαγγελματικά την φετινή χρονιά;
Την φετινή χρονιά θα είμαι στο «The Curing Room» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, σε ένα πολύ σκληρό έργο, όχι μόνο για την κατάσταση του ίδιου του έργου αλλά και για την πραγματικότητα του. Είναι αυστηρώς ακατάλληλο. Έχει σκηνές ανθρωποφαγίας, σύγκρουσης, σπαραγμού εμψυχωμένα από 7 γυμνά κουρασμένα σώματα του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Επίσης από το νέο έτος, τον Ιανουάριο συγκεκριμένα, θα είμαι και στον «Othello», από την νεοσύστατη ομάδα «ManeTuwaK», όπου θα γίνει μια προσέγγιση πάνω στον σημαντικό συγγραφέα William Shakespeare και στον τρόπο αντίληψης του, μέσα από την οπτική νέων ανθρώπων, που πειραματίζονται με το κάθε τι. Σίγουρα μια παράσταση που δεν θα περάσει απαρατήρητη .
