Τα πρόσωπα του τρίπτυχου έργου της Σιμόν Ντε Μπωβουάρ είναι γυναίκες μέσης ηλικίας, που ωριμάζουν και νιώθουν την προδοσία γύρω τους. Γυναίκες της μοναξιάς. Τρεις γυναίκες σ' ένα κείμενο προβληματισμού, ένα ψυχογράφημα για ανθρώπους που βιώνουν την απομόνωση και την αποξένωση, τη «βία» απ' τους ανθρώπους και απ' την κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη. Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ βάζει τον άνθρωπο απέναντι στον εαυτό του, στις ευθύνες του και στις αποτυχίες του.
Εμείς μιλήσαμε με τη Μάνια Παπαδημητρίου στην προσπάθειά μας να μάθουμε όσο το δυνατό περισσότερα για την παράσταση....
Τι σας γοητεύει ιδιαίτερα στο έργο αυτό;
Mε γοητεύει ο παραληρηματικός λόγος που δείχνει ένα μυαλό που κινείται απίστευτα γρήγορα, πιο γρήγορα από το συναίσθημα.
Ποια είναι τα βασικά θέματα που αγγίζει;
Αυτό που πιστεύω ότι υπάρχει από κάτω είναι πάντα ο φόβος του θανάτου, της ανυπαρξίας. Αυτός ο φόβος μεταμφιέζεται σε όλους του άλλους φόβους και παρουσιάζεται μπροστά μας σε διάφορες εκδοχές. Πρόκειται για μια απεγνωσμένη προσπάθεια μιας γυναίκας να κρατηθεί στη ζωή και να κρατήσει τον έλεγχο της ζωής της, ενώ όλα δείχνουν πως αυτό έχει προ πολλού χαθεί.
Πού αγγίζει το σήμερα αυτός ο ...Μονόλογος;
Το σήμερα είναι ακριβώς μέσα σε κάθε σημείο του «Μονολόγου». Οι ψυχολογικές καταστάσεις που βιώνει η ηρωίδα είναι σίγουρο πως όλοι μας πάνω κάτω τις έχουμε βιώσει, όχι σε αυτή την έκταση ίσως. Είναι ένας απίστευτα σύγχρονος μονόλογος. Επίσης είναι επίκαιρος και χρονικά γιατί το έργο διαδραματίζεται παραμονή Πρωτοχρονιάς. Και ταιριάζει απίστευτα στη Β σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας γιατί μοιάζει με μικρό διαμέρισμα λόφτ στο κέντρο μιας μεγαλούπολης.
Τελικά τι φταίει σήμερα για την μοναξιά μας;
Δεν ξέρω τι φταίει για τη μοναξιά μας. Φταίμε σίγουρα εμείς οι ίδιοι αν την αισθανόμαστε, αλλά φταίει και η απίστευτη ταχύτητα των εικόνων γύρω μας που δεν μας επιτρέπει να προλάβουμε να σχετισθούμε πραγματικά παρά με ελάχιστους ανθρώπους, που αν δεν είναι καλά συντονισμένοι μαζί μας χανόμαστε και με αυτούς τελικά. Η χειρότερη μοναξιά όμως είναι να χάνεις τον εαυτό σου και αυτό είναι που προσπαθεί να μην πάθει η ηρωίδα του έργου μας, γι αυτό μιλάει συνεχώς, για να ακούει πως υπάρχει.
Υπάρχει κάποια διέξοδος από αυτή την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου;
Για μένα είναι διέξοδος η τέχνη και η αλληλεγγύη προς τους άλλους, εκείνους που έχουν την ανάγκη σου. Αυτό που κερδίζεις με αυτά είναι τεράστια συντροφιά
Μελλοντικά σχέδια...
Θα κάνουμε κάποιες παραστάσεις εκτός Αθηνών με την "Αδαμαντία" που σκηνοθέτησε ο Κωστής Καπελώνης για το Θέατρο Τέχνης και την "Κραυγή" του Τένεσση Ουίλλιαμς που κάναμε με τον Αλέκο Συσσοβίτη σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου και μετά βλέπουμε…
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
